Tutaj się zgodzę ,najbardziej prawdziwą religią jest katolicyzm z tym ,że np muzułmanie wierzą w tego samego Boga co katolicy ,wierzą w jednego Boga a więc niezależnie od tego jakie mają obrzędy to wierzą w tego samego Boga co my.

Nie można patrzeć na prawdziwość religii w oderwaniu od tego w co wierzy dany człowiek. Ponieważ właśnie to w co on wierzy decyduje o jego "prawdzie" tej religii. Gdyby przypatrzeć się dokładniej w co kto wierzy to włos może zjeżyć się na głowie. Ponieważ każdy człowiek ma tendencje do przystosowywania się do tego świata tak aby być z nim w zgodzie. Ale przystosowywuje sie nie do tego co prawdziwe ale do tego co już wcześniej zostało wypaczone.
I tak działa wg tego, że drugi człowiek jest kimś odrębnym ( a w domyśle chcącym aby nam zabrać to czego sami pragniemy)
W sytuacji gdy Bóg stworzył Adama i Ewę jednym

[quote='dominis263']
Napisane jest ze niema innej drogi jak przez Jezusa Chrystusa.[/quote]


Faktycznie Jezus jest drogą. Jego Prawda dzięki Duchowi św może być rozumiana jednak jest to droga która trwa całe życie. I prowadzi do zrozumienia, że każdy człowiek jest obrazem Chrystusa a jeżeli tego nie dostrzegam to jest to skutek mojego braku wiary w jego istnienie w drugim człowieku.

Są dwie postawy, jakie może przyjąć osoba doświadczająca choroby. Pierwsza polega na przyjęciu cierpienia, jakie by ono nie było. Podejmują walkę do końca, nieustannie podnosząc się z każdego upadku, czerpią siłę ze swojej słabości i dzielą się nią z innymi, obdarzając ich miłością i bezinteresownością. To osłabia chorobę i wzmacnia człowieka, a także przyciąga do niego ludzi. Nie zostanie sam na polu bitwy, bowiem nieustannie będzie otrzymywał wsparcie.
Natomiast druga postawa wiąże się z przyjęciem piętna inwalidy, terroryzującego siebie i innych swoimi słabościami. Taka osoba nie kocha siebie i nie jest w stanie pokochać innych. Będzie manipulowała innymi, by osiągnąć swój cel. Pragnie zobaczyć w innych swój ból, smutek i cierpienie. Nie interesuje jej dobro innych prócz własnego. Nie dostrzega potrzeb innych ludzi, bagatelizuje ich trudności życiowe, nie wyraża chęci wyciągnięcia do nich pomocnej dłoni. Nie jest w stanie zrozumieć co robi nie tak, dlaczego inni ją opuszczają i dlaczego tak bardzo cierpi. Jej życie nieustannie kręci się wokół choroby, nie widzi nic poza jej horyzont.
Taka osoba, póki nie zmieni swojej postawy, nie będzie w stanie ułożyć sobie życia, sama sobie gotuje smutny los.


Miłość sprawia, że cierpienie schodzi na dalszy plan, człowiek staje się szczęśliwy i potrafi ułożyć sobie dobre relacje zarówno z Bogiem, jak z innymi. Tylko nieszczęśliwi ludzie uważają, że Bóg nie jest miłością. Projektują na Boga swoje frustracje, skupiają się na złu, gromadzą w sobie złe emocje, a następnie dają im upust wyładowując je na Bogu i innych ludziach. Nie kochają siebie, zatem nie mogą kochać Boga i bliźnich. Dopiero, gdy dostrzegą to, jak bardzo siebie krzywdzą i rozpoczną proces naprawczy, zaczną się uczyć miłości do siebie. Wtedy zrozumieją, że tak naprawdę wcale nie chodziło im o to, że Bóg nie jest miłosierny, ale że im brakowało miłości i byli ślepi na wszelkie jej przejawy kierowane pod ich adresem.

Bardzo to psychologiczne Mrs_Hadley. Ale czy nie zauważyłaś, że wiele piszesz o innych a nigdy o sobie. Zadam Ci pytanie. Czy kierując się tymi zasadami, które zalecasz innym osiągnęłaś szczęście ? Bo jeśli nie, to nie ma o czym pisać.

Piszę ogólnie, to forum dyskusyjne, nie blog. Piszę o ludzkich postawach, bowiem one nie są przypadkowe, mają swoje źródła w kondycji psychicznej w jakiej znajduje się człowiek. Tak jak inni, tak i ja podlegam tym regułom.


Gdyby było inaczej, moje wypowiedzi byłyby niespójne.

Spójność nie ma tu nic do rzeczy, spójne może być również kłamstwo. Widzisz, chociaż bardzobym chciała jednak Ci nie wierzę, bo żyję już trochę na tym świecie.

Kłamstwo może być spójne tylko na krótką metę. Później się sypie.


Twoje zapewnienie, że bardzo byś chciała mi wierzyć jest nieszczere. Nie mam zamiaru udowadniać, że nie jestem wielbłądem.

Jest szczere. Nie wierzę w trwałe szczęście. Możesz twierdzić i zapewniać i głosić, ale mnie to nie rusza. Chcesz się oszukiwać, Twoja sprawa.

Problem w tym, że ja nigdzie nie piszę o tym, jak osiągnąć "trwałe szczęście". Odczytujesz w moich postach, coś czego nie ma. Gdybyś była szczera, zapytałabyś mnie wprost, czy wierzę w trwałe szczęście. Zapytałaś mnie jednak o coś innego i przypisałaś odpowiedź do "ukrytego" pytania.


Piszę o miłości i jej wpływie na człowieka i jak się to ma do życia bez niej. Wskazuję na pewne postawy, które zniewalają człowieka i nie pozwalają mu kochać, bowiem sam na siebie zakłada pewne blokady psychiczne.
Miłość nie oznacza trwałego szczęścia. Prześledź życie Jezusa i jego relację z Ojcem i ludźmi. Chrześcijanin ma naśladować Jezusa w każdej sytuacji życiowej w jakiej się znajdzie. To droga miłości, która mimo największych życiowych trudności, nie ulega złu, ale trwa pomimo cierpienia, dając człowiekowi siłę do walki z przeciwnościami. Miłość wyzwala, wznosi człowieka na wyżyny człowieczeństwa, pozwala przekroczyć słabości natury. Człowiek kocha swoich bliźnich, uczy się na swoich błędach, wyciąga wnioski z każdego doświadczenia życiowego, także tego trudnego. Uczy się kochać nawet wtedy, gdy w środku wszystko w nim krzyczy z bólu, nie czyni krzywdy innym, gdy jest mu źle, ale pomimo złych emocji, które nim targają, zwalcza zło, czyniąc dobro.
Nie można osiągnąć trwałego szczęścia w swoim ziemskim żywocie, bowiem w życie człowieka wpisany jest krzyż. I każdy pójdzie Drogą Krzyżową konfrontując swoje słabości ze złem.
Do nas należy wybór broni, za pomocą której będziemy walczyć. Wyzwalającą miłość lub destrukcyjna nienawiść. Wyboru każdy dokonuje sam.

obejrzyjcie sobie ten filmik to zrozumiecie ze warto się nawrócić bo piekło istnieje i niech każdy jest tego świadomy
https://www.youtube.com/watch?v=LkqBSrwiQwg

Zapytałam Cię czy jesteś szczęśliwa. Odpowiedziałaś, że tak. Gdzie widzisz w tym pytaniu perfidię czy podstęp, bo ja ich nie widzę. Po drugie, jeśli trwałe szczęście nie istnieje, nie istnieją też jakiekolwiek rady których mogłabyś udzielić. Wierzysz w miłość - super, wierzysz w walkę ze złem - ekstra, wierzysz w dźwiganie krzyża - Twoja sprawa. Ale po co sprzedajesz innym, to co się nie sprawdza.



Ten wybór to fikcja. To tylko pozorna alternatywa. Chcesz walczyć to walcz. Może kiedyś zrozumiesz, że nie ma żadnej bitwy.

Obszar takiej terapii ograniczasz do osób głęboko wierzacych.
Nie widzę zwiazku szczęścia z Bogiem, to odrębne sprawy.
Nie neguję mozliwosci zastosowania terapii boską miłoscią, tyle ze jest to zastąpienei jednego stanu chorobowego innym, choc pewnie lzejszym (jak by nie patrzeć, istnienia boskiej miłosci nie udowodniono).

Wpisany subiektywnie, jako ze nie obiektywnie.

Nie możesz uwierzyć, że ktoś jest szczęśliwy, bowiem nie wierzysz w szczęście. Zatem dlaczego zadałaś mi takie pytanie, znając z góry odpowiedź (ba, nawet założyłaś, że tylko jedna odpowiedź jest właściwa)?

Inaczej definiuję szczęście, zatem wychodzę z innej punktu rozważań niż Ty. To oznacza, że mogę być nie tylko szczęśliwa, ale i wskazywać drogę do szczęścia innym, bowiem widzę z obserwacji siebie i innych, jakie są dobre efekty takiej postawy. Natomiast Ty sama się zniewalasz brakiem wiary w szczęście, dlatego nie można Ci pomóc. Nie pozwolisz na to. Wolisz być głodna niż przyjąć od sytego pomoc, przestając być głodnym.


Nie musisz kupować ode mnie wartości, którymi sama się kieruję. Wymieniałam się poglądami z kimś innym, po czym wtrąciłaś się do dyskusji, że nie powinnam tego robić, bo....Ty w to nie wierzysz. Wchodzisz z butami w moją wolność, w imię czego? Swojego egoizmu? To forum publiczne, każdy ma prawo wyrażać swoje poglądy na warunkach określonych w regulaminie. Możesz polemizować z tym co piszę, ale póki co ograniczasz się do wyłącznie do negacji, nie wyjaśniasz dlaczego nie mam racji, nie przedstawiasz nawet swoich poglądów. Negacja dla samej negacji, czy to jakaś alergia na wszystko co chrześcijańskie?


Dlaczego fikcja? Jesteś protestantką? Deterministką?


Wystarczy wiara, maleńka jak ziarnko gorczycy, aby terapia była możliwa.


Nie wolno Ci widzieć takiego związku, bowiem to zburzyłoby fundamenty Twojej niewiary.


Cierpienie nie jest wpisane obiektywnie w życie człowieka? Na jakiej podstawie tak uważasz?

Mam prawo zadać komuś pytanie, choćby z ciekawości jakiej odpowiedzi udzieli. Zresztą sama przyznałaś mi rację.

A post wcześniej twierdziłaś, że jesteś szczęśliwa. Jakby tego było jeszcze mało upierałaś się, że Twoje wypowiedzi są spójne.



Jak możesz wskazywać drogę do szczęścia innym, jeśli trwałe szczęście nie istnieje ?



I znowu to samo. Pytam, gdzie to szczęście.



Nie wchodzę w Twoją wolność. Nie nazwałam Cię nigdy egoistką, bo nikogo nie oceniam. Ale ty osądziłaś mnie, tylko na podstawie tego, że nie wierzę w szczęście.



Ani jedno, ani drugie. Po prostu nie wierzę w trwałe szczęście.



Nie uznaję tylko żadnych podziałów.