Hm, Książę, zastanawia mnie czy można mówić o miłości, skoro człowiek wybiera ze względu na własne dobro? Przecież miłość nie szuka swego, a sam napisałeś, że ta dziewczyna w wyborze kierowała się swoim dobrem a nie Twoim - czy można więc powiedzieć, że Cię kochała? Właśnie to jest dla mnie istotną kwestią w tym temacie - cenienie własnego dobra ponad dobro "kochanej" osoby i opuszczanie jej ze względu na nie. Dla mnie to nie brzmi jak miłość - na pewno nie ta, o której pisał św. Paweł.

Ja ją rozumiem -może dlatego ,ze jestem dziewczyną?Jest takie obiegowe stwierdzenie ,ze kobiety szukające meża podświadomie sprawdzają czy nadaje się on na ojca.I może w odczuciu tej dziewczyny autor pytania nie nadawał się do tej roli? Miała prawo tak czuc. Może być też tak ,iz nie kochała go a to był pretekst.Zabrakło jej odwagi a może nie chciała go ranic? Wydaje mi się ,że istnieje kategoria mężczyzn tzw,Piotruś Pan "wiecznie dziecinny,rozrywkowy,nie myslacy poważnie o zyciu.Taki ,,model "wg. mnie też nie jest dobrym materiałem na meża -chyba że się chce niańczyc dzieci i męża.
Dużo tego ,,może,"ponieważ z tym materiałem na meza to różnie bywa.
Wszystko zalezy od szycia?

A czy kobiety nie czują pragnienia kształtowania tego materiału? Coś nie pasuje i już jest skreślony? Nie tak dawno na tym forum czytałem opowieść o księciu który zakochał się w dziewczynie, ale nie chciał aby go wybrała ze względu na jego bogactwo, dlatego przebrał się za ogrodnika i wstąpił do niej na służbie. Dziewczyna okropnie go traktowała, poniżała go, zniszczyła różę którą wyhodował i chciał jej dać w prezencie, ale książe był cierpliwy - jego miłość dodawała mu sił i w ciągu kilku lat zmieniła serce dziewczyny - wtedy już kobiety - która przezwyciężyła swoje wady, pokochała księcia i żyli razem długo i szczęśliwie. To tylko baśń, ale jest w niej przekazana prawda o tym jaka jest miłość - czy kobiety nie są zdolne do takiego poświęcenia? Czy widząc wady w jakimś człowieku (oczywiście musi też mieć zalety - bez totalnego masochizmu ) nie mogą stwierdzić, że chcą zmienić go aby mógł być szczęśliwy, aby nauczył się prawdziwej miłości, odpowiedzialności i stał dobrym mężem?

Incognito zgodziłabym sie z twoją wypowiedzią pod jednym warunkiem-że dziewczyna go kocha.W innym przypadku to naprawdę byłby masochizm.Jesteśmy w stanie zaakceptować czyjeś wady ,jeśli tego kogoś kochamy.Inaczej to bez sensu owo ksztaltowanie materiału.Miłość to chyba jednak nie tylko poświęcenie.Wybór męża to szczególny wybór na całe życie i jesli nie ma milosci to te wady beda drażnic.Nawet gdyby wybranek nie wiem jak usilnie nad nimi pracował.
Jeszce jedna refleksja.Załózmy , ze dziewczyna ksztaltuje ten swoj material na meza pracuje nad nim i oto pojawia sie ktos ,,uksztaltowany "taki ,jak go sobie wymarzyla ,co wtedy?
Chyba lepiej wiec nie dawac tzw.falszywej nadziei i powiedziec chłopakowi uczciwie ,że powinni sie rozstac.

Coz, najwieszy z tym ambaras, zeby dwoje chcialo naraz. To chyba jasne. I czasem dochodzimy w zyciu do wnioskow, ze osoba, z ktora jestesmy nie jest ta jedyna. I od tego momentu zycie staje sie bardziej uciazliwe.
I czasem trzeba zadac sobie pytanie: czy lepiej rozejsc sie teraz i nie przekreslac tych wspanialych chwil, ktore nas laczyly? Czy moze pomeczyc sie, a za jakis czas rozejsc sie z gorycza i nienawiscia w sercu?

Ja wybralem pierwszy wariant, dzieki temu z moja byla ciage ze soba rozmawiamy, przyjaznimy sie, pomagamy sobie. Ona zrozumiala moja decyzje, teraz przyznaje mi racje. Dzieki temu ciagle mozemy powspominac "stare czasy" siedzac w knajpie ze znajomymi, mozemy smiac sie ze starych sytuacji, kiedy bylismy razem. Nie musimy sie unikac ani stawiac znajomym wyboru: on czy ona, do ktorego dochodzi czesto w sytuacji burzliwego rozstania.

Crosis

Awo, oczywiście zgodzę się, że miłość jest tu warunkiem Miłość jest wyborem, a żeby dokonać go trzeba pewnego poznania osoby, niemniej jeśli już się zdecyduje to nie ma odwrotu. Jeśli jedna osoba mówi drugiej, że rezygnuje z niej bo nie spełnia kryteriów, to nie kochała jej nigdy.
Co do Twojego pytania - myślę, że jeśli kocha tą osobę, którą kształtuje, to powinna przy niej zostać, powinna być wierna miłości którą ma w sobie. Kochamy ludzi takimi jakimi są, razem z cechami które uważamy za wady. Możemy nad nimi pracować, ale nigdy nie stworzymy ideału, nie ma też się co łudzić że jesteśmy w stanie spotkać ideał - to tylko pozory, a "w praniu" zawsze coś wyjdzie Jeśli ktoś rezygnuje z jednej osoby na rzecz innej gdyż ta druga jest bliższa ideałowi wybierającego, to jak taka osoba może zdecydować się na małżeństwo i przysiąc miłość do końca życia? Przecież zawsze jest prawdopodobieństwo, że spotkamy kogoś bliższego naszemu ideałowi - ale miłość zobowiązuje. Właściwie jeśli się kogoś kocha, to takie zrezygnowanie na rzecz lepszego nie wchodzi w grę. Miłości trzeba się uczyć już przed ślubem, a ona zobowiązuje. W końcu nie kochamy dla siebie, ale dla drugiego człowieka aby oddać się mu całkowicie.

Pewnie tak, chociaż i tak wydaje mi sie niezmiernie skomplikowane.



Nie mogę tego ocenić. Zresztą od początku tej dyskusji chciałem jedynie wykazać, że nie można do tak skompilkowanych problemów przykładać prostych schematów i szufladkować na dobrych i złych (albo odpowiedzialnych i nieodpowiedzialnych) na podstawie krótkich postów jednej ze stron.