Tess

Przykro mi to pisać, ale jak na razie to ślady "fanatyzmu" i zacietrzewienia widać akurat w Twoich ostatnich postach. Przemyśl proszę na spokojnie to co podałem. Crosis ma wiele racji w tym co pisze - to zwykle nie wina religii, ale wypaczeń dokonanych przez ludzi. Więc może nie generalizujmy?

Pozdrawiam i spokojnych, owocnych dyskusji życzę

III. Wyzwalanie Półwyspu Pirenejskiego

Przez długie wieki średniowieczna Europa była zagrożona podbojami muzułmanów. Zajęli oni Półwysep Iberyjski, zagrażając równocześnie Francji, a nawet drogą morską sięgnęli do centrum chrześcijaństwa do Rzymu. Panowali nad zachodnią częścią Morza Śródziemnego od Katami do Tunisu. Chrześcijańska Europa stanęła wobec konieczności skoordynowania akcji obronnych o większym zakresie. Zrozumiano to wyraźniej być może po zniszczeniu bazyliki św. Piotra w roku 846. W X w. szczególnie muzułmanie hiszpańscy stanowili wielkie zagrożenie. W tym czasie tylko małe fragmenty terytorium Półwyspu Iberyjskiego były w ręku chrześcijan. Najsilniejszym państwem chrześcijańskim w tym rejonie było Królestwo Leonu. Dlatego też stało się ono głównym celem ataków arabskich. W roku 996 muzułmanie zniszczyli szereg miejscowości w tym królestwie, a między innymi Compostellę, miasto św. Jakuba. W średniowieczu po Jerozolimie i Rzymie był to najbardziej popularny cel pielgrzymek. Jednak nie zniszczono grobu świętego Apostoła. Na samym początku wieku -XI rozpoczął się zmierzch potęgi muzułmanów. Niebawem zaczęły ustawać ich najazdy. Właśnie w tym czasie rozpoczęło się kontrnatarcie ze strony chrześcijańskiej. Jednoczono się ze światem muzułmańskim. Dziwna była postawa władcy francuskiego Roberta trzymającego się na uboczu w czasie tej akcji. Aktywnie natomiast włączyła się organizacja kluniacka mnichów benedyktyńskich. Interesowali się oni losem pielgrzymów do Compostelli, jak również chcieli włączyć się w dzieło obrony chrześcijaństwa w Hiszpanii. Ta postawa opactwa w Cluny miała również wpływ na większe zainteresowanie się papiestwa sprawą wyzwolenia Hiszpanii. Tak więc wojna w Hiszpanii stała się wojną świętą, a papiestwo odegrało istotną rolę w jej kierowaniu. Szczególna intensyfikacja działań militarnych przypadła na drugą połowę XI w. Między innymi na terenie Francji i Italii północnej zaczęto rekrutację do oddziałów wojskowych. Zresztą rycerstwo francuskie samo chętnie brało udział w wyzwalaniu Hiszpanii. Papież Grzegorz VII wezwał władców chrześcijańskich do udziału w tych walkach. Kiedy pod koniec wieku XI opór muzułmanów wzmacniał się, kolejny papież Urban II zwrócił się do świata chrześcijańskiego o pomoc w odbudowie zdobytych miast hiszpańskich. Podobnie i inni hierarchowie kościelni apelowali do chrześcijańskiego rycerstwa, by jednoczyło się w celu walki z niewiernymi. Sama rekonkwista trwała aż do roku 1492, to jest do zdobycia ostatniego bastionu muzułmańskiego, jakim była Grenada. W czasach tych długich walk powstały w Hiszpanii nawet zakony rycerskie łączące ideał mnicha i tak wyeksponowany w średniowieczu ideał rycerza (np. kaletrawensi, zakon rycerzy z Alcantara czy św. Jakuba z Compostelli). Również można mówić, że w pewnym sensie w praktyce zrealizowano ideę świętej wojny. Jednak w tym miejscu koniecznie należy postawić pytania: Czym głównie kierowano się w tym postępowaniu? Czy to była zwyczajna chęć walki z niewiernymi? Czy była to w pewnym sensie wojna święta analogiczna do toczonych przez muzułmanów? Czy może głównie brano pod uwagę chęć wzbogacenia się, zdobycia nowych ziem? A może było to zamiłowanie do przygód? Odpowiadając należy zaznaczyć, że w postępowaniu pewnego procentu rycerstwa nie można wykluczyć tych motywów zasugerowanych w powyższych pytaniach. Jednak przede wszystkim kierowano się motywami religijnymi, a głównie chęcią wyzwolenia ziem, które uprzednio należały do chrześcijan. Zresztą do dzisiaj omawiane działania na Półwyspie Pirenejskim powszechnie określa się jako reconquista, co jest terminem zaczerpniętym z języka hiszpańskiego, oznaczającym "odzyskanie", "zdobycie na powrót".

Początki wypraw krzyżowych i ich uwarunkowania

W pół. XI w. Turcy Seldżucy zagrozili imperium bizantyjskiemu. W r. 1070 zajęli Syrię, w r. 1071 - Palestynę. W 1084 r. cesarz bizantyjski, Aleksy I, zwrócił się do pap. Urbana II o pomoc. To była prawdopodobnie bezpośrednia okazja do organizowania wypraw krzyżowych, a może ich przyczyna. Urban II na synodzie w Clermont w 1095 r. wezwał chrześcijaństwo zachodnie do wyzwolenia miejsc świętych w Palestynie z rąk niewiernych. Apel papieża wywołał entuzjazm w całej Europie.

Jak doszło do "błędów i użycia przemocy" przez Chrześcijan

Inwazja katarów

W pierwszej połowie XI w. do Italii dotarła herezja katarów (albigensów). Wojowniczy odłam sekciarzy, zwany patarenami, dążył do krwawej rozprawy z wyznawcami Kościoła. Po zamieszkach w Brescii, kiedy to wypędzono miejscowego biskupa (1146), patareni zaatakowali posiadłości samego Ojca Świętego, przejściowo zdobywając nawet Rzym.

Agresywne działania kacerzy sprowokowały zbrojną kontrakcję katolików. W walce z herezją Kościół sięgnął po wyjątkowy instrument - Inkwizycję.

Państwo a islam

W idealnym państwie muzułmańskim - kalifacie - religia, moralność oraz prawo państwowe są ze sobą nierozerwalnie związane. W praktyce w kręgu kultury islamu niektóre państwa zrównały prawo religijne z państwowym. W większości pozostałych islam uznawany jest za fundament państwa, zaś Koran za źródło prawa świeckiego. Tylko w niektórych krajach z większością muzułmańską przeprowadzono rozdział religii oraz państwa i z tego powodu w większości tych państw nie są respektowane zapisy Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka ONZ. Większość państw islamskich nie przestrzega zasady wolności słowa (zakaz krytyki religii) czy wolności sumienia (zakaz apostazji).