Elbrus
Dołączył(a): Pt lis 27, 2009 14:07 Posty: 8227
|
Re: Wyznanie grzechów
(Rozdział 14 O upadłych oraz ich naprawie) "a] Ci, którzy po przyjęciu łaski usprawiedliwienia odpadli od niej przez grzech, mogą ponownie być usprawiedliwieni, kiedy pobudzani przez Boga, będą się starać dzięki zasłudze Chrystusa odzyskać utraconą łaskę w sakramencie pokuty. Ten sposób usprawiedliwienia jest naprawą upadłego, którą święci ojcowie właściwie nazwali drugą deską ratunku po katastrofie utraty łaski, b] Dla tych bowiem, którzy po chrzcie popadają w grzechy, Jezus Chrystus ustanowił sakrament pokuty, gdy powiedział: „Przyjmijcie Ducha Świętego: którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”, c] Należy więc uczyć, że pokuta chrześcijanina po upadku wielce różni się od chrzcielnej i obejmuje nie tylko zaniechanie grzechów i obrzydzenie nimi, czyli „skruszone i pokorne serce”, ale również ich sakramentalne wyznanie, przynajmniej w pragnieniu uczynienia tego w stosownym czasie, kapłańskie rozgrzeszenie oraz zadośćuczynienie przez post, jałmużny, modlitwy oraz inne pobożne ćwiczenia życia duchowego, podejmowane nie ze względu na karę wieczną, odpuszczaną razem z winą przez sakrament lub jego pragnienie, ale karę doczesną, która (jak poucza Pismo Święte) nie zawsze cała (jak dzieje się w chrzcie) jest darowana tym, którzy niewdzięczni za przyjętą łaskę Bożą, zasmucili Ducha Świętego i nie bali się zhańbić świątyni Bożej, d] O tej pokucie napisano: „Pamiętaj, skąd wyszedłeś, czyń pokutę i pierwsze czyny podejmij”; _Smutek znoszony po Bożemu sprawia trwałe nawrócenie dla zbawienia”; - Czyńcie pokutę” i: „Wydajcie owoce godne nawrócenia”. (Sobór Trydencki - sesja 6, Dekret o usprawiedliwieniu, czwartek 13 stycznia 1547 r.)
"1. Nie istnieją trzy części sakramentu pokuty: żal, wyznanie i zadośćuczynienie, Lecz tylko dwie, to znaczy ból i ożywienie albo innymi słowy obawa lub bojaźń i z wiary płynące niezawodne odpuszczenie grzechów.
Tezę podaje Filip Melanchton w Rozprawie o częściach pokuty, gdzie mówi: «Niesłusznie przypisuje się prawdziwej pokucie trzy części: żal, wyznanie i zadośćuczynienie». Podobnie Luter w Twierdzeniach, teza 5: «[Twierdzenie] że są trzy części pokuty, żal, wyznanie i zadośćuczynienie, nie opiera się na Piśmie Świętym ani na starożytnych świętych doktorach; szczególnie zaś nienawidzę i chciałbym znieść określenie zadośćuczynienie. Podobnie w Wyznaniu augsburskim, art. 12: Wiadomo, że pokuta składa się głównie z dwóch części, to jest z żalu czy grozy wyrzutów sumienia po poznaniu grzechu oraz z wiary, która rodzi się z Ewangelii lub rozgrzeszenia i wierzy ze względu na Chrystusa w odpuszczenie grzechów i pociesza sumienie itd.»
10. Zadośćuczynienie pokutujących polega tylko na wierze, przez którą wiedzą, że Chrystus za nich zadośćuczynił.
W Visitatio Saxonica, w rozdziale o zadośćuczynieniu mówi się: «Zadośćuczynienie jest wiarą; albowiem przez wiarę otrzymujemy odpuszczenie grzechów, jeśli wierzymy, że Chrystus za nas zadośćuczynił.
13. Zadośćuczynienia nakładane przez kapłana zaciemniają naukę o łasce i prawdziwej czci Boga. Melanchton w O częściach pokuty, oraz w Loci communes w rozdziale o zadośćuczynieniu i Luter w wielu miejscach." (Sobór Trydencki - dokumenty po sesji 8, Tezy heretyków o sakramencie pokuty przedłożone do zbadania teologom w Bolonii, wtorek 29 marca 1547 r.)
(I. Tezy o sakramentach pokuty i ostatniego namaszczenia do zbadania przez teologów, czy nie są heretyckie i do potępienia przez sobór, czwartek 15 października 1551 r.) "1. Pokuta nie jest właściwym sakramentem pojednania upadłych po chrzcie, ustanowionym przez Chrystusa, a ojcowie niewłaściwie nazywali ją drugą deską ratunku po utonięciu, lecz właściwym sakramentem pokuty jest chrzest.
Tezy tej broni Kalwin w swej Nauce [religii chrześcijańskiej], 19; podobnie Melanchton.
2. Nie ma trzech części pokuty, żalu, spowiedzi i zadośćuczynienia, lecz tylko dwie, to jest udręki z powodu poznania grzechu obciążające sumienie oraz wiara, pochodząca z Ewangelii lub rozgrzeszenia, że Chrystus odpuszcza grzechy.
Tezy broni Melanchton w rozprawie o częściach pokuty. To samo w Wyznaniu augsburskim, art. 12. Podobnie w apologii oraz loci communes. Kalwin cap. 9 n. 4. To samo Brentius i Luter."
"10. Bóg odpuszcza równocześnie kary i winy, a zadośćuczynienie penitenta polega na wierze, że Chrystus zadośćuczynił. Zadośćuczynienie prawne, wprowadzone przez ojców i zalecane przez Sobór Nicejski, odnosi się do przykładu, dyscypliny lub do formowania wiernych, a w żadnym wypadku do odpuszczenia grzechów.
Teza Lutra, jak cytuje cenzura Paryska. Podobnie w Visitatio Scuconica, rozdz. o zadośćuczynieniu. Podobnie Melanchton w Obronie Wyznania augsburskiego. Podobnie Kalwin, rozdz. 9 nr 50.
11. Najlepszą pokutą jest nowe życie, a nie zadośćuczynienie Bogu przez przyjęcie - nawet dobrowolne - kar doczesnych nałożonych przez niego, przez posty, modlitwy, jałmużny i inne dobre dzieła nie nakazane przez Boga, zwane nadobowiązkowymi. Twierdzenie Lutra w kazaniu o pokucie oraz Melanchtona w Wyznaniu augsburskim, rozdz. o spowiedzi i zadośćuczynieniu. Podobnie w jego Loci communes, rozdz. o zadośćuczynieniu, a także Kalwina rozdz. 9 nr 44,48,49.
12. Zadośćuczynienie nie jest oddawaniem czci Bogu, lecz ludzką tradycją zaciemniającą naukę o łasce i prawdziwej czci Boga, a także samo dobrodziejstwo śmierci Chrystusa. Nieprawda, że władza kluczy może zmieniać kary wieczne na doczesne, gdyż nie należy do niej nakładanie kar, ale ich odpuszczanie.
Teza broniona przez Melanchtona w Obronie Wyznania augsburskiego. W jego Loci communes, rozdz. o zadośćuczynieniu. Podobnie w rozprawie o częściach pokuty. Podobnie Kalwin rozdz. 9 nr 13,39 i 42."
(II. Uwagi teologów do tez o pokucie i ostatnim namaszczeniu, piątek 6 listopada 1551 r.) "Do tezy 2. Ktoś zamiast części chciał, żeby powiedzieć akty [penitenta], jak powiedział sobór Florencki, gdyż nie wydaje się, że są to rzeczywiście części sakramentu. Zamiast ale tylko dwie itd., ktoś przypomniał, że heretycy nie mówią w ten sposób, gdyż albo w ogóle przeczą istnieniu tego sakramentu, albo, jeśli go dopuszczają, wyznają także żal. Komuś nie wydaje się heretycka w odniesieniu do zadośćuczynienia, które nie jest zawsze wymagane, jak u umierających, gdy ktoś przychodzi do kapłana z wielkim żalem."
"Do tezy 11. Niektórzy mówili, że do słów nowe życie należy dodać słowo tylko, ponieważ pokuta w jakimś sensie jest nowym życiem." (Sobór Trydencki - dokumenty po sesji 13)
(Rozdział 3 Części i owoc sakramentu pokuty) "a] Ponadto, święty sobór uczy, że forma sakramentu pokuty, w której znajduje się szczególnie jego siła, zawarta jest w słowach szafarza: „Ja ciebie rozgrzeszam”, i tak dalej. Zgodnie ze zwyczajem Kościoła świętego chwalebnie dodaje się do nich różne modlitwy, które jednak nie należą do istoty jego formy, ani nie są konieczne do jego udzielenia. b] Akty penitenta są jakby materią tego sakramentu, a są nimi: skrucha, spowiedź i zadośćuczynienie. Nazywane są one częściami pokuty, ponieważ z ustanowienia Bożego wymagane są u penitenta do integralności sakramentu, do pełnego i doskonałego odpuszczenia grzechów. c] Oczywiście istotą i skutkiem tego sakramentu pod względem mocy i skuteczności jest pojednanie z Bogiem, które niekiedy u ludzi pobożnych i z gorliwością go przyjmujących powoduje pokój i radość sumienia wraz z głęboką pociechą ducha. d] Święty sobór, podając naukę o częściach i skutku tego sakramentu, jednocześnie potępia opinie tych, którzy twierdzą, że udręki obciążające sumienie i wiara stanowią części pokuty."
(Rozdział 8 Konieczność i owoc zadośćuczynienia) "a] W końcu odnośnie do zadośćuczynienia, które nasi ojcowie nieustannie polecali chrześcijańskiemu ludowi, a które obecnie najbardziej ze wszystkich części pokuty jest zwalczane pod chwalebnym pretekstem pobożności - czynią to ludzie, którzy mają pozory pobożności, ale wyrzekli się jej mocy - święty sobór oświadcza, że całkowicie fałszywe i obce Bożemu słowu jest mniemanie, że Pan nigdy nie odpuszcza winy bez darowania całej kary. b] Pismo Święte podaje przecież jasne i wyraźne przykłady, które - oprócz Bożej Tradycji - błąd ten najwyraźniej obalają, c] Istotnie, wzgląd na Bożą sprawiedliwość zdaje się wymagać, aby inaczej przyjmowani byli do łaski ci, którzy przed chrztem zgrzeszyli z niewiedzy, inaczej zaś ci, którzy raz uwolnieni z niewoli grzechu i diabła, przyjąwszy dar Ducha Świętego, nie obawiali się świadomie znieważać świątynię Bożą i zasmucać Ducha Świętego. d] Przystoi Bożej łaskawości, by nie odpuszczać nam grzechów bez żadnego zadośćuczynienia, abyśmy „korzystając z okazji” nie traktowali lekko grzechów, i jako niesprawiedliwi i znieważający Ducha Świętego nie popadli w jeszcze cięższe, gromadząc sobie gniew na dzień gniewu, e] Bez wątpienia zadośćuczynienia nałożone jako kary bardzo odciągają od grzechu, jakby wędzidłem powściągają i sprawiają, że penitenci są w przyszłości bardziej ostrożni i czujni; leczą też pozostałości grzechów i usuwają występne nawyki złego życia za pomocą przeciwnych aktów cnót. f] W Kościele Bożym żadnej innej drogi nigdy nie uważano za bezpieczniejszą w celu oddalenia grożącej od Pana kary, od tej, by ludzie z prawdziwym bólem duszy często podejmowali dzieła pokutne. Do tego dochodzi i to, że gdy zadośćczyniąc cierpimy za grzechy, upodabniamy się do Jezusa Chrystusa, który zadośćuczynił za nasze grzechy, i od którego pochodzi wszelka nasza możność, i stąd mając najpewniejszy zadatek, że jeśli współcierpimy, zostaniemy współuwielbieni.
g] Zadośćuczynienie, które spłacamy za nasze grzechy, nie jest na tyle «nasze», by nie było przez Jezusa Chrystusa; sami z siebie nic bowiem nie możemy uczynić, ale z pomocą Tego, który nas umacnia, możemy wszystko. W ten sposób człowiek nie ma się z czego chlubić, ale cała nasza chluba jest w Chrystusie, w którym żyjemy, w którym zdobywamy zasługi, w którym czynimy zadośćuczynienie, wydając „owoce godne nawrócenia”: mające moc z Niego, przez Niego ofiarowywane Ojcu i dzięki Niemu przyjmowane przez Ojca. h] Dlatego kapłani Pana, na ile Duch roztropności podsunie, powinni wymierzać zbawienne i odpowiednie zadośćuczynienia, stosownie do jakości grzechów i możliwości penitentów, aby nie okazali się współuczestnikami grzechów cudzych, gdyby przymykali oczy na grzechy i byli zbyt pobłażliwi wobec penitentów, wymierzając bardzo lekkie dzieła [zadośćuczynienia] za bardzo ciężkie występki. To zaś niech mają przed oczyma, by nakładane zadośćuczynienie było nie tylko ochroną nowego życia i lekarstwem na słabość, ale także naganą i karą za wcześniejsze grzechy; i] albowiem jak wierzą i nauczają starożytni ojcowie, [władza] kluczy została powierzona kapłanom nie tylko do uwalniania, ale także do wiązania. Nie uważali jednak z tego powodu, że sakrament pokuty jest miejscem gniewu i kar, podobnie jak i żaden katolik nigdy nie sądził, że wskutek takiego naszego zadośćczynienia zaciemnia się lub w jakiś sposób pomniejsza moc zasług i zadośćuczynienia naszego Pana Jezusa Chrystusa; tymczasem nowatorzy nie chcą tego zrozumieć i tak podkreślają, iż nowe życie jest najlepszą formą pokuty, że niszczą wszelką moc i pożytek zadośćuczynienia.
(Rozdział 9 Uczynki zadośćuczynienia) [Sobór] uczy ponadto, że tak wielka jest szczodrość łaskawości Bożej, iż nie tylko przez dobrowolne kary, podjęte przez nas dla oczyszczenia z grzechu, czy też wymierzone przez kapłana wedle jego osądu i stosownie do winy, ale również (co jest największym dowodem miłości) przez doczesne doświadczenia zesłane przez Boga, a przez nas cierpliwie znoszone, możemy zadośćuczynić Bogu Ojcu przez Jezusa Chrystusa."
(I/C. Deklaracja o nauce i kanonach dotyczących sakramentów pokuty i namaszczenia chorych) " To są [twierdzenia], które o sakramentach pokuty i ostatniego namaszczenia, święty i ekumeniczny sobór wyznaje, naucza i wszystkim chrześcijanom przedkłada do wierzenia i zachowania. Następujące kanony podaje do wiernego przestrzegania, a twierdzących przeciwnie na zawsze potępia i obejmuje anatemą."
"Kan. 4. Gdyby ktoś przeczył temu, że do całkowitego i pełnego odpuszczenia grzechów konieczne są trzy akty penitenta, które stanowią jakby materię sakramentu pokuty, a mianowicie skrucha, spowiedź i zadośćuczynienie, zwane trzema częściami pokuty; albo gdyby mówił, że istnieją tylko dwie części pokuty, a mianowicie udręki sumienia po rozpoznaniu grzechu oraz wiara wzięta z Ewangelii czy też z rozgrzeszenia, dzięki której ktoś wierzy, że odpuszczone są mu grzechy przez Chrystusa - niech będzie wyklęty." "Kan. 12. Gdyby ktoś mówił, że wraz z winą Bóg odpuszcza zawsze całą karę, a zadośćuczynienie penitentów nie jest niczym innym niż wiara, przez którą pojmują, że Chrystus za nich zadośćuczynił - niech będzie wyklęty." "Kan. 14. Gdyby ktoś mówił, że zadośćuczynienia, którymi penitenci przez Jezusa Chrystusa wynagradzają za grzechy, nie są kultem Bożym, ale tradycjami ludzkimi zaciemniającymi naukę o łasce, prawdziwy kult Boży oraz dobrodziejstwo śmierci Chrystusa - niech będzie wyklęty." (Sobór Trydencki - sesja 14, Nauka o świętych sakramentach pokuty i ostatniego namaszczenia, środa 25 listopada 1551 r.)
_________________ The first to plead is adjudged to be upright, until the next comes and cross-examines him. (Proverbs 18:17)
Słuszna decyzja podjęta z niesłusznych powodów może nie być słuszna. (Weatherby Swann)
Ciemny lut to skupi. (Bardzo Wielki Elektronik)
|