niekiedy spotykam fanatyków religijnych, którzy uważają że wszystko kręci się wokół nich. Oni zawsze znajdą rozwiązanie. Oni jako święci, bez błędów, bez skazy zawsze znajdą rozwiązanie, często krytykując człowieka a przy tym bardzo nie rozumiejąc. Czy w wierze nie polega to wszystko na zrozumieniu drugiego człowieka, czy na krytyce bezpodstawnej. Przyzwyczaiłem się do tego, bo zawsze byłem krytykowany, nie ważne czy dobrze robiłem, czy źle. Były małe tylko wyjątki. Ale wiecie co ja zacząłem walczyć z tym, zacząłem ignorować takich ludzi.

Przyszłeś na to forum, atakować fanatyków religijnych?
Wiara ci sie nie podoba, bo ktoś cie skrytykował?
To w końcu masz jakiś problem z czymś, czy jednak nie?

ja walcze o swoje prawa i prawa Zenona

co było dawniej w Twoim życiu, czego nie ma dziś?

nigdy nic nie było, bo zawsze byłem obok życia przez ciężkie, bardzo ciężkie życie. Jednak postanowiłem coś z tym robić, ale jest cieżko

Staram się weiść do życia bo tak naprawdę bardzo tęsknie za nim

Kto tak naprawdę tęskni za życiem?
Czym jest to Ja, które tęskni i nie może sobie poradzić?

Tylko odważna i uczciwa odpowiedź samemu sobie wyprowadzi z labiryntu.

Daj se spokój, jak do tej pory nic z tego nie wyszło, to już nie wyjdzie.

Nie zwracam uwagi na złośliwości ale i tak w pojedynkę bedę próbował wejśc do życia, bo bardzo tesknię za tym. Myślę że jeszcze trochę wytrzymam, mam nadzieję

Piszesz, że postanowiłeś zmienić Twoje ciężkie życie. Czy z postanowienia wyniknęły jakieś zmiany, czy jest to tylko postanowienie?

Do czego konkretnie chcesz wracać?
Czego ci najbardziej brakuje?

W tej sprawie w zasadzie to nic się nie zmieniło w moim życiu od początku życia. Tęsknie za życiem takim jacy inni mają: spotykanie się normalne z ludźmi, mieć dziewczynę, żonę, rodzinę, nie być uważanym za jakiegoś dziwaka. W tym ostatnim aspekcie bardzo ubolewam, ponieważ zawsze tak było, począwszy od szkoły i dalej. Gdzie trafiałem to początkowo zawsze było ok, a później już inaczej. Jedni mnie wykorzystywali, inni budowali sobie na mnie samoocenę, kolejni raczej drwili z mojego raczej takiego innego myślenia od wszystkich. Zawsze gdzie zmieniałem towarzystwo próbował różnych sposobów ale się nie udawało. Doszedłem do wniosku że mam wogole inne myślenie od wiekszości, takie bardzie z dystansem, spokojne, bez fajerwerków, bez agresji, wulgaryzmów, itp. Obecnie mam taką wrażliwość nawet na wulgaryzmy, kłótnie itp, co powoduje u mnie długotrwały smutek i jakieś ogólne zmęczenie. Dlatego żyje w swiecie wirtualnym ale chciałbym w końcu wejść do życia, bo za nim bardzo tęsknie.

Skoro życie Cię rozczarowało i to na różnych poziomach, to dalej do niego tęsknisz?

Może tęsknisz do jakiejś wyidealizowanej jego formy, może to dwie różne rzeczy?

To ty miałeś żone?

To z ciebie są takie ciepłe kluchy a takie coś nie jest zbytnio lubiane czy tam doceniane.

Zatem nie chcesz być sobą, szczęścia szukasz poza sobą, chcesz iść nie swoimi drogami czerpiąc z zatrutego źródła, które wysysa z Ciebie energię, bowiem zasilasz je zazdrością, różnorakimi lękami oraz tłumionymi emocjami. To podręcznikowy przepis na depresję.


Nie zmienisz świata, ale możesz zmienić swój stosunek do tego, co Cię spotyka. Kluczowe jest uczenie się na popełnianych błędach w relacjach z innymi ludźmi, a także określenie granic, których będziesz pilnował. Ludzie w kontakcie z innymi wyczuwają jego granice, poprzez sprawdzanie na ile mogą sobie pozwolić w kontakcie z nim. Jeżeli jasno je ustalisz i nie będziesz ulegał, gdy rozpoznasz, że próbują je naginać, otrzymają sygnał zwrotny, że posunęli się za daleko. Sam tego nie zrobisz, potrzebna jest tu pomoc psychologa.


Człowiek nie samą pracą żyje, jeżeli ktoś jest bardzo wrażliwy, bez problemu znajdzie przyjaciół udzielając się społecznie np. w wolontariacie bądź w różnych ruchach skupionych wokół Kościoła. To pomaga w życiu odnaleźć sens, nadać mu cel, kierunek i znaczenie, a tym samym jest kluczem do szczęścia.