Skoro Bóg jest wszechmogący, to dlaczego istnieje zło? To jest temat bardzo rozległy.... Tak na koniec wspomnę jeszcze, że nieraz w życiu mówimy:nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.

Zastanawia mnie od jakiegoś czasu, czy Bóg może zgrzeszyć?
Grzech jest zdefiniowany jako przewina wobec Boga, zatem wydawać by się mogło, że to niemożliwe.
Z drugiej jednak, jest wszechmogący, więc nie ma niczego czego by nie potrafił
Jak to jest?

Nic. Bóg nie jest potencjalny, tylko aktualny.

CZY W BOGU ISTNIEJE MOŻNOŚĆ ?
Odpowiedź: Dwojaka jest możność: bierna, która żadnym sposobem w Bogu nie istnieje, i czynna, która przysługuje Bogu w najwyższym stopniu. Uzasadnienie:
Każdy rozumie, że wszelka rzecz, zależnie od stopnia własnego urzeczywistnienia i doskonałości jest dla kogoś początkiem czynnym; i na odwrót, że wszelka rzecz jest bierna, [ tj. bierze, doznaje], zależnie od stopnia własnego niedostatku i niedoskonałości. Otóż wyżej wykazaliśmy5, że Bóg jest najczystszą rzeczywistością, jest bezwzględnie i wszechstronnie doskonały, i że nie do pomyślenia jest w Nim jakakolwiek niedoskonałość. Stąd też przysługuje Mu, i to w najwyższym stopniu, być początkiem czynnym; zgoła zaś jest Mu obcą bierność, doznawanie. Otóż w treściach swoich: początek czynny pokrywa się z możnością czynną. Czemu? Bo Filozof uczy6, że możność czynna jest początkiem działania na coś innego, a możność bierna jest początkiem pobierania czy doznawania od kogoś innego. Wniosek więc jasny: w Bogu istnieje możność czynna, tj. moc, czyli potęga - i to najwyższego stopnia. STh I. Z. 25. A.1.

CZY BÓG JEST WSZECHMOCNY ?
Zdaje się, że Bóg nie jest wszechmogący, bo:
[...] 2. Grzeszyć, to jakowaś czynność. Lecz Bóg nie może grzeszyć, "bo, jak twierdzi Apostoł, nie może się zaprzeć siebie samego"2. A więc nie jest wszechmocny.

Wbrew temu czytamy u Łukasza: "Dla Boga nie ma nic niemożliwego".

Odpowiedź: Wszyscy powszechnie wyznają, że Bóg jest wszechmogący. Niełatwą jednak jest rzeczą uzasadnić to i wyjaśnić. Trudność nasuwa samo powiedzenie: Bóg może wszystko; zwłaszcza na co się rozciąga i czego dotyczy owe "wszystko".
Kto jednak patrzy bystro, zauważy, że możność - moc, odnosi się zawsze do tego, co możliwe. Mówiąc przeto: Bóg może wszystko, od razu narzuca się myśl, że to znaczy tyle co: Bóg może wszystkon co możliwe, i że od tego nosi miano: wszechmogący.
Otóż według Filozofa6 wyraz "możliwe" bierzemy w dwóch znaczeniach: pierwsze "możliwe" bierzemy w odniesieniu do czyjejś mocy; i tak np. o tym, co leży w zasięgu mocy człowiekan powiadamy: to jest możliwe dla człowieka. Nie można jednak. według tego powiedzieć: Boga zwiemy wszechmogącym, bo może wszystko, co jest możliwe dla natury stworzonej. Wszak potęga Boska może daleko więcej. A gdyby znowuż ktoś powiedział: Bóg jest wszechmogący, bo może wszystkon co jest możliwe dla Jego potęgi, wpadnie w błędne koło i nic nie wyjaśni; bo to będzie tak, jakby powiedział: Bóg jest wszechmogący, bo może wszystko, co może.
Pozostaje więc powiedzieć tak: Bóg jest wszechmogący bo może wszystkon co bezwzględnie możliwe. I to jest właśnie drugie znaczenie rzeczownika "możliwe".
O tym zaś, co jest bezwzględnie możliwe lub niemożliwen decyduje związek wyrazów w zdaniu. Coś jest bezwzględnie możliwe, jeśli orzeczenie nie jest w sprzeczności z podmiotem, np. Sokrates siedzi; jest coś bezwzględnie niemożliwe, jeśli orzeczenie stoi w sprzeczności z podmiotem; np. człowiek jest osłem.
Mając na uwadze zasadę: wszelki działawca tworzy zawsze coś do siebie podobnego, zważmy co następuje: każdej możności czynnej odpowiada jako jej własny przedmiot "możliwe" dostosowane do poziomu jej urzeczywistnienia, czyli jej formy istnienia, na ktorej się taż czynna możność opiera. Tak np. moc ogrzewania dotyczy, jako swego przedmiotu tego, co jest ogrzewalne; to też jest jej "możliwe".
Istnienie zaś Boga, na którym opiera się istota potęgi Jego, to istnienie nieskończone, nie zawężone do jakiełgoś dzłiału bytu, mające odwiecznie w sobie doskonałość całego bytu. Stąd też cokolwiek może ziścić w sobie pojęcie bytu należy do tego, co bezwzględnie możliwe; i właśnie odnośnie do tego Bóg zwie się wszechmogącym. 0tóż pojęciu bytu przeciwstawia się tylko niebyt. Wynika z tego, że to tylko jest sprzeczne z pojęciem bezwzględnie możliwego - a zarazem wyłącza się spod wszechmocy Bożej - co zawiera w sobie jednocześnie byt i niebyt, istnieć i nie istnieć! A wyłącza się spod wszechmocy Bożej nie z powodu słabości potęgi Bożej, ale po prostu dlatego, że nie może mieć charakteru czegoś wykonalnego i możliwego.
Tak więc: Wszystko, co nie zawiera w sobie sprzeczności, należy do możliwego, odnośnie do którego Bóg zwie się wszechmogący. Natomiast wszystko, co zawiera w sobie sprzeczność, wyłącza się spod wszechpotęgi Bożej, bo nie może ziścić w sobie pojęcia możliwego. Stąd też stosowniej jest o tym mówić, że nie może być urzeczywistnione, niż, że Bóg tego nie może urzeczywistnić. Nauka ta nie stoi w sprzeczności ze słowami Anioła mówiącego: "U Boga nie jest niemożliwe żadne słowo"; co bowiem zawiera w sobie sprzeczność, nie może być "słowemn"; żadna bowiem myśl nie może pojąć tego, co sprzeczne.

Na 2. Grzeszyć to tyle, co uchybiać w doskonałym działaniu; zatem móc grzeszyć to tyle, co móc uchybiać w działaniu, a to jest sprzeczne z wszechmocą; i dlatego Bóg, który jest wszechmogący, grzeszyć nie może. STh I. Z. 25. A.3.

Mógłby rzeczywiście ( teorytycznie). Pytanie tylko po co? Aby wykazać , że może być niespełna rozumu?

Zastanawia mnie od jakiegoś czasu, czy Bóg może zgrzeszyć?
Grzech jest zdefiniowany jako przewina wobec Boga, zatem wydawać by się mogło, że to niemożliwe.

Zazdrość, jako jeden z siedmiu grzechów głównych, pojawia się w dekalogu.

Mówię oczywiście o drugim przykazaniu Bożym (tak, tym usuniętym przez Kościół), gdzie Bóg sam siebie określa jako Boga zazdrosnego.

W ogóle, samo pytanie czy Bóg może zgrzeszyć jest dość idiotyczne... z prostej przyczyny.
Boga nie wolno krytykować z samej zasady. Cokolwiek by nie uczynił złego i podłego, zawsze jest to tłumaczone przeróżnymi powykręcanymi interpretacjami.

Jahwe ze ST, nie różni się niczym od innych bogów pogańskich, jeśli mówimy o okrucieństwie.
Czy okrucieństwo nie jest grzechem?

Szkoda, że @Whispernight nie odróżnia grzechu od antropomorfizmów kiedy natchnieni pisarze mówią o Bogu.

Bóg też się "gniewa", "smuci", "raduje", "nienawidzi"

a mały @Whispernight cieszy się, że odkrył prawdę odwieczną, gdy zabiegi stylistyczne zacznie uważać za objawienie.

Skąd dokładnie Kościół usunął drugie przykazanie? Czyżby z Biblii?

Oczywiście, nie jesteś w stanie wykazać, ze Bóg uczynił cokolwiek, co Mu przypisujesz.

Jest i byłoby także w przypadku Boga, gdyby nie prosty fakt, że tak zwane "okrucieństwo" Boga to zwykły antropomorfizm.

a mały @Whispernight

absolutnie wszystko o Bogu, jest antropomorfizmem! Absolutnie wszystko!

" A Pan mówił wszystkie te słowa i rzekł..."
Wj 20.-1.
W powyższych słowach, nie autor mówi o Bogu, ale sam Bóg mówi o sobie.
Hmmm, ciekawe. Co autor miał na myśli mówiąc: "A Pan mówił wszystkie te słowa i rzekł"
?
Bo wychodzi na to, że autor kłamał, skoro to antropomorfizm. A jeśli nie kłamał, i Bóg rzeczywiście tak powiedział, czego oczywiście nie możesz udowodnić czy tak nie było, to o antropomorfizmie nie ma mowy.

Ale skoro @Whispernight poczuł się urażony tym, że wskazuję mu właściwe proporcje to przepraszam. Czuj się wielki.

Unikajmy przeto w mówieniu o Bogu przypisywania Mu naszych, ludzkich cech.

Wszelkiego typu biblijne "Bóg powiedział..." oznacza tylko to, co "usłyszał" poprzez natchnienie autor biblijny.
Jeśli jednak wyobrażasz sobie, że Bóg z niebios przemawiał przy pomocy jakiego głośnika i ten głos był głosem fizycznym, to: powodzenia