Tak, tego nie trzeba udowadniać... to jest logiczne.
Byt to jest coś, co istnieje!

Ma potencję istnieć!?
Albo coś istnieje, albo nie istnieje. Ta potencja istnienia o której mówisz, to nic innego jak fikcja.
Jeśli zatem coś zaistnieje, przestaje być fikcją... ale wpierw musi zaistnieć. Więc do tego momentu, Wasz Bóg, pozostaje fikcją, w moim mniemaniu.


W tym momencie można sobie ustalać podwaliny, jakie tylko się komu podobają.


Jest, nadal!

No to argumentację, a przynajmniej jej przykłady miałeś dalej.

Cieszę się, że się zgadzasz iż tego podstawowego stwierdzenia nie trzeba udowadniać.
Pod słowo "coś" wcisnę wszystko.
Wszystko, co istnieje.
Miałem kiedyś wykładowcę metafizyki, który twierdził, że podstawowym błędem myślenia o metafizyce jest materializowanie. Nakazywał, aby w myśleniu o bycie nie wyobrażać sobie zaraz, że byt to taki wielki pieróg leżący na talerzu, tak szeroki, że aż dyndający nóżkami
(albo karzełek ziejący ogniem).

Oczywiście, że idea też jest pewnego rodzaju bytem.
W ten sposób ładnie przeszedłeś do tego, co nżej nazwałem określaniem pryncypiów bytów i ich stopniowaniu czy klasyfikowaniu.
Czyli mógłbys się tego nauczyć, gdybyś chciał.

Zgubił się wtedy gdy nie wziął na poważnie praw logicznego wynikania.

Ależ o tym.
Jeśli nie musisz wykazywać, że wynikiem dodawania jest suma, a wynikiem odejmowania różnica to nie musisz też udowadniać, że Bóg jest wszechmocny i moralny.
To działa w ten sam sposób.


No ja tylko przytaczałem pewne stanowiska filozoficzne. I bynajmniej nie odnoszące się do Boga.




Zmanipulowałeś moją wypowiedź nie zaznaczając tego wyraźnie.
Możesz wskazać mi taką metafizykę, która wychodząc od pojęcia bytu dochodzi metodą logicznego dedukowania do określenia Boga jako niebyt?

(pomijam oczywiście taki nurt metafizyki w filozofii, który świadomie odmawia Bogu zakwalifikowania Go do bytów, stawiając Go wyżej nad nimi. Wtedy jest to nie-byt, ale w ujęciu pozytywnym, a nie negatywnym)

No własnie moim zdaniem wciskasz tam coś co nie istnieje i potem próbujesz uzasadnić że skoro wcisnąłeś to już istnieje. To tak nie działa No chyba że mówimy o takim istnieniu jak istnieje Gandalf, ale chyba nie o tym mówimy prawda? :>



Jasne że możemy rozmawiać o Gandalfach i Karzełkach ziejących ogniem. Ale od nazwania czegoś do udowodnienia że istnieje jeszcze daleka droga.



Oczywiście ja się nie zgodzę, Ty rzucisz tekst który Twoim zdaniem wszystko wyjaśni, ja zaprzeczę bo mi nie wyjaśni... i tak w kółko



Właśnie pokazałeś że nie rozumiesz tego co mówię , no ale możemy się przerzucać "nieprawda, to Ty nie rozumiesz!" do końca świata więc warto to przerwać.

Spróbuję wyjść do przodu i mniej więcej pokazać gdzie moim zdaniem jest różnica miedzy nami:

Ty zdaje się mówisz że wszechmoc i moralność Boga wynika bezpośrednio i jednoznacznie z koniecznych aksjomatów jak ten że byt to coś co istnieje lub można nazwać. Moim zdaniem to nie wynika w żaden sposób.

Zdaje się też uważasz że wszystko już dokładnie wyjaśniłeś, no ja uważam że nie wyjaśniłeś.

Jak mówię że nie wyjaśniłeś to sugerujesz że to dlatego ze za mało wiem albo ze za mało się uczyłem, albo że po prostu czegoś nie ogarniam, tu mogę co najwyżej równie merytorycznie pokazać środkowy palec.

A z racji tego że nie ma sensu być dla siebie niemiłym a wałkowanie tego samego zdania setny raz potrafi irytować i prowadzić do kąśliwych uwag to może znasz jakieś opracowanie które ładnie opisuję proces wnioskowania od najprostszych aksjomatów do wszechmocy Boga to może wtedy będę mógł pokazać palcem z którymi założeniami albo przekształceniami się nie zgadzam.

Przepraszam że się wcinam, ale -

- gdzie istnieje idea? Bo jeśli w umyśle, to materializowanie jest smutną koniecznością...

To nie jest definicja.



Jeżeli nie dotyczy, to jest relatywna.



Co to znaczy, że istoty potrafiące odczuwać cierpienie i strach są u ciebie "sztywnym punktem".



Nie, ta, która istnieje



Definicji się nie dowodzi. Definicja określa sens pojęcia.



A w czym?



Cóż, nie zmuszę cię do myślenia.

no jeśli widzisz tylko czarno biało to nic nie poradzę



To jest dla mnie punkt odniesienia, zresztą to opisałem. Jeśli pojawiłaby się rasa która nie odczuwa cierpienia to ich moralność (o ile jakąś by mieli) mogłaby być dla nas brutalna i zła.

Dobra, już dawno powinienem przestać traktować cię poważnie. Zwyczajnie marnujesz mój czas

To wynika z logiki. Jeśli uważasz inaczej, to wyjaśnij, jak i uzasadnij.



A co to wówczas by znaczyło, że jest dla ciebie "brutalna" i "zła", skoro dla ciebie punktem odniesienia jest osoba cierpiąca, a tam by takich nie było?

To proste, masz moralność całkowicie sztywną, (np Boską), całkowicie relatywną (czyli taką w której plądrowanie i gwałty mogą być dobre bo czemu nie) i taką która ma elementy obu, pewne rzeczy powszechnie uznaje się za dobre/złe, a inne są w szarej strefie i nie są tak jednoznaczne.



Byłaby brutalna i zła dla mnie, dla ludzkości, dla istot znających cierpienie i strach. Te inne istoty by oczywiście nie rozumiały dlaczego bo przecież pojęcie cierpienia byłoby dla nich obce. Jeżeli im to pasuje to proszę bardzo choć to byłby ciekawe studia jak takie społeczeństwo w ogóle funkcjonuje i jak było w stanie zbudować cywilizację. Ale jakbyśmy próbowali w jakiś sposób połączyć nasze moralności to byłby duży problem.

No więc wracamy do: jeżeli moralność nie jest całkowicie relatywna, to jakaś jej część musi być nierelatywna - czyli być UKM.



Dlaczego, skoro nie dotyczy istot znających cierpienie i strach?



I słusznie by nie rozumiały. Sam nie rozumiem

Tylko że ty zdaje się UKM rozumiesz jako moralność w pełni nierelatywną. No chyba że się mylę?

Poza tym cały czas mówię moralności relatywnej tylko posiadającej elementy niezmienne dla "istot znających cierpienie i strach".



Której części słowa "dla" nie rozumiesz?
Chodzi o aplikację moralności tych istot (nie znających cierpienia) na istoty niekompatybilne (nas). Gdyby te istoty miały zamiar narzucić nam swoją moralność prawdopodobnie uznalibyśmy je za złe. Według naszego ludzkiego systemu moralnego.

O ile jest nierelatywna, o tyle stanowi UKM.



Ok. Ale ta ich moralność również jest zrelatywizowana - tak jak nasza.

Ależ ja nie twierdzę że nie jest relatywna.

A wejdź sobie w synonimy i się zapoznaj z nimi.
http://synonim.net/synonim/doskona%C5%82y

Wydaje mi się, że człowiek powinien się doskonalić, to jest: dążyć do Pana Boga. Natomiast Bóg jest doskonały w sposób całkowity, jeśli można tak to ująć. Jego miłość jest doskonała, ale także doskonała jest Jego znajomość Siebie, Jego dobroć, piękno, świętość.

Szczęść Boże. Chcę odpowiedzieć na pytanie:,,Pod jakim względem Bóg jest doskonały?" Potocznie doskonałość rozumiemy jako coś najlepszego, najdoskonalszego, spełnionego. Np.sportowiec, który jest świetny, ma do tego medale mistrzostw świata, czy igrzysk olimpijskich, jest sportowcem doskonałym i spełnionym (jeśli sukcesy odnosił w sposób uczciwy). Bóg jest Bytem najdoskonalszym, najwyższym, najwspanialszym, najlepszym. Gdyby było inaczej to Bóg nie byłby Bogiem. Bóg jest doskonały ze względu na swoją prostotę, wieczność, niezmienność (por. M.Kaszowski, Nauka Kościoła w pytaniach i odpowiedziach, w: http://www.teologia.pl Wydruk z dnia 2015-07-31). ,,Bog jest pełnia Bytu i wszelkiej doskonałosci, bez początku i bez końca'' (KKK 213).

Największym znakiem Jego doskonałości jest Miłość. My, chrześcijanie wierzymy w Boga w Trójcy Jedynego. Nie będę się rozwodzić nad tajemnicą Trójcy Świętej. Jest ona ,,długa i szeroka" i trudna do wyjaśnienia. Powiem tylko ( o ile dobrze rozumiem i pamiętam nauke Kościoła o Trójcy Świętej), że Bóg jest jeden w trzech Osobach. Znaczy to, że Bogiem jest Bóg Ojciec, Bogiem jest Syn Boży (który jako jedyny z trzech Boskich Osób stał się człowiekiem) i Bogiem jest Duch Święty. Są trzy Osoby Boże, ale jeden Bóg co do natury. W Bogu zaś każdy Jego przymiot (np. miłość, wszechmoc, niezłożoność, niezmienność, niezmierzalność, jedność i jedyność itp) stanowią o Jego naturze.
Miłość Boga w Trójcy Jedynego została nam najlepiej objawiona przez Jego Syna, a naszego Pana Jezusa Chrystusa (szcególnie w tajemnicy Wcielenia i Zmartwychwstania). Bóg jako Stwórca, Pan i Ojciec całego świata kocha całe stworzenie, a więc i nas, ludzi. Jaka jest Jego miłość do nas? Można ją opisać słowami św. Pawła: ,,Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. MIłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości,lecz współweseli się z prawdą.Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję" (1 KOr 13, 4-7). Św. Jan apostoł stwierdza dosadnie, że Bóg jest Miłością i kto w niej trwa, trwa w Bogu (por. 1 J 4, 16).
Z miłością wiąże się świętość Boga. Bóg jest święty ze swej istoty. Przecież Byt najdoskonalszy i najlepszy, jakim jest Bóg, musi być święty. Nie może być zły.Skoro tak, to Bóg jest też odbry, miłosierny, sprawiedliwy, łaskawy itd.-por.Czesław Bartnik, Dogmatyka katolicka, t.1:Traktaty I-VI, Lublin 2012, str.139).
Bóg jest także pełnią życia. I to w każdym wymiarze: fizycznym, duchowym, psychicznym, zmysłowym (por. M.Kaszowski, dz.cyt.).Tą prawdę zna już Stary Testament: ,,Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię" (Jr 1, 5, ale o tajemnicy życia ludzkiego świadczy przede wszystkim Rdz 1-3). Bóg jest też źródłem najdoskonalszego poznania. POznaje swoją naturę i wszystkie stworzenia (jest przecież naszym Ojcem i Stworzycielem). Jest Panem czasu i historii. Dlatego zna przyszłość wszystkich swoich stworzeń. Ta wiedza sprawia, że działanie Boskie odznacza się doskonałością, a Boża Wszechpotęga przyczynia się do zrealizowania wszystkich Bożych planów. Bóg jest też źródłem wszystkich doskonałości swoich stworzeń ( o ile dobrze pamiętam jedna z pięciu dróg poznania Boga św. Tomasza z Akwinu to droga ze stopni doskonałości).
Wszystkie te doskonałości utożsamiają się ze sobą i łączą się w Jedyny, prosty Byt, który nazywamy Bogiem. Z tego wszystkiego wynika jeszcze jeden wniosek, ważny ze względu na zadane pytanie: w Bogu nie ma żadnych braków, żadnych niedoskonałości. Bóg jest przecież Bytem największym i najdoskonalszym:,,Bóg jest nieograniczenie i nieskończenie doskonały i spełniony. Ma w sobie wszelkie doskonałości: osoby, istnienie, byt, treści, wartości, dobra duchowe" (Cz. Bartnik, dz.cyt., str.135).