Oj tam. Ja czuję w sercu, że Bóg mnie kocha i śmieje się z mojego podejścia. I nie zmienię podejścia. Wkrótce Bóg dokona przeze mnie rewolucji na tym padole ziemskim
Ha ha. Świat beze mnie byłby spartolony i Bóg o tym wie dlatego po wsze czasy będę istniał

[edytowano 1 raz.... ortografia. M.]

Dlaczego? Czy jeśli mówisz do własnego dziecka, to ono ma problem? Tylko wtedy do niego mówisz?

Przekonanie o słuszności bądź nie jest naszym przekonaniem, po prostu przekonaniem. Rozumiem, że dowodem na to, że pochodzi ono od Boga, jest to, że pojawia się na modlitwie. Z drugiej strony, można sądzić, że jeżeli bardziej się skupimy na problemie - co następuje m.in. w czasie modlitwy - to pojawi się jakieś przekonanie. Nie wiem, czy to jest dobry dowód na to, że to Bóg do nas przemawia poprzez przekonanie.


Trudno mi przyjąć - choć tego nie wykluczam - że Bóg specjalnie "preparuje" w świecie obiektywnym jakieś wydarzenie, żeby nam coś przekazać. Przecież wydarzenia dzieją się, bo zachodzą przyczyny i skutki, zgodnie z prawami fizyki i biologii. W następstwie modlitwy Bóg wkracza w wydarzenia, zmienia je i coś nam przekazuje? Dziwne.


Tu mam podobne wątpliwości, jak w przypadku zewnętrznych wydarzeń. Człowiek przedstawia nam świadectwo lub nas upomina, bo on podjął taką decyzję i wciela ją w życie. Dzieje się to na mocy jego wolnej woli. Gdzie tu Bóg?


Tutaj mam podobne wątpliwości jak w pierwszym przypadku. Głos w sercu, to po prostu nasza myśl bądź uczucie. Dlaczego traktować je jako pochodzące od Boga?

Istnieje jeszcze trzecia możliwość: psychoza schizofreniczna. Mówię poważnie.

Tu jest zupełnie inna relacja, nie można tego porównywać do rozmowy między ludźmi. Najczęściej to człowiek mówi do Boga poprzez np modlitwę ale nie tylko. Natomiast Bóg zazwyczaj nie przemawia do człowieka a jeżeli to robi to ma jakiś konkretny najczęściej ważny cel. Tak jak to jest opisane w Biblii, jak przemawiał do swoich proroków lub innych osób wybranych to miał jakieś polecenie np dla nich do wykonania. Np Noemu kazał zbudować arkę. Czy Mojżeszowi kazał wyprowadzić Izraelitów z Egiptu.

Istnieje jeszcze wiele innych możliwości, ja też mówię poważnie.

Problem w tym, że nasze myśli i uczucia zwykle zagłuszają "głos serca" i dlatego bierzemy je za niego. Kiedy jednak uspokoją się i zamilkną, co dzieje się również w wewnętrznej modlitwie, czyli w tym tylko czystym trwaniu przed Bogiem, wtedy zaczynamy coś wewnętrznie widzieć i słyszeć, coś wychwytywać i rozpoznawać - samoczynnie, bez konkretnego działania i bez udziału naszego myślenia. To jakby bezpośrednie objawianie się nam jakiejś cząstki prawdy, może właśnie tej, której teraz potrzebujemy, a którą gdzieś i kiedyś zgubiliśmy lub której jeszcze nie zdołaliśmy poznać.

Mam wrażenie, że Bóg nieustannie i we wszystkim do nas mówi, nieustannie obmywa i napełnia stworzony przez siebie świat swoją prawdą, że w każdej chwili i sytuacji zawarte są jej słowa i znaki. Tylko nie dać się wewnętrznie zaślepić i zagłuszyć, tylko słuchając - słyszeć i patrząc - widzieć.

W ostateczności gdy ktoś nie wierzy pozostaje zakład Pascala bo czyż z niewierzenia może wynikać
jakaś spójna wizja przyszłej rzeczywistości . Byt nie może być niebytem zarazem .Dwie sprzeczności
nie istnieją w jednym podmiocie.

Tytuł tego wątku nie ma sensu gdyż nie da się przedstawić niezbitych dowodów na to aby wierzyć.
Zresztą wystarczy przejrzeć 15 stron postów i nie ma tam ani jednego sensownego argumentu.

A gdzie tytuł mówi, że przedstawia niezbite dowody? Ktoś widzi to w tytule?

Przejrzyj 15 stron postów i skomentuj każdy z nich, udowadniając że nie ma. Wtedy pogadamy.

A nawet jeśli nie ma, to coż z tego? Wątek jest po to, aby się takich dowodów doszukiwać.
To że (być może) dowody nie zostały do tej pory przedstawione, nie oznacza zakazu poszukiwań czy istnienia takowych, prawda?

a dlaczego mam nie wierzyć,że Jezus wskrzesił zmarłego Łazarza ,że przemienił wodę w wino,że rozmawiał z Piłatem,że nie był tylko człowiekiem.Jaki człowiek potrafi wskrzeszać zmarłych?
a dlaczego mam wierzyć że istniał Napoleon,Neron,Aleksander Wielki?
Bo tak w szkołach uczyli na historii? Bo istniały księgi?A Jezus już nie? Razem z tym co uczynił? Kto zatem decyduje o tym co było?
Bo jeśli prawda ma być selektywna i ideologiczna to taka nie istnieje .Wszelkie historie można układać
pod trend danego światopoglądu i zapotrzebowań ideologii,a nawet danej epoki.I kto ma o tym decydować jaka ma być Prawda? Historię można pisać na różne sposoby ale Prawdy już nie.
Wszelkie wymysły zawsze lądowały na śmietniku historii choć w danym czasie mogły być tak ,,silne,,ze nawet trzeba było je wymuszać siłą.
Co by nie powiedzieć to człowiek nie ma takiej mocy by Bogu zaprzeczył swymi koncepcjami o Jego nie istnieniu bo są to tylko wytwory umysłu które właśnie nie istnieją,a tym samym nie żyją bo trudno fikcję uznać za życie.To sztuczny świat .

Jezeli chcesz aby traktowac Cie powaznie musisz sie nauczyc wypowiadac sie bez tego typu uogolnien. Dla mnie niezbitym dowodem jest to, ze jesienia liscie robia sie czerwone.

Czyli ty juz nie wierzysz, ty juz wiesz.
Tytul tematu jest bzdura.

Przejrzyj 15 stron postów i skomentuj każdy z nich, udowadniając że nie ma. Wtedy pogadamy.[/quote]

Rozkładają mnie Twoje "argumenty". Ja mam udowadniać, że nie ma żadnego sensownego argumentu? Jak ktoś twierdzi, że takie są to je przedstawia a nie pyta się drugiej strony o udowodnienie że ich nie ma....

[proszę o poprawne cytowanie tzn. z podaniem autora cytowanego tekstu. Można pominąć autora, jeśli cytujemy jego wypowiedź w częściach, a w pierwszym cytacie jest on wyraźnie zaznaczony. Zwracano Ci kiedyś na to uwagę, co nagminnie ignorujesz. Nikt nie ma obowiązku cofać się i szukać, kto to napisał. Obowiązek zaznaczenia autora jest po stronie cytującego. M.]

Według mnie dowodem jest to, że nie jesteśmy w stanie i nigdy nie będziemy w stanie dosięgnąć tajemnicy istnienia wszechrzeczy, jego źródła i jego celu, że jest ona czymś, co nas nieskończenie przewyższa. Czujemy to i wiemy też o tym, bo nauka przy każdym kolejnym swoim osiągnięciu odkrywa jeszcze większa jej głębię, złożoność i tajemniczość.

Ta świadomie rozpoznawana i wyczuwana przez (nie zaślepionego na nią lub jej nie ignorującego) człowieka niepojęta wielkość, nieskończoność i tajemnicza, nadrzędna mądrość była, nadal jest i też będzie powodem jego wiary. Ona jest jego odpowiedzią na to.

Taki jest ich cel

A niby kto? Ty twierdzisz, że ich nie ma, więc to wykaż.

A kto twierdzi, że takie są?