A nie przyszło ci do głowy, że Andy72 robi to dla własnej wygody.
kwestionując to całe "spotkanie z Bogiem" kwestionował by cały sens swojego życia.

Oj, ja powiedziałbym, że wręcz codziennie doświadczamy czegoś przeciwnego. Wydaje nam się, że rozmawiamy z różnymi ludźmi, reagujemy na ich działania, przebywamy w różnych miejscach... tymczasem to tylko nasz mózg. Trzeba tłumaczyć o co chodzi?

Dobrze, załóżmy że Andy spotkał kogoś, w kim rozpoznał Boga. Boga nie widuje się na co dzień, ale tak samo jest z Szatanem, Plejadanami, Duchem Cesarza Showa, czy ANTROPOMORFICZNĄ PERSONIFIKACJĄ. Wolno więc zapytywać o podstawy, na jakich Andy rozpoznał w owym nieznajomym Boga. Ponieważ zaś ludzie się różnią między sobą, wolno zapytywać także, czy Eubulides albo ErgoProxy, albo JedenPost rozpoznaliby Boga w tej samej osobie, gdyby ona zjawiła się przed nimi.

Inaczej mówiąc, Andy najpierw miał wyobrażenie Boga, a potem spotkał kogoś, kto do tego wyobrażenia pasował. Czy wyobrażenie Andy'ego było prawidłowe? Na czym zostało ono zbudowane?

Doskonale Cię rozumiem Jak mówiłem... Jesteś mistrzem.

@Robek i ErgoProxy: Rozumiem wasze stanowisko. Trudno o obiektywizację własnych przeżyć. W dyskursie interpersonalnym takie argumenty są obciążone pewnymi wadami. Główna jest tą, że nie możemy przeżyć tego samego i ocenić to zgodnie z własnym poczuciem rzeczywistości. Dlatego osobiście preferuję metafizyczne, ontologiczne oraz logiczne argumenty/dowody na istnienie Boga. I zdaje się, że ErgoProxy właśnie mnie zachęciłeś, abym wrócił do wątku o ontologicznym dowodzie na istnienie Boga. Nie została tam podjęta jedna ważna kwestia, a myślę, że warto wrócić.

Wyjęte zdanie z kontekstu.
W rzeczywistości odpowiadałem userowi Ekuri, który pisał "ale mozesz mi wierzyc ze jest wiele osob zmuszanych i szantazowanych przez samego Chrystusa aby wierzyc w niego, ktorym sie odgraza", "zabraniali by ci mowic zle o nich... ja kiedys uwierzylem w Boga trzy lata wychwalalem go pod niebiosa, z Chrystusa dy mu powiedzialem ze nie bede wierzy[l w niego to sprowokowal okolicznosci dziki ktorym czulby sie potrzebny... sprowokowal wypadek w ktorym mialem zwichniete kolano"
"to malo kreatywna istota ktorej brakuje kreatywnoscie by zachecic do wiary w siebie poslugujaca sie grozba"
Więc napisałem : "Widocznie nie spotkałeś Boga ale jakiś podszyw", czyli ten którego Ekuri ma za Jezusa, jest raczej demonem.
A co do mnie: nie twierdzę że dosłownie "spotkałem Boga", spotkam dopiero po śmierci. A teraz co najwyżej wiem że istnieje,różne zdarzenia w życiu mówią mi o Jego prowadzeniu, jeśli chodzi o spotkanie to może Kurs Filipa, ale tam też niedosłownie.
Czyli wyjęte z kontekstu zdanie stało się pretekstem do wiary w to że twierdzę że spotkałem Boga.

W ogóle, jakoś strasznie łatwo podszyć się pod Chrystusa, a pod osobę, co Go jakoby spotkała, to już w ogóle. Ja rozumiem, wiara, wola i te sprawy; ale mimo wszystko, Bóg mógłby trochę ogarnąć sprawy, jeśli zależy Mu na reputacji Jego firmy.

Eubulidesie, nie chcę straszyć, ale akruk się pojawił; jak on przyłoży, to tylko kurz będzie leciał. : ) Ale pisz, pisz do cholery...

Tak.



Podaj jakiś konkretny przykład.

"Podaj jakiś konkretny przykład."
Na przykład to, że poszedłem na Kurs Filipa.

Słabo, myślałem że masz coś konkretnego.
To równie dobrze mógłbyś powiedzieć, że Bóg cie prowadzi, Bo poszłeś w niedziele do kościoła.

Dawno nie widziałem tak prymitywnego sofizmatu. To z jakiejś literatury wagonowej czy własny wynalazek?

Od czasu do czasu zatnę się w palec przy krojeniu tub tarciu warzyw. Drobne cierpienie, ale jednak. Nie wydaje się środkiem do większego dobra ani też by jego przerwanie prowadziło do większego zła. Nie warto podtrzymywać odczuwania bólu skaleczonego palca.
W życiu wiele razy zaciąłem się w palce, szczególnie przy tarciu warzyw. Nieprzyjemne chwile.
Jeśli po życiu nie ma "większego dobra" (które by mi te chwile rekompensowało), to życie nie jest warte podtrzymywania. Najlogiczniej popełnić samobójstwo.

Mówisz tak jakby całe życie, to była jedna wielka beznadzieja, a tylko po śmierci mogło być lepiej.

W życiu piękne są tylko chwile

Generalnie rzecz biorąc jestem osobą dość wrażliwą, szybko się załamującą i przeżywającą niekiedy ciężkie chwile. Dlatego agresywny ton akruka skutecznie zniechęcił mnie dyskusji z nim. Tracę sens życia, jedynie co mnie jeszcze jakoś trzyma przy życiu i chroni przed wpadnięciem w depresję to wiara, że później będzie lepiej... a tymczasem stosunek do moich przemyśleń ze strony akruka jest następujący:ErgoProxy wybacz, ale chyba nie mogę. Przypomina to mi słowa wypowiedziane w 25s. tego filmiku,
https://youtu.be/P17pg55FbvA?t=24s
które tym razem odnoszą się do mnie. Brak poszanowania rozmówcy. Jeśli moje myślenie wydaje z siebie tylko "prymitywne sofizmaty" ... Jak rozmawiać z kimś, kto a priori zakłada, że jesteś głupszy? W takim razie wolę chyba jednak nie rozmawiać i zniknąć na jakiś czas.

Chęć do życia jest irracjonalna, moim zdaniem. Logika przychodzi potem; logika to tylko narzędzie, którego używa się w określonym celu. Sofizmatu zresztą takoż; wybiera się, raz jedno, a raz drugie. Jeśli z logiki wynika samobójstwo, wyrzuca się ją do kosza i chwyta czegoś innego. Myślę, że to właśnie akruk starał się przekazac, a raczej: gdybym ja to był napisał, to z taką właśnie intencją.

Zakładając dobrą wiarę relacjonującego, trzeba mu zaufać i stwierdzić, że najwyraźniej doświadczenie religijne nie jest "przeciętną projekcją wywołaną przez mózg", inaczej nie zwróciłby na nie uwagi... Skoro Publius Vatienus mówi, że ten ma tylko wątpliwości, kto Kastora i Polluksa nie spotkał, to najwyraźniej Vatienus Kastora i Polluksa spotkał. Skoro John Smith mówi, że Old Haga spotkał, to najwyraźniej spotkał. Skoro Prorok Mahomet mówi, że Anioła spotkał, to najwyraźniej Anioła spotkał. Skoro Trzy Trzciny mówi, że Niebiańskiego Jaguara spotkał, to najwyraźniej spotkał. Skoro Tou-Mou mówi, że Ducha Wody spotkał, to najwyraźniej spotkał.