Mam bardzo poważne problemy ze sobą i swoją psychiką. "Trudno to opisać". W pewnym sensie mój stan psychiczny jawi mi się jako "straszny".
Moja natura może "czuć" "skrajną nienawiść" do bożej Sprawiedliwości (bożej Sprawiedliwości zadającej srogie kary stworzeniom może "nienawidzieć" bardziej niż samego grzechu). Potocznie mówiąc, czuję "wkurzenie" na sprawiedliwe kary dla grzeszników, gdy o nich czytam.

Nie jest tak, że nie wierzę w Miłosierdzie Najwyższego, tylko nie chcę, aby Stwórca wobec mnie kierował się sprawiedliwością.

Według mnie to Adam i Ewa najbardziej zasłużyli na wieczne potępienie, a nie np. Judasz czy Hitler.

Widziałam Ewę zbliżającą się do drzewa wiadomości, jakoby koło niego przejść chciała. Owo zwierzę znowu było przy niej, a jeszcze bardziej się łasiło, jeszcze prędzej się poruszało, tak że ten wąż zupełnie ją opanował, że jej bardzo się podobał. Teraz wąż wszedł na drzewo i stanął na nim tak wysoko, że zrównał się z głową Ewy; zaś pazurami trzymając się pnia, obrócił się głową do Ewy, mówiąc, że, gdyby jadła, z owocu tego drzewa, byliby wolnymi, nie byliby już dłużej niewolnikami i wiedzieliby, w jaki sposób mają się rozmnażać. Wiedzieli już, jak się pomnażać mieli, lecz słyszałam, że jeszcze nie pojmowali, jak to wedle woli Bożej czynić mieli i że, gdyby byli wiedzieli, a pomimo to zgrzeszyli, natenczas zbawianie nie byłoby możliwe. Ewa coraz bardziej się namyślała, coraz bardziej pożądała tego, o czym mówiło zwierzę; działo się z nią coś, co ją poniżało; trwoga mnie przejęła. Potem spojrzała na Adama, stojącego jeszcze zupełnie spokojnie pod drzewami, i zawołała na niego, a on przyszedł. Ewa, poszła mu naprzeciw, a potem znowu się wróciła; wahała się, była niespokojną. I znowu poszła, jakoby chciała przejść koło drzewa; zbliżyła się teraz do niego z lewej strony i stanęła za nim, podczas gdy długie, zwieszające się liście ją okrywały. Drzewo było u góry szersze, aniżeli na dole, a szerokie gałęzie zwieszały się ku ziemi. Na miejscu, na którym stała Ewa, wisiał szczególnie piękny owoc.

Gdy Adam przyszedł, ujęła go Ewa za ramię, wskazując na mówiące zwierzę, a Adam słuchał. Ująwszy go za Ramię, po raz pierwszy się go dotknęła; on się jej nie dotknął, lecz coraz ciemniej jej się robiło.

Widziałam, że zwierzę pokazało Ewie owoc, lecz nie odważyło się zerwać go dla niej. Ponieważ jednak Ewa owocu pożądała, zwierzę takowy zerwało i jej podało. Był to owoc najpiękniejszy, zerwany z pośrodka pięciu razem wiszących owoców.

Widziałam, że teraz Ewa, zbliżywszy się z owocem do Adama podała mu owoc, i że bez zezwolenia Adama byłby grzech popełniony. Zdawało mi się, jakoby owoc rozpadał się w ręku Adama i jakoby Adam obrazy w nim widział, jakoby teraz poznali, czego poznać nie mieli. Wewnątrz owocu było pełno żył, czerwonych jak krew. Widziałam, że oblicza ich coraz bardziej się zaciemniały i że coraz głębiej się zapadali. Zdawało mi się też, że słońce ustępowało. Zwierzę zeszło z drzewa, widziałam, jak na wszystkich czterech łapach uciekało.

Nie widziałam, jakoby jedli owoc ustami, jak po dziś dzień; jednakże owoc pośród nich znikał.

Widziałam, że Ewa już zgrzeszyła, kiedy wąż siedział na drzewie; albowiem miała własną wolę. Dowiedziałam się przy tym o rzeczach, których dokładnie, oddać nie potrafię. Wąż zdawał się być postacią i figurą ich woli, na wzór istoty, z która wszystko czynić i okazać mogli. Ich wolę opanował szatan.

Przez pożywanie owocu nie był jeszcze grzech spełniony; lecz ten owoc drzewa, zwieszającego gałęzie swoje ku ziemi i tak zawsze nowe wydający Rozsadki, które tak samo i po upadku się rozmnażają, mieścił w sobie pojęcia o własnomocnym rozpłodzie i zmysłowym zaszczepieniu odłączającym od Boga. Tak więc, wskutek pożywania owocu zakazanego razem z nieposłuszeństwem wstąpiło w naturę ludzką oddalanie się stworzenia od Boga, zasadzanie w sobie i przez siebie i samowolne pożądanie. Skutkiem pożywanego owocu był przewrót, poniżenie natury, grzech i śmierć.

Błogosławieństwo świętego i czystego pomnażania się z Boga i przez Boga, dane Adamowi po utworzeniu Ewy, wskutek tego pożywania Adam znowu stracił; zdawało mi się bowiem, jakoby Pan Bóg, gdy Adam zeszedł z pagórka, by pobiec do Ewy, go chwytał i mu coś odbierał; zdawało mi się także, jakoby stąd zbawienie świata przyjść miało.

Gdy razu pewnego, podczas uroczystości Niepokalanego Poczęcia, Pan Bóg mi tę tajemnicę objawił, widziałam w Adamie i Ewie połączone życie cielesne i duchowe wszystkich ludzi, widziałam też, jak to życie wskutek upadku było zepsute i ze złem zmieszane i jak nad tym życiem panowały duchy upadłe. Widziałam jednakowoż drugą osobę Bóstwa, jakby z krzywym ostrzem zstępującą i Adamowi błogosławieństwo odbierającą, nim na grzech zezwolił. W tej samej chwili widziałam z boku Adama występującą dziewicę i wznoszącą się jako chmurkę jasną do chwały Bożej.

Wskutek pożywania owocu Adam i Ewa byli jakby odurzeni, zaś co do zezwolenia na grzech, wielka w nich nastąpiła zmiana. Lecz wąż był w nich, istota węża ich przeniknęła, dostał się kąkol do pszenicy.

Ustanowiono obrzezanie za karę i jako zadośćuczynienie. Jako z winorośli wycina się pierwszą gałązkę, by wino nie dziczało, nie kwaśniało i nie stało się nieurodzajnym; podobnie musiało się stać z człowiekiem, skoro znowu miał być uszlachetnionym. Gdy razu pewnego objawił mi Pan Bóg uleczenie z upadku, widziałam, jak Ewa, wychodząc z boku Adama, szyję już wyciągając ku owocowi zakazanemu szybko do drzewa pobiegła, obejmując je. Widziałam jednakowoż też, jak Jezus, zrodzony z Niepokalanej Dziewicy, spiesząc do krzyża, takowy objął, i jak potomkowie, zaćmieni i poćwiartowani przez Ewę, przez mękę Jezusa zostali oczyszczeni, i że boleściami pokuty miłość własnej osoby wyrugować trzeba. Słowa Epistoły, że syn służebnicy nie ma być współdziedzicem, tak zawsze pojmowałam: służebnica oznacza ciało i niewolnicze poddaństwo; małżeństwo jest stanem pokuty i wymaga wyrzeczenia, modlitwy, postów, jałmużny i intencji powiększania królestwa Bożego. Przed grzechem Adam i Ewa inaczej wyglądali od nas, ludzi mizernych. Spożywszy jednakże owoc zakazany, zamieniło się w nich wszystko, co dotąd było duchowym, w ciało, w rzecz, narzędzie, naczynie. Dotąd byli zjednoczeni w Bogu, pragnąc siebie w Bogu; teraz rozłączeni są we własnej woli, a ta własna wola jest miłością własną, miłością grzechu i nieczystością. Wskutek pożywania owocu zakazanego oddalił się człowiek od Stwórcy i zdawało się, jakoby twórczość w sobie samym przyjął. Wszystkie władze, siły i przymioty i obcowanie tychże ze sobą i z całą naturą zamieniły się w człowieku w przedmioty cielesne różnych kształtów i wykonywań.

Wpierw był Adam z Boga panem całej natury; teraz wszystko w nim stało się naturą, był panem ujarzmionym i skrępowanym przez sługę własnego, z którym odtąd pasować się i walczyć musi. Nie umiem tego dobrze wypowiedzieć: jakby człowiek przyczynę i cel wszystkich rzeczy przedtem brał z Boga i jakoby to wszystko od tej chwili w swoją przeniósł istotę, tak, że ono teraz nad nim panuje. Widziałam wnętrze, wszystkie organy człowieka, a przedstawiały mi się jako cielesne i zgniłe pierwowzory stworzeń i tychże ze sobą obcowania, począwszy od gwiazd aż do najmniejszych zwierzątek. Wszystko to w nim działało, od wszystkiego był zależnym, miał z tym do czynienia, musiał z tym walczyć, musiał cierpieć.

Tu nie chodziło o zjedzenie jabłka. Myślę, że Adam i Ewa wzgardzili nadprzyrodzonymi darami, życiem w porządku nadprzyrodzonym, woleli poznać zło. Uważam, że wyjątkowo dobrze wiedzieli, że grzeszą. Przed grzechem nie znali cierpienia, nie doświadczali pożądliwości "popychającej" do grzechu. Żyli w wygodzie i dostatku.

Czyli nie mieli pojęcia o tym, jakie moga byc skutki grzechu, prawda?

Niewazny12, owszem, Bóg może być w szczególnym przypadku ostatnim **..synem i pakować do piekła wszystkich, bo mu to przyjemność sprawia. Tylko że wtedy troska o bezgrzeszność i ortodoksję myślenia za życia jest nic nie warta. Prawda?

A trudno nie oprzeć się wrażeniu, że Ibranyi głosi takiego właśnie **...syna, albo coś nieznacznie tylko od niego lepszego, wbrew podstawowej literze chrześcijaństwa, że Bóg jest dobry. Dziwne, że widzisz tę (czysto logiczną) sprzeczność, a jednak chcesz (masz wolę) Ibranyi'ego bronić.

Zresztą skoro Ibranyi utrzymuje, że Ziemia jest nieruchoma, to nie jest on grzeszny. On jest, proszę ja Ciebie, idiotą.

Spotkałem się kiedyś z wyliczeniem, zapewne opartym o metody statystyczne, że do tej pory istniało około 300 miliardów jednostek ludzkich.

A teraz nieścisłości:
- Nic nie wiem o tym, aby nie przystąpienie do Komunii świętej było grzechem ciężkim.
- Kościół bynajmniej nie naucza że bycie wyznawcą innej religii oznacza piekło.
- W gruncie rzeczy Twoje wyliczenie opiera się na czym? Kilku orientacyjnych statystykach, przekonaniu że jest tak jak piszesz (np "Ja już pomijam fakt ile tych komunii jest świętokradzkich", Ty wiesz że dużo, Ty wiesz że każda taka świętokradcza Komunia to właściwie kolejna dusza do piekła).
- Przekonaniu że skoro dziś przykładowe 20% jedynie spełnia "wymogi", to można to rozciągnąć na wszystkie czasy. W dodatku zapominasz że nie zawsze i nie wszyscy byli wyznawcami chrześcijaństwa.

W gruncie rzeczy nie widzę rzetelnych podstaw do takich sądów, nie wiem też po co tego typu złudne wyliczenia robić, skoro nie robi się ich porządnie. Ostatecznie trzeba walczyć o zbawienie, ale nie w taki sposób.

Mam bardzo poważne problemy ze sobą i swoją psychiką. "Trudno to opisać". W pewnym sensie mój stan psychiczny jawi mi się jako "straszny".
Moja natura może "czuć" "skrajną nienawiść" do bożej Sprawiedliwości (bożej Sprawiedliwości zadającej srogie kary stworzeniom może "nienawidzieć" bardziej niż samego grzechu). Potocznie mówiąc, czuję "wkurzenie" na sprawiedliwe kary dla grzeszników, gdy o nich czytam.
Dla mojej psychiki sprawiedliwe pośmiertne kary boskie mogą jawić się jako większa niegodziwość niż wszystkie grzechy stworzeń razem wzięte. Torturowanie jawi się mojej mentalności jako wybitnie wielka niegodziwość, bez względu na to, czy torturowany jest grzesznikiem, czy nie.
Dawniej poglądy na temat losów ludzkości w Kościele Katolickim były zdecydowanie inne, niż obecnie. Czytałem o poglądach mówiących, że zdecydowana większość ludzkości będzie potępiona na wieki.
Uważam pociąg płciowy i przyjemności seksualne za coś złego, co nie powinno w ogóle istnieć, co zawdzięcza swoje istnienie grzechowi.

Nie chcę odstraszać od Kościoła, tylko chcę doprowadzenia wszystkich do prawdziwego nawrócenia i wiecznego zbawienia.

Ja miałem lęki. Nikt mnie z rodziny nie straszył co prawda, ale była niestety w domu książka Fulli Horak "O życiu pozagrobowym"... Masakra.