A ja myślę że to nie jest aż taka bzdura, bo załóżmy że spytam Cię skąd masz to przekonanie że Bóg nie istnieje, co odpowiesz? Bo tutaj nasuwa się myśl że odpowiedz, jakakolwiek by była zawiła czy prosta, w jakiekolwiek słowa byłaby ubrana będzie sprowadzać się do czegoś w stylu - nie istnieje bo go nie ma, bo nie widzę/nie doświadczam, bo tak... etc...

Bo zarówno wiara w Boga jak i niewiara w Boga opiera sie przede wszystkim na osobistym doświadczeniu.

Wtedy niewierzący stanowili by 1/3 ludzkości... Nie. Buddyści nie wierzą w żadnego Boga, a jest ich kilkaset milionów. W USA niewierzacy to 10% społeczeństwa. Bardzo róznie wygląda to w różnych krajach, ale ateizm nie jest taki rzadki, jakbyś tego chciała i to tego z roku na rok, generalnie ze wzrostem edukacji, upowszechnia się.



Boże.... Bożenko!

Po pierwsze - taka jest praktyka nauki. To będzie dla Ciebie trudne, ale skup się.
W nauce przyjmuje się roboczo, ze względów praktycznych, że dopóki nie udowodnisz istnienia bytu, to go nie ma. Nie odwrotnie. O wiele, wiele, wiele łatwiej udowodnić istnienie czegoś, niż nieistnienie. Poza tym - bytów istniejących jest ograniczona ilość, nieistniejących - nieskończona.
Więc uznanie nieistnienia Boga jest tak samo logiczne, jak uznanie nieistnienia smoków - choć, naturalnie, można w obu przypadkach się mylić.

Po drugie - czysto pragmatyczna sprawa. Istnieje niezerowe prawdopodobieństwo istnienia wszystkiego. Gdyby więc ściśle się tego trzymać, należałoby mówić o wierze w przypadku absolutnie wszystkiego.
Czy o papieżu powiesz: "wierzę, że nie jest seryjnym zabójcą" mimo że nie masz dowodów, że nie jest? Pewno nie. No więc my tak robimy, konsekwentnie, też w przypadku Boga albo smoków.

Po trzecie - logicznie rzecz biorąc, zdanie "nie wierzę w X "nie znaczy tego samego co zdanie "wierzę w nieX". Tego pewnie nie zrozumiesz, to naprawdę trudne. Ale pomyśl, czy zdanie "jem jabłko" znaczy to samo co "jem niejabłko". Czy oba zdania są prawdziwe, gdy niczego nie jesz?

Po czwarte - i znowu wychodzi, że wierzący ze swoją wiarą czują się gorsi, więc próbują na siłę także ateistów w wiarę ubrać.

Po piąte - nijak nie wiadomo, jak, nawet jeśli niewiara w bogów jest wiarą w ich nieistnienie, dowodzi to mojego braku logiki. Wygląda to raczej na spazm frustracji (patrz "po czwarte").

To, ze papież nie jest mordercą, to też tylko sprawa Twojego osobistego przekonania?

Akurat w tej chwili wpadł mi w ręce artykuł na ten temat. Polecam drążącym, niestety, po angielsku, ale to chyba przestaje być problemem:

http://www.patheos.com/blogs/godlessindixie/2014/12/01/do-atheists-have-faith-2/?utm_source=SilverpopMailing&utm_medium=email&utm_campaign=Atheist%2012%2011%2014%20(1)&utm_content=&spMailingID=47603672&spUserID=MTE0NzAzNzQxMzIyS0&spJobID=582224962&spReportId=NTgyMjI0OTYyS0

Nie pisałem o przekonaniu, ale o doświadczeniu. Jest różnica pomiędzy jednym a drugim.

Nie mam takiego przekonania. Nie przekonują mnie (dotyczące kwestii istnienia Boga) argumenty wierzących i nie przekonują mnie argumenty ateistów. Nie mam pojęcia czy Bóg istnieje czy nie. Jak zatem widać: niewiara w istnienie Boga nie jest tożsama z wiarą w Jego nieistnienie.

Rozmawianie z kimś nieistniejącym to nie manipulacja rzeczywistością. No chyba, że auto-manipulacja..



No właśnie. Nawet tego właściwie nie mogę wiedzieć. Rozmowa o tym, że kiedyś "przestanę istnieć" prowadzi wyłącznie do tego typu sprzeczności.



Co jedynie oznacza, że nie we wszystkim jest niepojęty.



A dlaczego miałoby znaczyć?



To tylko takie gadanie. Podasz przykład takiego "nadania życiu celu"?

Na przykład - Janusz mówi: "moim celem życia jest mieć własny traktor!". No i po paru latach Janusz się dorobił i se kupił traktor. I co, zrealizował cel życia? Już może umierać?



To znaczy? Jaki efekt? Zupełnie nie rozumiem tej analogii.

I co to wobec tego znaczy, że twoje życie ma wartość "dla ciebie"? Kto to jest ten tajemniczy "ty" dla którego z jakiegoś nieodgadnionego powodu wartość ma coś, co obiektywnie jest bezwartościowe i nie ma żadnego znaczenia?

A uważasz się za ateistę? Chyba nie, skoro piszesz, że "nie przekonują cię argumenty ateistów".



Bzdura. W ten sposób nauka nie mogłaby w ogóle funkcjonować. W nauce zakłada się nawet istnienie bytów, których udowodnienie jest (przynajmniej współcześnie) w ogóle niemożliwe - ale są potrzebne dla spójności teorii, które dzięki temu można rozwijać, nie czekając bezczynnie na dowód, który może się pojawi (jak już się będzie dało go uzyskać), a może nie (i wtedy będziemy myśleć, co dalej z tą teorią).

Nie chciało mi się czytać całości, ale ten tekst dotyczy bardziej tego, czy ateizm jest jakąś formą religii. Nie, nie jest, ale nie o to chodzi, kiedy się mówi, że ateiści "wierzą" (nie moja wina, że ateiści zwykli kojarzyć słowo "wiara" wyłącznie z religią, a najlepiej jeszcze katolicką - miesza im się to notorycznie i dokumentnie).

Pewnie, że nie. Sporo razy o tym pisałem.

No więc właśnie. Wiele razy to pisałem - można nie wierzyć w istnienie Boga, jednocześnie nie wierząc w jego nieistnienie (nie przyjmować żadnego z tych stanowisk), ale to nie jest ateizm. Tylko o to mi chodzi. Ateista to nie jest ktoś, kto nie przyjmuje stanowiska, że Bóg nie istnieje. Ateista to właśnie ktoś, kto je przyjmuje.

W tym wypadku chodziło konkretnie o odniesienie się do posta Alus, która dokonała takiego utożsamienia, o jakim wyżej pisze.

Co sądzisz o takim argumencie, za istnieniem Boga, który jest Nieskończoną Miłością? viewtopic.php?f=27&t=35507
W tym konkretnym i realnym doświadczeniu określona Osoba, odkryła przede mną, co to znaczy: być Bogiem? W tym konkretnym i realnym doświadczeniu, określona Osoba, którą postrzegałem jako Jezusa z Obrazu św. Faustyny dała mi się poznać, jako Ktoś, kto wypełnia mnie swoją Nieskończoną i Nieuwarunkowaną Miłością, aż po krańce kosmosu. To ważne w prawidłowym rozumieniu tego spotkania: ta Osoba jest z jednej strony: immanentna i transcendentna: http://www.teologia.pl/m_k/zag02c-13.htm

Potwór nie jest ograniczony jedną rzeczywistością. On jest nie tylko tu i teraz, ale również w każdym miejscu i czasie.



Ale jaka sprzeczność, już raz nie istniałeś. Po prostu powrócisz do nieistnienia.



Albo jest on fałszywym bogiem. Kim może być twój "Bóg" jeżeli pojąć go można ludzkim umysłem, nasz Potwór oczekuje od nas prostych rzeczy, ale sam jest niepojęty.




Ponieważ nie jesteśmy idealni więc nie powinniśmy w żaden sposób pojmować istoty Idealnego.



Jeżeli traktor był celem pana Janusza to już może umierać. To nie będzie miało znaczenia czy umrze za chwilę, czy za 200 lat. Pan Janusz jest już spełniony życiowo i umierając nie będzie miał czego żałować, wszystko co chciał osiągnął.




Efekt jest taki, że bez względu na to czy uważamy swoje życie za istotne czy też nie, świat nie będzie tym zainteresowany.

Sadzę, że piszesz tam o swoich doświadczeniach, głównie emocjach. Dobrze dla Ciebie, niewiele z tego wynika dla mnie.