Człowiek szuka Boga w uniesieniach a odnajduje w krzyżu, to droga krzyża uczy go miłości i choć wątpi że w krzyżu znajdzie Boga, to tak naprawdę odnajdzie Boga gdy wyjdzie krzyżowi na przeciw, bez lęku, bez obaw podąży wtedy drogą miłości. Innymi słowy pójdzie tam przed czym ucieka. Jedynie z Chrystusem jest to możliwe.

By odnaleźć Boga w krzyżu należy najpierw umieć Go odnajdować w swym wnętrzu. Wtedy możemy doświadczyć tego że jest on obecny i w krzyżu, cierpieniu.

Ktoś mi kiedyś też powiedział, że pewne cierpienie nie pochodzi od Boga, Bóg aż takiego cierpienia nie daje człowiekowi.

Ja uważam że nie ma takiego cierpienia którego w swoim Miłosierdziu Bóg by ci nie dał, nie dopuścił by cię ono spotkało. Jedyne takie cierpienie to to którego nie był byś w stanie przyjąć, znieść. Nie można jednak powiedzieć że ten kto zgorszył się cierpieniem i je odrzucił, nie miał łaski do przyjęcia go tzn. nie był w stanie go znieść.

O cierpienie dobrze jest też prosić Boga, nie o cierpienie samo w sobie, ale jako o narzędzie wiodące do zbawienia, przemieniające serce człowieka tak by było zdolne kochać. Wprawdzie to nie cierpienie uświęca człowieka tylko miłość. Cierpienie bez miłości traci sens. Ale miłość zawsze wiąże się z cierpieniem, trudem, zmaganiem. Przez nie miłość się niejako objawia.

Czy to jakiś rodzaj masochizmu? Jaki mógłby być inny cel?

To jest filozofia.
Bo życie z swojej natury może być beznadziejne, może nastąpić sytuacja, że człowiek musi cierpieć i cierpieć do samej śmierci, i taka sytuacja jest czymś czego każdy by chciał uniknąć, wtedy albo robimy w ten sposób żeby ograniczyć to cierpienie, albo dorabiamy filozofie, która by mówiła że im więcej za życia mamy tego cierpienia, tym lepiej będziemy mieli po śmierci, i wtedy mamy ułatwioną sytuacje, bo nie dość że nie musimy przeciwdziałać temu cierpieniu, to możemy je jeszcze kumulować, i przez taki nadmiar cierpienia, po śmierci będzie nam dużo lepiej.

Moim skromnym zdaniem nic nie tłumaczy cierpienia ,absolutnie nic ,nie wiem co więcej można w tym temacie powiedzieć ,według mnie cierpienie jest bez sensu i nie ma ono żadnego znaczenia ,być może Bóg widzi to inaczej ,widzi to z perspektywy tego co wydarzy się dla każdego człowieka z osobna po śmierci ,czyli np człowiek cierpi całe życie a potem całą wieczność już nie cierpi w ogóle ,z takim czymś można się jeszcze zgodzić ,ma to jakiś sens jednak ja takiej perspektywy nie mam ,bo nie znam swojej własnej przyszłości dlatego dla mnie cierpienie jest bez sensu .

Człowiek żyjąc na tym świecie niestety tapla się w błocie , bo sam sobie to błoto stworzył . Wyobraźmy sobie, że mamy przyklejoną bardzo mocnym klejem (np. Kropelką) jakąś brudną skorupę do skóry . Żeby ją oderwać trzeba pocierpieć- to musi boleć .Można też postarać się wymyć to w miarę delikatnie, ale wtedy nie poczujemy tak wyraźnie tego ,że więcej takiej przyklejonej skorupy mieć na sobie nie chcemy. Uwalnianie się od brudu boli , bo brud nie chce odłazić , a nawet jak odlezie, to za chwilę znowu się przyczepi. To walka na całe życie, ale jeśli ją podejmujemy stajemy się coraz bardziej czyści .

Cierpienie to skutek grzechu.

Taki jesteś święty, że mało Ci cierpienia? W żadnym wypadku nie należy kusić Boga i prosić o cierpienie. Po pierwsze, że cierpienie i tak samo przyjdzie, poza tym wyproszone cierpienie będzie nasze a nie Boga, a gdy prosimy o cierpienie to nie wiemy jakie będzie, może być znacznie gorsze, tak że się zgorszymy.

To Jezus Chrystus złożył za nas ofiarę. To jego cierpienie było poświęcone dla nas, dla naszego zbawienia. My musimy tylko przyjąć te cierpienie, przyjąć - czyli uwierzyć. Uwierzyć w ofiarę Jezusa, uwierzyć w jego przesłanie wiary - jaką mamy wyznawać. Jezus nauczał, jacy mamy być. Bóg może również zesłać na człowieka cierpienie, ale tylko wtedy, gdy te cierpienie służy człowiekowi w nawróceniu, w odnalezieniu Boga.
Występuje również cierpienie pochodzące od złego ducha.Zły duch kusi człowieka do zrobienia złych rzeczy i te złe uczynki krzywdzą innych ludzi.Nie prośmy o cierpienie.To szatan pragnie by człowiek cierpiał.Bóg pragnie, aby człowiek był szczęśliwy, aby się rozwijał, postępował zgodnie z jego wolą a On będzie mu błogosławił.

Powtarzasz utarte slogany, ktorych sensu nikt nie jest w stanie wyjasnić. Założyłem nawet osobny wątek dotyczący tego, wiec możesz poczytać i zastanowic sie nad tym.

Cierpienie skłania nas do rozwoju. Aczkolwiek, ja osobiście, bym je chyba zminimalizował.

Nieraz skłania a nieraz prowadzi do zgorzknienia.
Pewnie ze każdy normalny człowiek dąży do jego minimalizacji, dlatego dziwia mnie próby szukania jego sensu i czynienia z niego jakiegoś sztandaru.

Ano. Nie wiem, czy istnieją jakies globalne badania nad skutkami cierpienia, ale obstawiałbym, że jednak częściej cierpienie wyczerpuje siły, zniechęca i powoduje wycofanie, co raczej nie współgra z rozwojem.



W świetle powyższego ma to jednak pewien sens. Jeśli cierpienia nie da się uniknąć, to jednak lepiej wierzyć w model, w którym ma ono jakiś pozytywny sens, bo to chyba zwiększa szanse na uniknięcie owego zgorzknienia i wycofania.

Oraz demoralizacji, do której cierpienie często wszak prowadzi - znieczulenie lub co gorsza chęć odwetu (czy raczej obicia sobie na kimkolwiek) często prowadzi do wyrzadzania innym tej samej krzywdy, której samemu się doświadczyło. Ofiary przemocy biją, molestowani molestują... jeśli ktoś potrafi przekuć cierpienie w coś konstruktywnego - to chyba dobrze?

Byle nie popaść w świętobliwy masochizm.

Nie wiem jakie są proporcje, sprawa jest na pewno skomplikowana.
Różna są rodzjae cierpienia i rózne reakcje cierpiacych. W wyniku inspiracji cierpieniem powstało wiele wybitnych dzieł, szczególnie literackich.
Z drugiej strony brak ujścia i poczucie beznadziejności moze rodzic frustracje, o czym pisałeś dalej.
Z trzeciej strony samooszukiwanie się poprzez nadawanie sensu moze faktycznie zapobeigać agresywności (wycofanie), ma więc i dobre i złe strony.

Każdy człowiek cierpi przez swoje grzechy.

Powiesz to kilkumiesięcznemu dziecku umierającemu w cierpieniach.

Kiedys uwazano, że jak ktos jest bogaty, zdrowy i jeszcze ma władzę, to mu Bóg sprzyja (i apostołowie dziwili się, że jak nie on, to kto może wejść do raju). A tu przyszedł Jezus do biednych, chorych, na dnie drabiny spolecznej i obiecał im odpoczynek.