No sęk w tym, że wszystko jest nieco bez sensu, bo już nawet pomijając czas przewidywanego istnienia naszej planety, to w skali wszechświata wszystko i tak się kiedyś skończy. Dlatego mnie to zastanawia jaki sens swego istnienia widzą ateiści.

Kazdy moze sobie (choć nie musi) ustalic sens subiektywny.

Sens obiektywny nie istnieje, prznajmniej dla ateistów.

Mnie interesuje głębszy sens życia wg. ateistów niż najeść się, wyspać, wypić i zapalić (cytując pewien kabaret).

Kazdy moze sobie (choć nie musi) ustalic sens subiektywny. Sens obiektywny nie istnieje, prznajmniej dla ateistów.

Ale to jest sytuacja podobna, jak z Bogiem. Według ateistów, Boga wymyślili sobie ludzie. Czyli Bóg jest czymś subiektywnym, a obiektywnie nie istnieje. I wszystko ok, tylko że dla ateistów jest to problem - skoro Bóg nie istnieje obiektywnie, to i subiektywnie nie powinien, bo jest wówczas "jedynie wymysłem". Wprawdzie ludziom nie można zabronić wymyślania sobie Boga, ale zasadniczo "nie powinno" się tak robić (tj. opierać się na "wymysłach", a nie wyłącznie na tym, co istnieje obiektywnie) i dlatego właśnie ateiści tego nie robią. Jednak gdy chodzi o sens, ateiści nie mówią już, że skoro nie istnieje on obiektywnie, to wszelki subiektywnie nadany sens jest "jedynie wymysłem" (tak samo, jak Bóg), na którym nie powinno się opierać. Jeżeli sensu twojego życia nie ma, to go nie ma i koniec - sens, który sobie wymyśliłeś i nadałeś, jest jedynie twoim wymysłem i wyrazem twojego chciejstwa (chciałbyś, żeby twoje życie miało sens, więc sobie go wymyśliłeś - tak samo, jak wierzący chcieliby, żeby Bóg istniał, więc sobie go wymyślili).

Ale to jest sytuacja podobna, jak z Bogiem. Według ateistów, Boga wymyślili sobie ludzie. Czyli Bóg jest czymś subiektywnym, a obiektywnie nie istnieje. I wszystko ok, tylko że dla ateistów jest to problem - skoro Bóg nie istnieje obiektywnie, to i subiektywnie nie powinien, bo jest wówczas "jedynie wymysłem". Wprawdzie ludziom nie można zabronić wymyślania sobie Boga, ale zasadniczo "nie powinno" się tak robić (tj. opierać się na "wymysłach", a nie wyłącznie na tym, co istnieje obiektywnie) i dlatego właśnie ateiści tego nie robią. Jednak gdy chodzi o sens, ateiści nie mówią już, że skoro nie istnieje on obiektywnie, to wszelki subiektywnie nadany sens jest "jedynie wymysłem" (tak samo, jak Bóg), na którym nie powinno się opierać. Jeżeli sensu twojego życia nie ma, to go nie ma i koniec - sens, który sobie wymyśliłeś i nadałeś, jest jedynie twoim wymysłem i wyrazem twojego chciejstwa (chciałbyś, żeby twoje życie miało sens, więc sobie go wymyśliłeś - tak samo, jak wierzący chcieliby, żeby Bóg istniał, więc sobie go wymyślili).

Sens istnieje w umyśle, ale odnosi się do rzeczy, które obiektywnie istnieją. To jest właśnie ta różnica z punktu widzenia ateisty.

Nie bardzo rozumiem tę różnicę. Czy Bóg nie odnosi się do rzeczy, które obiektywnie istnieją?

Mylisz obiektywizm z naukawizmem.

Ojoj, wszystko ci się pomieszało .

Naukawizm to taki sposób myślenia, który opiera się na wadliwie pojmowanych poglądach naukowych. Takie wadliwe poglądy naukowe nazywa się naukawymi. Stąd naukawizm.

Natomiast obiektywizm to stanowisko filozoficzne głoszące, że przedmiot poznania istnieje poza podmiotem poznającym i niezależnie od niego. Obiektywizm nie zakłada a priori poglądów naukowych jako jedynych sensownych. Chrześcijańska teologia też jest obiektywna, ponieważ zakłada, że przedmiot poznania (Bóg) istnieje poza podmiotem poznającym (człowiekiem) i niezależnie od niego.

Wygląda na to, że jesteś naukawistą.
Lub, ewentualnie, takie właśnie stanowisko głosisz bez zrozumienia, co dowodzić może tylko tego, że z ciebie chłopek-roztropek i tyle.

Wszystko pięknie, ale ja tu nie przedstawiam żadnych poglądów naukowych. Ogarnij się chłopie .

Sens istnieje w umyśle, ale odnosi się do rzeczy, które obiektywnie istnieją. To jest właśnie ta różnica z punktu widzenia ateisty.