A w mikro już nie? Skoro w makro to i w mikro!

Najprościej i bez szczegółów:
Osobliwość we wnętrzu czarnej dziury, zwana też osobliwością grawitacyjną, to fizyczne miejsce, w którym zgodnie z wynikami teorii siła grawitacji, niezależnie od przyjętego układu odniesienia, staje się nieskończenie wielka. Pobliska materia czarnej dziury jest ściągana do tego punktu, gęstość narasta w nieskończoność.

Jak nieskończoność podzielisz przez nieskończoność, również będziesz miał nieskończoność - łopatologicznie

Nie, to ty cytujesz lapsusy dziennikarskie pokutujące w wielu tego typu artykułach.

The core collapses, and thus its density, and thus surface gravity increase. If it collapses to zero size, then the gravity becomes infinite, and that is a lot of gravity. This entity, which has no physical size yet has infinite gravity, is called singularity.

Jądro zapada się, a zatem jego gęstość, a tym samym grawitacja na powierzchni rośnie. Gdy zapadnie się do rozmiaru zerowego, wówczas grawitacja staje się nieskończona, a to mnóstwo grawitacji. Ten byt, który nie ma fizycznego rozmiaru, ale ma nieskończoną grawitację, nazywa się osobliwością

Papież powiedział , że nauka może badać ewolucję wszechświata po Wielkim Wybuchu , ale nie powinna wgłębiać się w samą istotę Wielkiego Wybuchu ponieważ był to Akt Stworzenia , więc dzieło Boga . Lecz być może wszechświat nie miał początku i nie było Aktu Stworzenia . We wczesnych latach siedemdziesiątych pojawiły się pierwsze teorie powstania wszechświata , ich twórcy zakładali istnienie " Trwałej " w czasoprzestrzeni , która przez całą wieczność była pusta i nagle z nieznanych przyczyn w pewnym puncie tej przestrzeni - Bach , Wybucha Wszechświat. Kłopot w tym , że w klasycznej teorii ów punkt jest w języku matematyki " Punktem Osobliwym ", matematyka nie umie sobie z Nim poradzić i zbudowanie spójnej teorii powstania wszechświata jest w klasycznym ujęciu niemożliwe . Kiedy cofamy się w czasie dochodzimy do Punktu Osobliwego - Wielkiego Wybuchu w , którym załamują się prawa fizyki .Ale możemy posłużyć się innym czasem -tzw. Czasem Urojonym , dzięki czemu unikamy Punktu Osobliwego . W czasie urojonym nie muszą się pojawiać żadne osobliwości wyznaczające początek , czy koniec czasu , czas urojony to czas , który nie ma początku i końca . Posłużenie się czasem urojonym daje nam dziwną możliwość operowania pojęciem teraz bez potrzeby uwzględnienia łańcucha wcześniejszych momentów . Jeżeli wychodzimy od chwili bieżącej i cofamy się w wtedy długo , długo wszystko przebiega normalnie , ale w miarę przesuwania się coraz bliżej do punktu , który w klasycznej teorii był by punktem początkowym , tą kłopotliwą osobliwością , składowa urojona coraz bardziej dominuje , aż w końcu tam , gdzie w konwencjonalnym ujęciu powinien być Punkt Osobliwy , otrzymujemy wygładzony obraz , jak by zagłębienia , zaś powstanie wszechświata daje się zobrazować jako łagodne zagłębienie , niecka przeszłości , nie ma Punktu Osobliwego , jest tylko gładki miseczkowaty kształt . Jeśli wszechświat miał początek , możemy przyjąć , że miał swego Stwórcę , ale jeśli wszechświat jest całkowicie zamknięty w sobie bez granic , czy bez brzegów , to nie został stworzony i nie zostanie unicestwiony , MOŻE TYLKO ISTNIEĆ . Gdzie tu jest miejsce dla Stwórcy? Możemy powiedzieć , że wszechświat istnieje , ponieważ jest logiczną , matematyczną strukturą , nie ma przeszłości , ponieważ w odróżnieniu od scenariusza stworzenia z jednego punktu nie ma nic w czym mógłby zostać stworzony , to też stwierdzenie , że powstał z niczego jest w istocie pewnym niezrozumieniem terminologicznym , użycie słowa "nic" , jest tu mylące , nie istniała żadna pusta przestrzeń , którą można by nazwać "nicością" i , w której pojawił się wszechświat , nie było w ogóle niczego , ponieważ nie było nawet momentu powstania . Rzecz w tym , że w tych teoriach użycie czasu przeszłego staje się niewłaściwe . Niestety czasy gramatyczne uformowano wtedy , kiedy ludzie uznawali tylko czas rzeczywisty . . Pojęcie czasu nie zostało nam zesłane jako dar Niebios , czas został wynaleziony przez człowieka i jeśli wiążą się z nim jakieś zagadki , czyja to wina? Tylko nasza. Można jeszcze dodać , że wszechświat nie ma początku , bo kiedy powstawał to nie było jeszcze czasu , a początek czy koniec jest domeną czasu .

Czy mógłbyś skomentować i wytłumaczyć tak na prosty rozum, dlaczego wszechświat być może nie miał początku ?

Gwiazdy mniejsze, jak nasze Słońce, kurczą się do etapu tzw. białego karła, w którym dalszemu zapadaniu się w siebie zapobiegają te same siły, co w przypadku jądra Ziemi. Natomiast kiedy kurczą się pod własnym ciężarem naprawdę ogromne, gigantyczne gwiazdy, to nie ma żadnej znanej siły, która powstrzymałaby gigantyczną siłę grawitacji i zapobiegła zapadaniu się takiej gwiazdy "w nieskończoność".

co może oznaczać ten miseczkowaty kształt na którym nie można odnaleźć początku wszechświata?

...Jeżeli wychodzimy od chwili bieżącej i cofamy się w wtedy długo , długo wszystko przebiega normalnie , ale w miarę przesuwania się coraz bliżej do punktu , który w klasycznej teorii był by punktem początkowym , tą kłopotliwą osobliwością , składowa urojona coraz bardziej dominuje , aż w końcu tam , gdzie w konwencjonalnym ujęciu powinien być Punkt Osobliwy , otrzymujemy wygładzony obraz , jak by zagłębienia , zaś powstanie wszechświata daje się zobrazować jako łagodne zagłębienie , niecka przeszłości , nie ma Punktu Osobliwego , jest tylko gładki miseczkowaty kształt...

Akruk, jak ty czytasz te posty, że wszystko ucieka twej uwadze?

sowaniejestmadra napisał(a):
Jak nieskończoność podzielisz przez nieskończoność, również będziesz miał nieskończoność - łopatologicznie

Profesor akruk- Przy takiej łopatologii rzeczywiście skończy się robiąc całe życie na łopacie.
Niech
  f(x) = x
  g(x) = x²
wówczas:
 lim [x → ∞] f(x) = ∞
(granicą (tzw. granicą niewłaściwą) wartości f(x) dla x dążącego do nieskończoności jest nieskończoność)
oraz
 lim [x → ∞] g(x) = ∞
(granicą wartości g(x) dla x dążącego do nieskończoności jest nieskończoność)
Jaka jest w takim razie granica funkcji powstałej przez podzielenie obu:
 h(x) = f(x) / g(x)
przy x dążącym do nieskończoności?
 h(x) = f(x) / g(x) = x / /x² = 1/x
zatem:
 lim [x → ∞] f(x)/g(x) = lim [x → ∞] 1/x = 0
(granicą wartości f(x)/g(x) dla x dążącego do nieskończoności jest zero; obrazowo, bez formalnego dowodu na podstawie definicji: ta granica wynosi zero, ponieważ im bardziej rośnie x, tym bardziej wartość wyrażenia 1/x staje się mniejsza, coraz bliższa zeru)

Kiedyś liczenie granic było w zakresie materiału szkoły średniej. Obowiązkowym.