No tak to jest napisane, i w zasadzie co z tego?
Nie chodzi o to aby przedstawić że coś zostało napisane, ale o to, aby udowodnić, że te słowa posiadają w sobie jakiekolwiek dowód swojej prawdziwości, a nie niezrozumiale brzmiący tekst, który na domiar złego, jest jeszcze sprzeczny z rzeczywistością! Alegoria nie wystarczy!
Zatem pytam: Co z tego, że tak jest napisane?

To miał bym być uwiązany do mojej rodziny przez nieskończoność!
W ogóle mi to nie pasuje, z rodziną nigdy nie mogłem sie dogadać, nie widze powodu by to trwało bez końca.

A co mi daje jakaś tam perspektywa? jeśli będzie tam moja rodzina i bede z nimi w jakiejś tam relacji, jak również będe pamiętał swoje doczesne ziemskie życie, to w sumie wszystko będzie tak jak było, nic sie nie zmieni.


Puki co to tylko teoria, praktyka będzie dopiero po śmierci.

"Uwiązany" jest groteskowe przy rozmowie na temat nieba. Tymi więzami będzie tylko (i aż) miłość. Cieszyć sę będziesz przebywając wśród osób którzy CIę kochają i których kochasz.




Praktyki nie unikniesz. Dobrze jest się przygotować teoretycznie, dopóki można to uczynić. (tj. przed egzaminem)

A jeśli zmienią się te relacje? W takim sensie że wreszcie się dogadacie ze sobą. I wtedy się wszystko zmieni.



Bóg egzaminator?

Zasadnicza, bo miłość Boga jest nieskończona. A nieskończona szczotka? Uch!

No to jeśli byłaby w niebie ta miłość, to koniecznie do mojej rodziny?
To nie można do kogoś lub czegoś innego?

Moja rodzina ma zupełnie inne poglądy i to odnośnie absolutnie wszystkiego, nie ma możliwości żeby sie dogadać.

Owszem, jeśli facet bardzo wierzący by się zakochał np. w bardzo rozwiązłej kobiecie to można powiedzieć, że to zadurzenie, fizyczny pociąg. Chociaż nie koniecznie, księga proroka Ozeasza jest o miłości jego do grzesznej kobiety i tam nie ma zaprzeczania, że to miłość... Bo istota miłości polega na kochaniu nie tylko tych "dobrych", czyż nie? Przecież Bóg kocha każdego!!! Mając 12 uczniów Judasza kochał też. Czyli istota miłości polega na kochaniu nawet grzeszników i na życzeniu im wszystkiego dobrego. Lub chęci bycia z nimi. Nie zachwycania się złem, które czynią, ale marzeniu by się nawrócili. Tak właśnie matka kocha dziecko nawet jak grzeszy najbardziej na świecie, bo jest matką! A dziecko w sensie jej dziecko ale już np. dorosłe może być bardzo grzeszne, bo ma wolną wolę. A żona i mąż przysięgają sobie miłość do końca życia! Czyli także w sytuacji, gdy ktoś przeżyje kryzys wiary i zacznie popełniać grzechy ciężkie. W małżeńskiej przysiędze chodzi nie tylko o to by zostać z taką osobą fizycznie, ale by kochać do końca życia. Tak jak Bóg kocha wszystkich tak my się mam starać kochać bliźnich, a zwłaszcza osobę z którą łączy nas małżeńska przysięga przed Bogiem (no aż tak jak Bóg to się nie uda kochać, ale do tego dążyć). Miłość z definicji to coś nieskończonego chyba, więc ani śmierć, ani grzechy ukochanej jej nie kończą. Więc te wątpliwości są uzasadnione. Trudno sobie wyobrazić radość z bycia w niebie, gdy ktoś ukochany tam nie trafi. Pozostaje wierzyć, że mimo że trudno nam sobie wyobrazić to Bóg ma na to sposób.

A z tym się akurat zgadzam. Nie może być ingerencji w naszą psychikę tak byśmy nie pamiętali cierpienia, tylko po prostu nadamy mu nowy sens, zobaczymy, że to było po coś, że Bóg miał jakiś powód by to nas nie ominęło np. przypomnimy sobie osoby, które nam pomogły i ucieszymy się, że doświadczyliśmy ich miłości i dzięki temu sami uczyliśmy się kochać itp., albo zobaczmy, że mimo cierpienia nie odwróciliśmy się od Boga i to nas ucieszy. Gdyby cierpienie i złe przeżycia miało być wymazane z pamięci to cała istota chrześcijaństwa nie miała by sensu. Bo jak można by zapomnieć śmierć Jezusa na krzyżu? Przecież to cierpienie a nasza wiara mówi, że to nie będzie zapomniane... Bo przecież to ma sens - ukazuje Bożą miłość.

Nie. Sądzę, że nie. Obiektywna autoocena.
Czy przyjdziesz na jakąś wielką uroczystość, do osób które bardzo cenisz i poważasz, w brudnym i poszarganym stroju okazując lekceważenie? Sądzę, że nie. Dlatego, zanim przestąpisz próg nieba, musisz wyprać szaty (we krwi Baranka), wybielić. Napisać egzamin bezbłędnie lub znaleźć i poprawić wszystkie błędy.

Witam serdeczne. A co myślicie o tym fragmencie z listu do Koryntian: "Pozostałym zaś mówię ja, nie Pan: Jeśli któryś z braci ma żonę niewierzącą i ta chce razem z nim mieszkać, niech jej nie oddala! 13 Podobnie jeśli jakaś żona ma niewierzącego męża i ten chce razem z nią mieszkać, niech się z nim nie rozstaje! 14 Uświęca się bowiem mąż niewierzący dzięki swej żonie, podobnie jak świętość osiągnie niewierząca żona przez "brata"3. W przeciwnym wypadku dzieci wasze byłyby nieczyste, teraz zaś są święte3. 15 Lecz jeśliby strona niewierząca chciała odejść, niech odejdzie! Nie jest skrępowany ani "brat", ani "siostra" w tym wypadku4. Albowiem do życia w pokoju powołał nas Bóg. 16 A skądże zresztą możesz wiedzieć, żono, że zbawisz twego męża? Albo czy jesteś pewien, mężu, że zbawisz twoją żonę?"

Mam rozumieć, że nie ma możliwości z tego zrezygnować?
-------------
Ciekawe czy będe miał możliwość, odwiedzić moich znajomych którzy znajdują sie w niebie, i czy puźniej oni też będą w stanie zajrzeć do tych piekieł, by sprawdzić co tam u mnie słychać?

"A prócz tego między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd do nas się przedostać" (Łk 16, 26).

Ale zajrzeć i pogadać można. Przecież ten werset to właśnie wycinek z takiej komunikacji.

To jest cytat z przypowieści, tego nie można brać dosłownie.

Mój umysł strasznie krytykuje naukę o wiecznym potępieniu, zwłaszcza takim, które jest związane z mękami bądź chociażby anihilacją. Bardzo zdecydowanie nie chcę zaznawać wiecznego potępienia. Chcę żyć w szczęściu i wygodzie, nie w mękach, bólu, nędzy!!! Możliwość potępienia wiecznego może wprowadzać poważny niepokój. Chciałbym być zbawiony na wieki. Nie chcę mieć grzechu na sumieniu.

Mogę mieć "trudności" z zaakceptowaniem tego, że nie każdy człowiek zostanie zbawiony, co jest skrajnie tragiczną wieścią, w ogólnym wymiarze tragiczniejszą niż np. zamordowanie dziesiątek milionów ludzi, pozbawienie ich przez zbrodniarza życia doczesnego (ale może być tak, że ci wszyscy ludzie byli i są w łasce uświęcającej i są zbawieni, a może nawet dostąpili męczeństwa). Wieczne potępienie jakiejkolwiek istoty to tragedia absolutna. Dla mnie jako większa tragedia w pewnym wymiarze jawi się np. prostytucja czy cudzołóstwo aniżeli bałwochwalstwo czy morderstwo. Teoretycznie, bałwochwalca bijący pokłony idolom czy morderca pozbawiający doczesnego życia mnóstwo ludzi może nigdy nie dopuścić się cudzołóstwa, prostytucji, sodomii, gwałtu, jakiejkolwiek niegodziwości seksualnej. A jak gwałt, nierząd, sodomia, cudzołóstwo się wydarzą, to już pozostawiają po sobie coś w rodzaju trwałego śladu. Grzechy seksualne w pewnym sensie jawią się mi jako szczególnego rodzaju obrzydliwość.