Nie ma obowiązku wierzyć w prywatne objawienia. Według mnie Fatima to szatańskie zwodzenie, wystarczył jakiś trzeciorzędny cud i od razu traktuje się to jako objawienie.

Uważasz, że Jan Paweł II popierał szatańskie objawienia?

Nie był wszechwiedzący

Ale Ty już jesteś, ze swoim stwierdzeniem, że objawienia w Fatimie to dzieło szatana?

Nie muszę być wszechwiedzący, jestem tylko czujny i kazdych objawień nie traktuję jako Boskich, nie ma obowiązku wierzyć w prywatne objawienia.

Rozumiem więc, że nie widzisz też sensu odmawiania Koronki do Bożego Miłosierdzia ani różańca?

Stoję na rozdroźu jeśli chodzi o te modlitwy

Chciałabym móc napisać Ci, jak bardzo się mylisz, ale są rzeczy, o których nie zamierzam póki co opowiadać publicznie.

Czy ty masz jakiekolwiek pojęcie na ten temat?
Te wszystkie objawienia sie kupy nie trzymają, każdemu sie objawiła jakaś inna wizja piekła, czy tam nieba, i słusznie kościół zrobił, nie traktując poważnie tych objawień.
W innym wypadku by sie skompromitował.



Spalenie kogoś na stosie, uznajesz za niesłuszne oskarżenie? serio?


Osoba pobożna, myślała że będzie jedynie w niebie mogła śpiewać pieśni dziękczynne, a tu jeszcze dadzą jej Biblie czytać! a to dopiero pozytywne zaskoczenie
Odlot jakich mało.


niewarzny12
Ty jesteś wierzącym katolikiem?
Dlaczego nie odpowiadasz na pytania?

Mimo tych trudności chcę być wierzącym katolikiem. Chociaż wizja rzeczywistości, która wyłania się z dawnych poglądów katolików, może być niezwykle przerażająca.

Nie odpowiadam na (wszystkie) pytania (co są do mnie skierowane), bo mi się nie chce odpowiadać Przyznaję się. Nie jestem dobry we wzajemnych konwersacjach, w kwestii interakcji międzyludzkich jestem "noga". Poza tym moje nędzne odpowiedzi pewnie i tak nie byłyby satysfakcjonujące dla pytającego.

Jestem chorym umysłowo świrem (nie chcę tak nazywać innych osób z problemami psychicznymi). Religia wygląda na coś ponad siły mojej natury, obowiązku religijne są dla niej jak piąte koło u wozu i zawalidroga. W kwestii pracy jestem zero. Co dopiero myśleć o życiu zakonnym. Życie zakonne czy kapłańskie W OGÓLE mojej mentalności nie pociąga. Jestem jak ktoś wyraźniej "upośledzony umysłowo", jak to dawniej nazywali. Moja schizoautystyczna natura w religiach widzi dużo nonsensu i zła.

A jednak jest sens, tylko go nie widzimy

Skoro tak, to może dla odmiany byś tu przedstawił, wizje katolickiego nieba.
Już tyle stron tego tematu, rozpisujesz sie o piekle, to może dla równowagi drugie tyle o niebie?

Jedno nie stoi w opozycji do drugiego. Piekło nie musi być jednorodne. Już pomijając fakt, że w mojej opinii te wizje są również dostosowywane do możliwości odbiorców. Uważam je jednak za prawdziwe.


Jeśli ktoś rzeczywiście zajmował się czarną magią i oddawał się diabłu, szkodząc ludziom i nie wykazując chęci poddania się egzorcyzmom, to zostawał skazany na karę śmierci. Z tym, że po stronie inkwizycji kościelnej było niewiele takich przypadków.
To jest przeszłość. Obecnie nie skazuje się opętanych ani wróżbitów na śmierć.


Po raz kolejny pytam - skąd wiesz, jak jest w niebie?

Pewien człowiek chciał chociaż raz w życiu zobaczyć, jak wyglądają piekło i niebo. Bóg zgodził się spełnić jego prośbę. Najpierw ów człowiek zobaczył w piekle duże pomieszczenie, na środku którego stał ogromny garnek ze wspaniałymi potrawami. Wokoło tego garnka siedzieli ludzie z bardzo długimi łyżkami. Wszyscy byli straszliwie głodni, dręczył ich niezaspokojony głód miłości, który odczuwają wszyscy. Ale w piekle każdy myślał tylko o sobie samym, o tym, by napełnić swój brzuch. Ponieważ zatem przeszkadzali sobie nawzajem długimi łyżkami nie byli w stanie zaspokoić tego pragnienia. Atmosfera, jaka towarzyszyła tym wciąż nieudanym próbom była wręcz grobowa: lodowate milczenie.

W niebie warunki zewnętrzne były podobne jak w piekle. Tu też panował niezaspokojony głód miłości, były też tak długie łyżki i tak wspaniałe potrawy. Ale tutaj panowała miła i radosna atmosfera. Tutaj wszyscy byli syci. I jak to się mogło udać? Jedzenie tak długa łyżką było możliwe tylko pod warunkiem, że jeden karmił drugiego.
http://www.parafiastrzyzow.pl/pieklo-niebo.html

Pewien samuraj przybył do mistrza zen Hakuina i zapytał:
— Czy jest coś takiego jak piekło i niebo?
Hakuin zadał pytanie:
— Kim jesteś?
Samuraj odparł:
— Jestem największym samurajem cesarza.
Hakuin zapytał:
— Ty jesteś samurajem? Z taką twarzą wyglądasz bardziej na żebraka.
Wtedy samuraj zezłościł sie i wydobył miecz z pochwy. Stojąc spokojnie przed nim Hakiun powiedział:
— W ten sposób otwiera sie brama piekła.
Widząc opanowanie mistrza, samuraj schował miecz do pochwy i pokłonił się. Hakuin wtedy stwierdził:
— A tak otwiera się brama nieba.