Brehehe. Tacjana zacytowała profesora Włodzisława Ducha, kognitywistę takiego; bardziej poważnie w Polsce do tematu już się podejść nie da.

W sumie racja, aczkolwiek jeżeli staje się w szranki pisarskie w roli autora – to zobowiązuje do researchu.

Czy uważasz Marku, że człowiek jest istotą dobrą z natury, gdyż został stworzony przez Dobro, czyli Boga i dla Dobra, czyli Boga?

Jeśli taki człowiek, stanie przez Dobrem, jakim jest Bóg i pozna obiektywnie, że Bóg jest pełnią Szczęścia ( a nie: tylko tak mu się subiektywnie wydaje czy czuje) - to dlaczego miałby Go odrzucić i działać na swoją szkodę ( cierpienie) i to w wymiarze wiecznym? Dlaczego czlowiek wolny od wszelkich ograniczeń poznawczych, ułomności psychicznych itd miałby chcieć odrzucić Szczęście wieczne?

Ktoś dobry (w ramach ludzkiej natury) dokonuje aktu odrzucenia źródła swego dobra (Boga), czym przekreśla swe dobro.

Ciekawe, że nie tylko niewola musiałaby więc należeć do ludzkiej natura, ale i sama natura człowieka musiałaby móc podlegać zmianie na skutek niewoli. A z tego wynika wprost, że za grzechy i ostateczne potępienie pełną odpowiedzialność ponosi nie człowiek, lecz ten, kto w naturze człowieka umieścił niewolę i pozwolił, aby zniewolenie niszczyło w człowieku wolność. To jednak jest jawnie sprzeczne z twierdzeniem, że stwórcą człowieka jest dobry i wszechmocny Bóg.

Wolny może odrzucić wolność tylko wtedy, jeśli wolność polega na przypadkowości, a nie na zgodności z naturą

Czy uważasz Marku, że człowiek jest istotą dobrą z natury, gdyż został stworzony przez Dobro, czyli Boga i dla Dobra, czyli Boga?
Jeśli taki człowiek, stanie przez Dobrem, jakim jest Bóg i pozna obiektywnie, że Bóg jest pełnią Szczęścia ( a nie: tylko tak mu się subiektywnie wydaje czy czuje) - to dlaczego miałby Go odrzucić i działać na swoją szkodę ( cierpienie) i to w wymiarze wiecznym? Dlaczego czlowiek wolny od wszelkich ograniczeń poznawczych, ułomności psychicznych itd miałby chcieć odrzucić Szczęście wieczne?
Ktoś dobry (w ramach ludzkiej natury) dokonuje aktu odrzucenia źródła swego dobra (Boga), czym przekreśla swe dobro. Aby dobry odrzucił dobro, potrzebne jest w nim jakieś zło, prawda? Czyli dobry odrzucający w ramach swojej natury dobro nie jest do końca dobry, lecz jest w nim (w jego naturze) jakieś zło, które rozprzestrzenia się w końcu wypiera z niego całe dobro. Tak samo aby wolny odrzucił w ramach swojej natury wolność, musi być nie do końca wolny, lecz częściowo zniewolony, i to zniewolenie rozprzestrzenia się w nim, ostatecznie wypierając wolność do końca.

Ciekawe, że nie tylko niewola musiałaby więc należeć do ludzkiej natura, ale i sama natura człowieka musiałaby móc podlegać zmianie na skutek niewoli. A z tego wynika wprost, że za grzechy i ostateczne potępienie pełną odpowiedzialność ponosi nie człowiek, lecz ten, kto w naturze człowieka umieścił niewolę i pozwolił, aby zniewolenie niszczyło w człowieku wolność. To jednak jest jawnie sprzeczne z twierdzeniem, że stwórcą człowieka jest dobry i wszechmocny Bóg.

Wolny może odrzucić wolność tylko wtedy, jeśli wolność polega na przypadkowości, a nie na zgodności z naturą (która domaga się wolności i dobra, bo stwórca jest dobry i stworzył człowieka na Swój obraz i podobieństwo).

Tym co powoduje odrzucenie Boga i nie przyjęcie Jego miłości, to pycha - która napycha przekonanie o swej doskonałości, rozpycha niwelując istnienie Boga i odpycha - nawet twarzą w twarz odepchnie Boga, bo pycha nie pozwoli przyznać sie do błędu.

Jeśli człowiek w D.Sądu stanie przed Bogiem ze swym mózgiem, to nie można oczekiwać, że jego decyzje będą wolne, a przecież Bóg chce, abyśmy go zaakceptowali/odrzucili w pełnej wolności i pełnej wiedzy. Mózg ludzki takich warunków nie spełnia. Jeśli nie będzie miał swojego mózgu, to kim tak naprawdę będzie i kto/co w nim podejmuje taką, a nie inną decyzje w kwestii akceptacji Boga.

Człowiek nie stanie w dniu sądu ze swoim mózgiem który posiada obecnie.

Pierwszy sąd zaraz po śmierci to przecież dusza, bez ciała, jak zatem może mieć materialny mózg.

To jak czysty umysł i świadomość niczym nie zmącona, zachowująca swoją własną tożsamość

Tam będzie poznanie pozazmysłowe, jakby nadprzyrodzone, wolne od materialnych ograniczeń.

nie mogę zrozumieć, jak jest możliwe w chrześcijańskim obrazie świata, by ludzie, którzy są zbawieni, a wobec tego nie tylko żadnego niedostatku nie odczuwają, ale oddaleni są od wszelkiego zła i cierpienia, nic w ogóle o istnieniu zła nie wiedzieli. Przecież nie mogą nie wiedzieć o cierpieniach innych! A skoro wiedzą, czy to możliwe, żeby to ich w ogóle nie poruszało? Jak to jest? Nie wiem i nie spotkałem się z żadnym wyjaśnieniem tej kwestii u chrześcijańskich pisarzy, oprócz tego, że mamy uwagę świętego Tomasza z Akwinu, iż zbawieni będą się radować na widok męczarni potępieńców – to straszne przecież, co Nietzsche też podkreśla. Mam nadzieję, że tak nie jest, że oni jednak się nie radują. Ale nie o to mi chodzi, tylko o to, czy oni mogą żyć w wiecznym weselu, zapominając w ogóle o tym, że świat doczesny jest tak pełen cierpienia. Nie znam odpowiedzi na to pytanie ze strony myślicieli katolickich. Może to rozważano, ale ja się z takimi rozważaniami nie zetknąłem” („Czas ciekawy, czas niespokojny”, cz. II. Z Leszkiem Kołakowskim rozmawia Zbigniew Mentzel, Kraków 2008 s. 85-86).

Jeśli nie identyfikujemy się z całym mózgiem i organizmem, a tylko ze swoim „ja”, możemy czasami mieć wrażenie, że to nie „ja” jestem odpowiedzialny (naprawdę nie chciałem tego powiedzieć), tylko zrobił to mój mózg.

Obrońcy wiecznych mąk nie są w stanie wyjaśnić, jak zbawieni mogą bez końca cieszyć się szczęściem nieba, podczas gdy ich najbliżsi – matki i ojcowie, córki i synowie, żony i mężowie – oraz przyjaciele i znajomi będą wiecznie znosić straszliwe męki w piekle.

"Mylić" możemy się my, w doczesności - możemy niekiedy odrzucić Boga, bo się mylimy co do Niego, do Jego dobroci, Wszechmocy itd. Istoty poza doczesnością się nie mylą - przeciwnie, mając pełen obraz, wybierają (lub odrzucają) Boga wiedzą Kim jest i co sobą reprezentuje, są też w pełni świadome konsekwencji swoich decyzji.

Wracając do mojej analogii z kobietą, która mnie nie chce - to, że wybrała innego (nawet jeśli jest z nim nieszczęśliwa) nie daje mi mandatu, by ją zabić.
Bóg szanuje decyzję osoby, która Go odrzuca - i nie zabija jej za to.

Bóg szanuje decyzję osoby, która Go odrzuca - i nie zabija jej za to.

Bóg szanuje decyzję osoby, która Go odrzuca - i nie zabija jej za to.

Czyli działa wbrew jej interesom. To tak, jakby rodzic szanował decyzję dziecka o włożeniu ręki do pieca.