Bóg jest doskonały pod każdym względem takie jest moje zdanie

,to tak jak z zespołem Pink Floyd albo Queen ,są one klasą samą w sobie bo nie ma drugiego takiego zespołu który byłby chociaż zbliżony do ich klasy i być może nigdy nie będzie ,stanowią własną odrębną kategorie w muzyce

,żeby Bóg nie był doskonały musieliby istnieć jeszcze jacyś inni Bogowie bardziej od niego doskonali

ale z tego co wiemy Bóg jest jeden w trzech osobach i poza nim nie ma nic.Jest wszechmogący ,wszechwiedzący i wszechobecny.

Zatem co to znaczy że Bóg jest doskonały?

Co oznacza doskonałość sama w sobie?

Jak rozumiem nie pod każdym bo pewnie nie jest doskonale zły?

Czy doskonałość sama w sobie nie jest pustym terminem, mam na myśli to czy nie powinno się jeszcze doprecyzować o jaką cechę nam chodzi oraz według jakich kryteriów?

Skąd wiadomo ze Bóg jest doskonały?

CZY BÓG JEST DOSKONAŁY ?

Zdaje się, że nie można tak bez zastrzeżeń twierdzić, że Bóg jest doskonały, bo:
1. "Doskonały" to tyle co "całkowicie wykonany - wykończony". Nie wypada jednak mówić o Bogu, że jest wykonany, wykończony; a więc i że jest doskonały.
2. Bóg jest pierwszym początkiem rzeczy. Lecz początki rzeczy wydają się być niedoskonałe; takim np. jest nasienie - początek zwierząt i roślin. A więc Bóg wcale nie jest doskonały.
3. Jak to wyżej uzasadniliśmy1, istotę Boga stanowi samo istnienie. Lecz samo istnienie wydaje się być czymś najbardziej niedoskonałym. Wszak jest czymś najpowszechniejszym i otrzymuje wszelkie sposoby bytowania. A więc Bóg wcale nie jest doskonały.

Wbrew temu są słowa Mateusza: "Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski".

Odpowiedź: Filozof [Arystoteles - przyp. s33] pisze o niektórych filozofach starożytności - a chodzi mu o Pitagorasa i Speuzypa /58/, że nie uważali pierwszego początku za coś najlepszego i najdoskonalszego. Powodem takiego ich stanowiska było to, że poza materią nie uznawali żadnego innego pierwszego początku; a wiadomo, że pierwszy początek materialny jest czymś najbardziej niedoskonałym. Czemu? Bo jeśli materia - bierne tworzywo - jako taka jest w możności do czegoś, to pierwszy początek materialny jest w możności do czegoś w najwyższym stopniu; a jeśli tak, to w najwyższym stopniu jest niedoskonały.

Atoli Bóg jest pierwszym początkiem, ale nie w obrębie przyczyny materialnej, tylko w obrębie przyczyny sprawczej; a to wręcz odwrotnie, jest czymś niedoskonałym. Czemu? Bo jak materia - jako bierne tworzywo - jest w możności do czegoś, tak przyczyna sprawcza - działacz jako taki - jest aktualnością i urzeczywistnieniem. Pierwszy zaś początek czynny musi być zaktualizowaną rzeczywistością najwyższego stopnia, a to znaczy, musi być jak najbardziej doskonały. O tyle bowiem coś uważamy za doskonałe, o ile jest zaktualizowaną rzeczywistością. Co bowiem oznacza "doskonały"? To, któremu niczego nie brak, oczywiście według miary dostępnej dlań doskonałości.

Na 1. Zdaniem Grzegorza: "Tak mówimy o wzniosłych sprawach Boga, jak nas stać, a to nieraz zakrawa na jakieś mamrotanie. Otóż, co nie jest wykonane, tego bynajmniej nie można uznać za doskonałe"4.

Zauważmy więc, że gdy idzie o wykonanie czegoś wysiłkiem pracy, to wtedy uważa się coś za doskonałe, gdy ze stanu możności przeszło w stan urzeczywistnienia, czyli że zostało osiągnięte - dokończone. Z tego właśnie pochodzi nazwa "doskonały"; zwykło się nią więc oznaczać w ogóle to wszystko, co już jest urzeczywistnione: czy to drogą wysiłku i pracy, czy bez nich.

Na 2. Początek materialny, który w naszym świecie jest faktycznie czymś niedoskonałym, zasadniczo nie jest pierwszym początkiem, ale musi być poprzedzony przez kogoś doskonałego. Chociaż bowiem nasienie jest początkiem zrodzonego zeń zwierzęcia, to jednak samo owo nasienie jest poprzedzone przez to zwierzę czy roślinę, które je wydało. Zawsze bowiem to, co już jest urzeczywistnione, poprzedza to, co jest dopiero w możności; albowiem taki byt, który jest dopiero w możności do rzeczywistego istnienia, nie przejdzie sam w stan rzeczywistego istnienia inaczej, jak tylko za sprawą takiego bytu, który sam już jest w stanie rzeczywistego istnienia czy posiadania.

Na 3. Największą doskonałością wszystkich rzeczy jest samo ich istnienie; jest ono bowiem w stosunku do nich stroną aktualizującą; wiadomo przecież, że wtedy dopiero byt staje się rzeczywistością, gdy otrzyma istnienie; istnienie przeto jest urzeczywistnieniem i zaktualizowaniem każdej rzeczy - także i formy. Stąd też istnienie w stosunku do wszystkich rzeczy nie ma się tak, jak ten, kto otrzymuje, do tego, co jest otrzymane, ale raczej jak to, co jest otrzymane, do tego kto otrzymuje. Albowiem gdy mówię: istnienie człowieka lub konia czy czegokolwiek innego, istnienie pełni rolę czego formalnego i otrzymanego, a nie tego, komu przysługuje istnienie.

Materia to bierne tworzywo? Przecież chociażby grawitacja wykonuje dużo rzeczy. Materia sama w sobie potrafi dawać nam energię, jak chociażby słońce.

Możność to niedoskonałość? To brzmi jakby chodziło o entropię, skoro jest jeszcze energia potencjalna do wykorzystania to znaczy ze stan końcowy nie został osiągnięty zatem i doskonałość. Wg tego doskonałość to efekt końcowy po którym już nic nie następuje. Bóg podobno działa, nie osiągnął jeszcze stanu końcowego, do czegoś dąży, ma jakiś plan.

Czemu początek czynny musi być zaktualizowaną rzeczywistością najwyższego stopnia?

Ok, opisany jest doskonały jako ten któremu nic nie brak wg jego miary doskonałości. No właśnie pytam jaka jest miara doskonałości Boga?

Na 1. Czyli krzesło jest doskonałe bo praca nad nim została skończona?

Na 2. What?

Na 3. Istnienie = doskonałość?

Powoli wychodzi na to że wszystko co istnieje jest doskonałe... bo istnieje. :/

W myśl teologii chrześcijańskiej Bóg do niczego sam w sobie nie dąży. Bóg jest istotą, która się nie zmienia, a także niczemu nie ulega (co oznacza inny boski przymiot tłumaczony na polski jako "beznamiętny", choć zrozumialej byłoby "niebierny").

Chodzi o materia prima

Chodzi o to, że potentia jest z natury rzeczy brakiem urzeczywistnienia, a skoro brakiem to niedoskonałością

bo jeśli nie jest zaktualizowaną rzeczywistością najwyższego stopnia nie jest poczatkiem czynnym tylko brakiem

to z łaciny perfectus = skonczony, doskonały

pierwsza przyczyna nie może być materialna, bo to sprzeczne wewnętrznie

perfectus

W Średniowieczu każdy człowiek mógł zostać dopuszczony do dyskusji.
Pod jednym warunkiem: musiał własnymi słowami powtórzyć argumentację oponenta, by udowodnić, że ją zrozumiał.
Jeśli nie rozumie się argumentacji oponenta (bo na przykład brak podstaw wiedzy filozoficznej) to się nie jest dopuszczonym do dyskusji. Inaczej wszystko trzeba takiemu rozmówcy tłumaczyć jak w przedszkolu.
Zapoznaj się z podstawami arystotelizmu.

Ale Bóg się przecież zmieniał w trakcie trwania Biblii.

potem stał się bogiem pasywnym bogiem miłości.

Zmieniał zdanie,

ulegał argumentacji

Jego nieuleganie zaprzecza też całej idei modłów.

Poza tym "beznamiętny" to chyba własnie bardziej "bierny" niż "niebierny"

Uzasadnij.

Ooooo. Nawet pogański wieszczek Balaam wiedział, że nie zmienia.

Przypisuje się Bogu doskonałość

To co ktoś sobie zażyczy na ten moment, co w jego wyobrażeniu mu odpowiada.

Tort, może być doskonały... ekhm, i co to może oznaczać?
Oznacza to tylko tyle, że człowiek wyraża przez to swój zachwyt, wobec przepysznego kawałeczka tortu. Nic ponad to.