Ale co na przykład, zarządziłeś bitwę na wersety, czy jak? Psalmy poczytaj, Izajasza, nie jest to jakaś zaskakująca nowość, albo trudno dostępna wiedza, żebym się musiała przed tobą tłumaczyć.

To moze zapytam innaczej, gdzie w psychologii jest miejsce dla Boga? Czy psychologia uwzglednia istnienie Boga nie jako samej wiary czlowieka jako elementu jego zdrowia psychicznego, tylko jako samego Boga np. w zdrowiu pacjenta?

Może dla mnie jest, albowiem widocznie się nie znam? Toż ja z tej drugiej "wspólnoty", z tych dalszych dziedziców. Naprawdę chętnie zapoznałbym się z fragmentami po podaniu jakiegoś bliższego namiaru. Trochę dziwi mnie Twoja postawa, biorąc pod uwagę, że w sprawach o wiele bardziej oczywistych wersami posługujesz się chętnie i sprawnie.

A gdzie jak gdzie, ale chyba w dyskusji dotyczącej konkretnie Biblii prośba o wersety jest chyba na miejscu?

A mnie dziwi twoja, bo tyle lat na forum i udaje, że nie słyszał o tym, że dom Jahwe będzie nazwany domem modlitwy wszystkich narodów, albo o tym, że poprzez Abrahama otrzymają błogosławieństwo wszystkie ludy ziemi i wiele innych.

Coś Ci się kompletnie pomyliło.

A jak medycyna uwzględnia uwzględnia istnienie Boga? Otóż nijak. I na czym polega problem w związku z tym?

Ci pierwsi dziedzice, napisali Biblię jako składową przekazu o Bogu nieskończenie dobrym, który oddał swoje życie, za tych pierwszych dziedziców.

A JedenPost jest z tej drugiej "wspólnoty", którzy mówią, że Bóg był okrutny i zły, a ta wspólnota z tamtą wspólnotą, ma to wspólne, co je biegunowo różni. Co za błyskotliwość.

Logika JedenPosta zasadza się na tym, że definiuje "wspólne" jako to, co dzieli

Jeśli komuś rąbnę portfel i skorzystam z pieniędzy właściciela, wbrew jego woli i wiedzy, to będę miał prawo nazywać się "tym dalszym dziedzicem".

Jeżeli biorę historię potopu dosłownie, to muszę również wykluczyć "dosłowne ludobójstwo",( morderstwa ) ponieważ powyższa kwalifikacja prawna stosowana jest wyłącznie do działań człowieka względem człowieka, a nie Boga względem człowieka.Skutek jest taki sam ,natomiast konotacje moralno - prawne odmienne.

A Jezeli z punktu widzenia Boga ludzie zachowywali się niemoralnie ,to znaczy że zasługiwali na karę.Tutaj jest sprawa jasna.Natomiast "niewinne dzieci",czyli takie które nie mogły popełnić żadnego złego czynu z definicji nie mogły też dokonać żadnego dobrego czynu.A to jak wiadomo było warunkiem koniecznym do wybawienia z potopu Z drugiej strony ,jak zapewne pamiętasz u Boga wszystko jest możliwe, a więc i to, że zwyczajnie mógł przewidzieć że "niewinne" dziecko może źle rokować na przyszłość.Stąd taka ,a nie inna decyzja Boga.

Biorąc jeszcze pod uwagę nawet nasz, ludzki,psychologiczny punkt widzenia, element wpływu środowiska na zachowanie dzieci ma ogromny wpływ.

Idąc dalej:


Gdyby Bóg przedstawił ludowi prawo, to byliby jedynie świadomi tego, za jakie występki zostają skazani.Natomiast z samą karą jak i jej realizacją, mamy do czynienia niezależnie od tego czy ktoś je ludowi przedstawi czy nie.Swiadomość niczego tutaj nie determinuje.

Nieświadome czyny nie są występkami. Człowiek musi być świadomy, że popełnia grzech. Jeżeli nie ma takiej świadomości to nie grzeszy.

Prawo świeckie:

Idąc tropem Twojej logiki, to Aborygen z buszu który jakimś trafem znalazł się w stanie Arizona (kara śmierci) dopuszczając się morderstwa faktycznie nie popełnia morderstwa, bo nie miał świadomości ?Nie powinien otrzymać kary śmierci?

Analogicznie:jeżeli Bóg uznał ludzi przed potopem winnych niegodziwych występków, to według Ciebie nie powinien ich wytracić, bo nie mieli świadomości prawa ?

KKK 1700 Godność osoby ludzkiej ma podstawę w stworzeniu jej na obraz i podobieństwo Boże (artykuł pierwszy); wypełnia się ona w powołaniu jej do Boskiego szczęścia (artykuł drugi). Jest właściwe istocie ludzkiej, że w sposób dobrowolny dąży do tego wypełnienia (artykuł trzeci). Osoba ludzka przez swoje świadome czyny (artykuł czwarty) dostosowuje się lub nie do dobra obiecanego przez Boga i potwierdzonego przez sumienie moralne (artykuł piąty). Ludzie kształtują samych siebie i wzrastają wewnętrznie; całe swoje życie zmysłowe i duchowe czynią przedmiotem swojego wzrostu (artykuł szósty). Z pomocą łaski wzrastają w cnocie (artykuł siódmy), unikają grzechu, a jeśli go popełnili, jak syn marnotrawny (Por. Łk I 5,11-31) powierzają się miłosierdziu naszego Ojca niebieskiego (artykuł ósmy). W ten sposób osiągają doskonałość miłości.

Jeśli dyskutujemy o Księdze Rodzaju i w ogóle ST, to nic takiego nie ma tam miejsca. Bóg "oddający swoje życie" pojawia się dopiero w Waszych dopiskach do Biblii.

Nieprawda. Rdz 3,15 - Protoewangelia.

JedenPost, dyskutujemy o czymś innym, mianowicie o tym co robisz teraz, czyli o analizowaniu cech Boga, na podstawie tekstu Biblii. Kościół napisał Biblię i stworzył ją w takiej postaci a nie innej, aby służyła ona przekazowi o dobrym Bogu.
Na ten przekaz składa się jeszcze Tradycja, czyli część ustna, która obok części zapisanej, zwanej Biblią, tworzy całość, którego głównym celem jest głoszenie przesłania o dobrym Bogu.
Kościół zapisał sobie Biblię w sposób jaki mu pasowało, bo znając cel tego zapisu, czyli przekaz o dobrym Bogu, może to robić w sposób, który uważa za stosowny.
Ale jeśli różni geniusze, podbierają Kościołowi jego materiały i usiłują twierdzić, że wiedzą lepiej co zapisujący je właściciel miał na myśli, to przypuszczalnie robią to nieświadomie, bo żyją w świecie, który od 500set lat głosi, że Biblia jest samodzielnym medium i można z niej wyciągać dowolne wnioski. Takie rewelacje ze zrozumiałych względów należy ignorować.

Doprawdy? Katoliccy apologeci oczywiście interpretowali biblijny tekst tak jak im pasowało - i to dyskwalifikuje ich wiarygodność gdyż jak można być sędzią we własnej sprawie?
Polecam zaznajomić się z projektem świeckiego przekładu ewangelii, z pewnością takie tłumaczenie będzie bliższe i bardziej obiektywne.
http://synopsa.pl/

Oczywiście, że interpretowali jak im pasowało, przecież o tym mowię.

Kościół napisał sobie Biblię jak mu pasowało i interpretuje ją jak mu pasuje, bo jest jej właścicielem i twórcą.

Jak Osiris napisze sobie książkę, to sam najlepiej (a w zasadzie tylko on) będzie wiedział, co chciał w niej przekazać i będzie sobie mógł ją interpretować, bo to jego książka.
Nikt nie będzie Osisrisowi jego książki zabierał i wmawiał mu, jak on ma swoją książkę interpretować.