Taa - ale za ekspansję terytorialną Islamu - winisz Chrzescijaństwo - bo organizowało wyprawy krzyżowe w swojej obronie ... Confused
Co do reszty - to tak, jakby winić ojca za winy syna.
Dodajmy - ojca, który starał się synowskie błędy naprawiać ...

Ddv!



Wybitnie. Masakry rdzennej ludnosci (Inkowie, Indianie, trucie wodka, Aborygeni, Tasmani, o mieszkancach Afryki nie wspomne - nic tylko zdobywanie dusz metoda jak najbardziej ludzka.


O inkwizycji juz nie napisze.

Państwo a islam

W idealnym państwie muzułmańskim - kalifacie - religia, moralność oraz prawo państwowe są ze sobą nierozerwalnie związane. W praktyce w kręgu kultury islamu niektóre państwa zrównały prawo religijne z państwowym. W większości pozostałych islam uznawany jest za fundament państwa, zaś Koran za źródło prawa świeckiego. Tylko w niektórych krajach z większością muzułmańską przeprowadzono rozdział religii oraz państwa i z tego powodu w większości tych państw nie są respektowane zapisy Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka ONZ. Większość państw islamskich nie przestrzega zasady wolności słowa (zakaz krytyki religii) czy wolności sumienia (zakaz apostazji).

Uosobieniem odstępstwa od wzoru człowieka stworzonego przez Chrystusa, byli Krzyżacy. To im zarzucał największe grzechy i zbrodnie: bezbożność, niesprawiedliwość, świętokradczą świątobliwość, podpalenia, „zasłoniętą dewocję” (wilków pod odzieniem owczym), „zakonną obłudę pod pozorem chrześcijańskim” , zabójstwa i mordy niewiernych, zachłanność i zaborczość, pychę i pogardę dla innych, żądzę panowania („z samej chęci otrzymania obcych państw i żądzy panowania prowadzili wojny” ), kłamstwa, szalbierstwa i intrygi (np. dla uzyskania tzw. nadań im ziem przez Fryderyka II czy Konrada Mazowieckiego), wojowniczość równoważną z bandyckimi napadami na bezbronną ludność (np. w 1431 roku) i rabunkiem domostw i kościołów chrześcijańskich, ciągłą wrogość do ludzi „niezmienną a więcej niż pogańską”, „najsroższe okrucieństwo” (a „okrucieństwo obłudników gorsze jest od wszystkich innych zbrodni czy grzechów” - pisał w liście do Oleśnickiego), gwałcenie umów, nieposzanowaniem praw boskich i ludzkich i łamanie podstawowych nakazów moralnych chrześcijaństwa - „jest to okrutna sekta, wroga Kościołowi Chrystusowemu oraz religii chrześcijańskiej”. Od najgorszej strony widział więc także Włodkowic naturę człowieka choć „nie był nieprzyjacielem osób lecz nieprawości a przewrotności”, które postrzegał wokół siebie i bezpośrednio doznawał na soborze w Konstancji (oskarżony o herezję grożącą stosem) jako człowiek i jako przedstawiciel narodu i państwa. Bolał nad tym bardzo, zwłaszcza, że uosobieniem lego co najgorsze byli ludzie jego religii, ludzie Kościoła. Analizował tę dziedzinę ludzkiej postaci i może postrzegał ją jako chorobę („Bardziej winniśmy boleć nad tymi, którzy złe czynią, niż którzy złe cierpią”), bo normalnością zachowań zbrodniczych u zakonników nie mógł nazwać i pojąć, zaś jako chorobę - można zrozumieć. Uważał, że postępując lak, jak postępują, ludzie ci czynią zło także sobie („Kto dla siebie jest zły, dla kogo jest dobry?”). I obowiązek chrześcijański nakazuje im pomóc w przezwyciężeniu zła, w wychodzeniu z choroby. A „Im bardziej widzi się, że choroba jest zakorzeniona, tym większej trzeba będzie staranności i więcej środków”. Środki te widzi Włodkowic przede wszystkim w przeciwstawianiu się czynionemu złu, bo „Ze swej niegodziwości nikt nie powinien odnosić korzyści”, a jeśli jest to bezkarne - to rozzuchwala czyniącego zło i rozszerza się ono. „Błąd, któremu się nie przeciwstawia otrzymuje aprobatę, a prawda której się nie broni zostaje zwyciężona”.

Powyższe osądy Włodkowica dotyczące ludzi świadczą o jego racjonalnym postrzeganiu natury człowieka, widział ją w całej różnorodności - od prawości i wierności ideałom aż do zbrodniczości, od tego co najlepsze w człowieku (wg wzorca Chrystusowego) do tego co najgorsze. Nie pozostał jednak obojętnym wobec człowieka - i nie utracił w niego wiary. Uważał, że tym którzy błądzą należy pomóc doprowadzając ich do dobrych dróg, a tych którzy czynią wielkie zło (chorzy?) należy powstrzymywać, rozumiejąc i współczując ich chorej duszy. Poglądy takie i postawa Włodkowica bliska jest późniejszemu humanistycznemu pojmowaniu człowieka.