To stereotypowe myślenie. Takie metody stosują mówcy motywacyjni. Psycholog z Tobą porozmawia o Twoich problemach, ustali co Cię nurtuje, nie daje Ci spokoju i wspólnie z Tobą przeanalizuje sprawę. Są w Tobie emocje, których nie rozładowałeś, męczysz się z nimi, a sam sobie z nimi nie poradzisz. Potrzebujesz pomocy.

Często największym wrogiem człowieka jest on sam dla siebie. Im bardziej potrzebuje pomocy, tym bardziej się przed nią broni. Czyni to metodami które nikogo nie przekonują, chyba że jego samego. Psycholog nic nie poradzi - tak zapewne nie mówi wielu z tych którzy otrzymali pomoc. Ale wpierw trzeba samemu sobie pomóc.

krzysztofsyn No widzisz jak zmyślasz , przecież ja tak nie napisałem . Oczekujesz by cię inni zrozumieli i zaakceptowali ba , nawet chciałbyś by ci uwierzyli , a tym czasem sam lekceważysz to co inni piszą . Nie musisz mnie przepraszać , nie musisz się z tego spowiadać , ważne jest byś nie zapomniał o ludziach , gdy już całkowicie oddawać się będziesz Bogu . A czy słyszałeś , że szatan też chciał , aby Jezus skoczył z narożnika świątyni ? I jaką wtedy otrzymał odpowiedź ? Dalej , sam już nie wiem , czy cię pytać o szczegóły , przecież byłeś piany , czy piany w sztok może cokolwiek pamiętać ? Ale ty pisałeś , że coś tam pamiętasz , że mimo tego upojenia czułeś , że było ci dobrze , że widziałeś jakieś światło , że zrozumiałeś , że to Jezus , no itd itd . Przecież ja tego nie wymyśliłem , wiem to z książki którą napisałeś , myślisz , że przeczytanie takiego czegoś nie nastręcza trudności ? Przecież takich rzeczy się nie zapomina .

Chyba trochę się nie zrozumieliśmy. Ja w swoim świadectwie zachęcam do całkowitego oddania swojego życia Bogu, zachęcam do całkowitego Jemu zaufania i dla lepszego zrozumienia czym jest takie zaufanie porównuję je to do skoku z góry w przepaść, do skoku w nieznane (bo nie wiemy jaką przyszłość Bóg nam planuje) bez naszych asekuracji typu "co będzie jak mnie nie poprowadzisz ? muszę sam sobie planować życie".
Jeśli miałeś na myśli inny skok, ten z Ewangelii, to się nie zrozumieliśmy. Skok o którym ja pisałem był świadomym wejściem w nieznane, oddaniem się całkowitym opatrzności Bożej. My niekiedy próbujemy oddać się opatrzności. Siadamy w fotelu, okładamy się poduszkami, zapinamy pasy bezpieczeństwa, kask na głowę, zamykając oczy, ze strachem mówimy trzymając się poręczy -Jezu ufam Tobie (i oczekujemy jakiejś katastrofy).
Ot i całe moje "zmyślanie".

Od kiedy pamiętam miałem takie nastawienie do życia, jak mam teraz, i mam to zmienić? to byłoby wbrew mojej naturze.

Bóg ci powiedział żeby jemu zaufać? jak często z nim rozmawiasz?

krzysztofsyn Teraz jesteś taki mądry bo zobaczyłeś Jezusa , gdybyśmy przeżyli to co ty , też byśmy byli pewni . Błogosławieni ci co nie widzieli , a uwierzyli . Już nie musisz w Boga wierzyć , bo już wiesz że On Jest . Tym się różnimy , że ty wiesz , a my możemy jeszcze nadal wierzyć .

I jeszcze jedno Krzysztofsyn , miliony ludzi cierpiało od ciebie znacznie bardziej , a mimo to nie przyszedł do nich Jezus , tak jak do ciebie i ich tak nie pocieszył , więc nie wiem za co Go tak kochasz ?

Jeśli czujesz się szczęśliwy to nie zmieniaj. A jeśli nie, to nie widzę powodu aby się tego trzymać. Natomiast to co napisałem nie ma nic do natury. Zwyczajnie zawsze kiedy spotykam takich ludzi, mówię im wprost gdzie ja widzę ich realny problem. Co z tym zrobią, to już sprawa tych ludzi.

Inny_punkt_widzenia Tak. Masz rację. Teraz jestem mądry( a właściwie głupi nadal, ale wiem , że Jest) i to nie dlatego, że doszedłem swoją wiarą, modlitwą, kontemplacją i siłą do całkowitego uwierzenia, pewności, ale dzięki Jego łasce. Choć myślę, że gdyby nie to wydarzenie. Nie uwierzyłbym w Boga do końca życia. Moja mocą wiarą było to niemożliwa. Może wcześniej łaski wiary nie dostałem, albo dostałem, a ją odrzuciłem.

Jednocześnie teraz mam poczucie graniczące z pewnością, że każdemu Bóg może i chce dać świadectwo swojej obecności, istnienia,(znam wiele osób, które Boga doświadczyło, na Eucharystii, adoracji, Mszach o uwolnienie, rekolekcjach itd.) trzeba szukać, a się Jego znajdzie w Jego Słowie i Kościele jak mi powiedział.
Kiedy indziej wystarczy o to poprosić. Szczególnie przeżywając trudne i beznadziejne sytuacje.
Dla niewierzących –Panie jeżeli istniejesz to daj jakiś znak, wiesz przecież, że nie wierzę w Ciebie i nie potrafię uwierzyć, a chcę. itp.
Dla wierzących (którym się wydaje, że nigdy Jego nie doświadczyli) – Panie chce słyszeć Twój głos – Chce poczuć jak mnie kochasz, pokaż proszę.
Wiem brzmi to trochę jak instrukcja obsługi doświadczenia Boga. Ale warto skorzystać. Jeśli chcesz.

Tak. Zły też mnie kusił i dołował tymi słowami „Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli” (zadziwiające jak on często używa Pisma, aby zwodzić) jednocześnie przychodziła odpowiedź, że spotkanie się z Jezusem nie jest przeszkodą w błogosławieństwie wręcz przeciwnie, jak np. miało to miejsce z prorokami, apostołami (nie byli oni świętymi od razu, byli zwykłymi grzesznikami) – wszyscy go widzieli, dobrym łotrem, świętymi - także Go spotykali i doświadczali. Spotkanie osobowego Boga, Miłości i odpowiedź swoja miłością na Jego miłość jest największym szczęściem, a nie przekleństwem.
Piszesz, że już nie musisz wierzyć w Boga. Tak, wiem po ludzku, że jest i modlę się o to, aby ci który nie wiedzą (a łaski wiary im nie starcza) także Jego doświadczyli lub dostali mocniejszą łaskę wiary. Jakby to przewartościowało, życie, każdego człowieka (tak sobie swoim małym rozumem myślę).

Piszesz „Milion ludzi cierpiało...” i znowu masz rację. Moja odpowiedź to... nie wiem. Po prostu nie wiem. Choć z drugiej strony może On był tuż przed przejściem- śmiercią z nimi, tylko się o tym nie dowiedzieliśmy, bo odeszli i nie powiedzieli nam o tym.
Tak jak i w moim doświadczeniu. Czułem, że jeśli bym się nie zdecydował zostać na ziemi jeszcze na jakiś czas (z miłości do Niego i swojego większego przyszłego szczęścia) to Jezus zabrałby mnie do siebie,,,nie wiem może dopuszczając do zawału serca, wylewu przed powieszeniem (jakby wziął całą winę moje śmierci na siebie i On za nią odpowiadał). Miałem pewność, że ja taki nędzny, marny, przed chwilą niewierzący, trafiłbym do nieba za nic, dzięki Jego miłosierdziu. Nie jest to oczywiście zachęta, aby być takim jak ja kiedyś.

Za co Go tak kochasz? Pytanie to chyba najtrudniejsze jakie słyszałem. Pierwsza myśl... Chciałoby się powiedzieć, kocham Jego za nic..po prostu...nie kocha się za
coś...jeśli kocham za coś, to już nie jest miłość. Lecz jeśli po ludzku wyjaśnić za co, to za to, że jest, żyje we mnie i w Tobie.
A po „ludzku”. My ludzie kochamy często za coś: bo jesteś dobry, bo mi pomogłeś, bo się dla mnie poświęcasz, bo jesteś ładna i dobra, wierna. I to kochamy zawsze za dobre rzeczy. Mało kiedy kochamy kogoś kto nam robi krzywdę.
Dla mnie miłość to decyzja, a nie uczucie zakochania i fascynacji. Decyzja, że chce dla ciebie dobra. I w takim kontekście rozpatrując miłość. Chce dobra dla Boga..może brzmi śmiesznie. Przecież On jest samym dobrem nieskończonym i niczego Jemu nie brakuje. Dobra w tym sensie, że niech się dzieje to co On chce (bądź wola Twoja), bo On zawsze chce dobrze, nie może inaczej. Doświadczając oceanu bez dna, Bożej miłości do Ciebie, za nic, nie można pozostać obojętnym, naturalną odpowiedzią duszy na miłość jest miłość. Tym bardziej jak wiesz jak Jego przybijasz do krzyża swoimi grzechami, a On mówi -Kocham Cię i nic tego nie jest w stanie zmienić, nawet jeśli mnie zabijasz po raz kolejny
Każdy człowiek został stworzony z dziurą w sercu. Ta dziura jest nieskończona. Podświadomie próbujemy ją czymś zatkać(szukamy Boga, choć nie zdajemy sobie z tego sprawy) bo ta pustka w sercu bardzo boli, więc próbujemy zatkać, aby tak nie bolało: pracą, pieniędzmi, wykształceniem, pożądaniem, akcjami erotycznymi, narkotykami, alkoholem, podziwem w oczach innych, prestiżem, władzą,,, każdy czymś. Okazuje się, że na chwile to działa, jest trochę lepiej. Jednak po czasie pustka w sercu wraca. Bo co by nie wpadło w te „dziurę w sercu” przelatuje prze nią, bo nic nie jest nieskończone, nic nie jest rozmiarów tej pustki. Tą dziurę, pustkę, może zatkać tylko Bóg, bo jest nieskończony. I jeśli On tam trafi i zatyka pustkę, kocha się Jego po prostu za to, że jest, że staje się moim największym pragnieniem, jest źródłem wszystkiego, mimo, że tak marny jestem i nie bardzo mam się jak odwdzięczyć.

Dzięki krzysztofsyn za świadectwo. Wiem , że jest prawdziwe. Wielu ono pomoże, ale też wielu oczekuje czegoś więcej. Masz rację gdy mówisz, że z Bogiem można się kłócić... Bo tu nie chodzi o brak szacunku tylko o szczerość i żywość uczuć. Ktoś komu jest wszystko jedno jest w stanie jakby nie żył. A kłócąc się wykazuję wolę czegoś czego pragnie a czego w swoim życiu nie widzi. Oczywiście nie dostrzega kompletnie , że wszystko to dzieje się za ukrytym przyzwoleniem ( skrywanym za wiarą w niewiarygodne). Piszesz, że trzeba zdać się na wolę Bożą, jest to oczywiste! Ale nie dla człowieka , który wierzy , że Bóg chce zmusić go do tego czego on wcale nie chce robić. Albo , że czynienie woli Boga będzie trudne nudne a przede wszystkim unieszczęśliwiające.
Dzieje się tak ponieważ przeciętny człowiek nie ma pojęcia czym jest miłość a Jej obraz kształtuje na podstawie swoich przypuszczeń. Jak Bóg, który jest doskonałą miłością mógłby oczekiwać aby ktokolwiek został do czegokolwiek zmuszany ( nie mógłby wtedy być miłością a raczej zaprzeczeniem miłości. No i oczywiście poleganie na swoich własnych planach zbawienia "musi" być lepsze od planów zbawienia Boga? Na jakiej podstawie? Czy znamy przeszłość i przyszłość w takim stopniu aby zaplanować wszystko dostatecznie szczegółowo aby ten plan się powiódł? A przede wszystkim czy znamy na tyle prawdę o nas samych aby nie wpaść w pułapkę oszusta, który nie chce abyśmy ten plan realizowali?

Tak jak to działa to jest najlepiej jak może być, gdy nie mam kasy na używki to czuje ogromny głód, natomiast gdy już nakupie sobie używek to wtedy sie zaczyna najlepsze gdyby cały czas było super, to nikt by nie docenił tego że jest super

Bóg zmusza mnie do tego, czego nigdy nie chciałem robić.

Bóg nie zmusza. Proponuje:
- Jeśli ktoś chce iść za mną niech...
Jeśli ktoś chce w wolności swojej, iść z miłości, a nie przymusu.
Jak pisałem wcześniej warto poprosić, aby Pan Jezus pokazał jak bardzo Ciebie kocha.
Jak pokaże, i Ty to poczujesz, wręcz trudno nie iść za Nim. Choć jest to pewnie możliwe.

Czy możesz mi napisać coś więcej o darze języków i w którym kościele katolickim tego daru się używa. Z góry dziękuję.

mój powyższy post jest do krzysztofsyn, jestem nowa na forum wybaczcie:)

Modlitwa językami używana najczęściej w Kościele podczas modlitw o uzdrowienie, uwolnienie, dziękczynnych, rekolekcjach.
Modlenie językami zalecane jest do osobistego modlenia się, na osobności , w samotności.
Jeśli we wspólnocie to za wyraźnym pozwoleniem kapłana, w jemu wiadomym celu. Podczas modlitwy językami we wspólnocie potrzebna jest też osoba posiadająca dar tłumaczenia języków. Wtedy taka modlitwa (przetłumaczona) służy wspólnemu pożytkowi i umocnieniu w wierze.
Używana jest często przez wiernych i ojca Daniela Czatachowa, wspólnota Miłość i Miłosierdzie Jezusa (jest parę filmów na youtube)
Coś więcej o darze języków hmmm... jest to jakby najmniejszy z darów Ducha Świętego. Prosisz Ducha, aby modlił się Twoimi ustami i zaczynasz mówić niezrozumiałe słowa. Duch modli się przez Ciebie o to czego Tobie najbardziej potrzeba, a sama nawet nie wiesz co to jest. Duch Święty nas przenika i On najbardziej wie o co i jak powinniśmy się modlić. Nie wchodzisz w żaden trans, w każdej chwili możesz przerwać modlitwę.

Znalazłem stronę wyjaśniającą wiec nie będę wyważał otwartych drzwi
http://pierzchalski.ecclesia.org.pl/ind ... 01&pyt=503