A czym jest to 'ja' które posiada czy używa ciała? Moim zdaniem to konstrukt umysłu. On sprawia, że czujesz się czymś odrębnym. Jeśli utożsamisz się tylko z umysłem z ciała wyparuje życie.

A ciało to nie przypadkiem wygląd duszy?

Odpowiedź dla Dindala
Są dwie struktury które każą umysłowi utożsamiać się. Jedna to podświadomość sterująca działaniem ciała ( która jest odrębna i uznaje siebie a przez to i każdego używającego ciała) tj praca nerek serca, wątroby nawet mózgu ( nie mylić z umysłem bo ten nie znajduje się w mózgu, miałam nawet taki link w którym chłopakowi po wypadku zbierano łyżeczką mózg do czaszki a on potem i tak funkcjonował normalnie). Podświadomość jest sztucznym wytworem powstającym na użytek posługiwania sie ciałem po to, by nie zaprzątać sobie umysłu ciągłymi poleceniami dla jego pełnego funkcjonowania. Niestety ten twór dunkcjonuje tylko odrębnie i nawet nie może sobie wyobrazić istnienia w jedności. Drugi to rzeczywisty umysł, który jest jeden i działający we wszystkich o ile dotyczy ideii i myśli zgodnej ( przeciwne powodowały by rozszczepienie umysłu - co dzieje sie dzięki podświadomości)

Poważny błąd. O ile myślenie takie dla kogoś niewierzącego jest zgodne z logiką to już dla wierzącego nie bardzo. Ponieważ wierzący powinien wiedzieć a przynajmniej wierzyć , że źródłem życia jest Bóg a tu na ziemi duch , który jest wszczepiony w Chrystusa.
O tym wszczepieniu do krzewu winnego za który uznaje siebie Jezus, mówił, że Ojciec uprawia ten krzew i każdą latorośl nie przynoszącą owocu wycina przez co ona usycha ( jest pozbawiona życia).
W innym miejscu mówił do ucznia, który chciał najpierw pochować ojca ;"(21) Ktoś inny spośród uczniów rzekł do Niego: Panie, pozwól mi najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca! (22) Lecz Jezus mu odpowiedział: Pójdź za Mną, a zostaw umarłym grzebanie ich umarłych! "(Ew. Mateusza 8:21-22, Biblia Tysiąclecia) A o sobie mówił, ja jestem drogą życiem i światłem.

Jaaqob napisał

Nie co najwyżej może służyć do komunikowania się z inną częścią tego samego umysłu który uznaje się za odrębny zawsze jednak za pomocą Ducha św, który pomaga tłumaczyć to co prawdziwe i przypomnieć to co prawdziwe, bo pochodzące od prawdziwej miłości.

Czyli krótko mówiąc istnieje Duch powszechny i podświadomość, która nie chce się z nim utożsamić, bo utożsamia się tylko z ciałem. Ty identyfikujesz się z tym Duchem, ale cofa cię czasem do podświadomości i czujesz wtedy swoją odrębność. Czyli twoje 'ja' przeskakuje z Ducha do podświadomości. Raz utożsamia się z Duchem a raz z podświadomością. Moim zdaniem dzieje się tak dlatego, że przyjąłeś istnienie tego 'ja' a to tylko konstrukt umysłu zależny od myśli. Człowiek składa się z ciała i umysłu. Gdyby to 'ja' istniało realnie musiałoby być i ciałem i umysłem czyli to jedno musiałoby być dwoma a to przecież niemożliwe więc to 'ja' po prostu nie istnieje.

Przepraszam edytowałam wpis bo powielał tylko wpis górny. Pomyłka przy przesyłce podczas gdy system już mnie wylogował

To cofanie się do podświadomości jest często związane z tym jak osądzają mnie inni, ponieważ działają z pozycji nieświadomości swojego prawdziwego umysłu. Nie mogę walczyć o swój wizerunek ponieważ miłość nie walczy. W związku z tym przyjmowałam tymczasowo osąd innych jako chwilowo do zaakceptowania do momentu gdy nie zrozumieją pomyłki ( przykładowo Jezus również miał problemy z ludźmi , którzy w niego nie wierzyli -w rodzinnych okolicach- i przez to nie mógł dokonywać cudów). Jednak to nie jest rozwiązaniem ponieważ pozwala dalej egzystować ego( podświadomości) a konieczne jest sie jej wyprzeć lub raczej zaprzeczyć ponieważ jest fikcyjna -ale ze względu na wiarę człowieka używającego systemu myślowego podświadomości dla niego samego prawdziwa a przez to zaprzeczająca prawdziwości tego co prawdziwe.
Tek jak piszesz przyjęcie tego ja jako konstruktu powoduje rozdźwięk. Zważywszy na decyzyjną formę umysłu to umysł jest kluczowy ( zwłaszcza, że jeżeli ciało umiera to nieśmiertelność człowieka nie zawiera się w ciele ale w duchu -czego doświadczyłam wielokrotnie i już wiem że śmierć jest wybierana nawet kiedy w momencie jej wyboru tego sobie nie uprzytamniamy. a ponieważ to ie my jesteśmy dawcą życia nie my możemy to życie przerywać co najwyżej możemy pozbawić życia ciało które dla Boga i tak nie ma znaczenie bo jest tylko narzędziem do komunikacji. Rzeczywiście to ja którym podświadomość każe się utożsamiać nie istnieje. Co nie zmienia postaci rzeczy ani świata w którym się funkcjonuje skoro przyjmuje się za prawdziwe to co ta podświadomość i to "ja" każe uznawać za prawdę. Dlatego dochodzę do wniosku, że jedynym wyjściem jest nie dawać wiary w podświadomość w innych ( i nie dawać im przez to mocy mojego ducha) a jedynie skupić się na rzeczywistym umyśle który jest prawdziwy i jedyny w każdym człowieku. I choć systemy myślowe zarówno podświadomości jak i Boga są każde w swoim obrębie doskonale logiczne to jednak całkowicie przeciwne.
Wychodząc z podstawowej zasady logiki , która mówi, że łącząc fałsz z prawdą otrzymują zawsze fałsz muszę prosić o pomoc Ducha św aby pomógł mi pomijać każdy fałsz i poznawać tylko prawdę. Dlatego już wiem, że np osąd jest podstawowym narzędziem oszustwa ponieważ nigdy nie pokazuje prawdy ( bo kto jest wstanie skonstruować naprawdę sprawiedliwy osąd mający wszystkie prawdziwe przesłanki?)
Dlatego to każde oddzielne myślenie i osądzanie powoduje indywidualne postrzeganie, które nigdy nie jest prawdziwe. Ciało jest takim narzędziem jak samochód , który używasz do jazdy aby szybko sie przemieszczać ciałem lub jak komputer, który pozwala porozumiewać sie z innymi umysłami , którym wydaje sie , że są oddzielne. O tym, że umysł potrafi się porozumiewać inaczej świadczy telepatia ( o której wspomina się przy przytaczania świadectw bliźniaków jak również osób bardzo blisko będących z sobą umysłowo).
Przekaz mówiący , że umysł jest jeden każe mi pominąć tą oddzielną część ( która nie może byc rzeczywista) i zwracać się do tej części, która jest tym samym umysłem a zatem nie wrogim a przyjacielskim. Jak również tej części , która chce znać prawdę i która nie chce być kimś gorszym ani lepszym. Bo zdaje sobie sprawę z tego ,że może byc tylko tym samym choć faktycznie w warunkach fizycznych wykonującą często inne czynności dla użytku całości. Obrazowo to liść wykonujący swoje zadania nie może uznawać się za lepszy od kwiatu ponieważ wtedy kompletnie nie widzi, że są tą samą rośliną. I tak samo jeżeli liść będzie działał tylko dla siebie w rezultacie odetnie się od rośliny i uschnie ( umrze). Każde z tych działań przypisało by działanie pozbawione rozumu lub szalone a zatem niezdolne do funkcjonowania w systemie życia rośliny.

Moim zdaniem winny jest tu podział. Tak jak dzielisz siebie na 'umysł powszechny' i podświadomość tak samo dzielisz innych. Rozumiem, że jako chrześcijanka nie możesz inaczej postrzegać rzeczywistości. Dla ciebie nie liczy się nic więcej tylko 'Duch powszechny'. A wszystko inne trzeba odrzucić, wyprzeć lub zaprzeczyć. Ja widzę to całkiem inaczej. Po prostu niczego nie dzielę.

Może jednak nie dość jasno wytłumaczyłam. To co usiłuje dokonywać to jednoczenie. Utrzymanie czy raczej pogodzenie się z tym, że "muszą" istnieć różne poziomy umysłu w jednym człowieku ( pomijam tu już nawet kwestię innych ludzi) jest nie do przyjęcia. Ponieważ to zdecydowanie pozbawia umysł roli decyzyjnej a zatem przekreśla prawidłowe działania skoro akceptuje możliwość sprzecznych decyzji a zatem odwrotnych do tych , które są pożądane dla dobra wszystkich.

Uważam, że jest tylko jeden poziom umysłu. Nazywam go "carte blanche".

No to jak to odnieść do Einsteina?

Nie uważam by różnił się w istocie czymś od mojego sąsiada. Róznica tkwi tylko w poziomie wiedzy, a nie w poziomie umysłu.

A skąd u niego wzięła się wiedza?

Dlaczego nie do przyjęcia są różne poziomy umysłu w jednym człowieku? Nie tak dawno przyznano Nobla za odkrycie różnych poziomów funkcjonowania umysłu, zatem ich istnienie jest faktem. Obecnie prowadzi się badania nad systemowymi błędami różnych poziomów umysłu i szuka się sposobów, jak je rozpoznać i zminimalizować ich wpływ w procesie poznawczym.


Umysł cały czas pracuje, nic nie pozbawia go roli decyzyjnej, lecz nie jest w stanie pracować nieustannie na systemie racjonalnym, bowiem pochłania on dużo jego energii, zatem przez większość czasu pracuje w trybie automatów myślowych tj. intuicji, która pozwala na podjęcie szybkich decyzji, lecz nie mamy nad tym trybem kontroli. Przy czym w trybie "szybkim" jesteśmy w stanie podejmować pożądane decyzje dla dobra wszystkich (szybka ocena sytuacji), niemniej zawsze będzie istniało ryzyko, że coś pominiemy(tu w grę wchodzą nasze lęki, emocje etc.). Im więcej wiemy na temat funkcjonowania umysłu, tym większe mamy szanse usprawnienia szybszego myślenia, a więc możemy zminimalizować systemowe błędy, które wpływają na nasze osądy.

Poprzez utrwalanie, naukę Hominibus.

To jest dobre na skecz do kabaretu!