Pogubiłam się SweetChild, najpierw mówisz "chciałbym wiedzieć co jest dobre a co złe", potem mówisz, że sumienie najważniejsze (ale przecież nie wiesz co jest dobre a co złe) - zakręciło mi się w głowie, a za modlitwę się nie dziękuje!

pozdrawiam

Zakładam, że jest Dobro i Zło i że mają one charakter bezwzględny, czyli nie są zależne od tego, co nam się wydaje, ale po prostu "są jakie są". Myślę, że się z tym zgodzisz, bo to chyba jeden z fundamentów wiary w Boga?

Dalej, Bóg nie powiedział mi wprost, co jest dobre a co złe. Nie jest tak, że przy okazji każdego wyboru mogę na 100% stwierdzić, że wariant A jest dobry, a wariant B zły. I widzę tu dwie możliwości:

-prymat sumienia: rozważam problem i rozstrzygam zgodnie z wewnętrznym głosem sumienia; dopuszczam jednak, że w wyniku swojej niedoskonałości mogę się pomylić i źle usłyszeć ten wewnętrzny głos (zakładam, że sumienie jest przez Boga idealnie ukształtowane, inaczej człowiek byłby bez szans).

-prymat autorytetu: kieruję się zewnętrznym nauczaniem np. Katechizmem KK; rozwiązania wielu problemów mam już gotowe, ten zewnętrzny głos jest też często wyraźniejszy i bardziej zdecydowany od głosu sumienia; ale pozostaje jedna kluczowa kwestia: i tak muszę zadecydować, kogo słuchać.

Tak do końca więc niczego nie mogę być pewien, w szczególności nie wiem też, co jest dobre a co złe. Za najbardziej logiczne w tej sytuacji uważam mimo wszystko poleganie na sumieniu i starania w odczytywaniu Prawa, które zapisał w nim Bóg. A nauczanie Kościoła powinno być jedynie (albo aż) pomocą w tym odczytywaniu.



Dziękuję za uświadomienie, żałuję i obiecuję poprawę.


Również
SC

Chrześcijanin ma Prawo Boga zapisane w sercu..
Od Niego zależy,czy Go usłucha,czy też nie..
Kierując się tym Prawem,będzie odkrywał Tajemnicę
Prawdy Samego Boga.. stopniowo i powoli.. pod tym
jednym właśnie warunkiem.. będzie szedł za Prawem
Boga w sercu.. gdy szukałem na własną rękę,
nic nie znajdowałem.. gdy prosiłem Boga,
otrzymywałem odpowiedź przy najbliższej okazji..

Przepraszam (że jednozdaniowo i nie na temat), ale dlaczego?

bejot, ponieważ, modlitwa nie jest poczęstunkiem. Nie jest również gestem uprzejmości. Jest rozmową z Ojcem.
Mnie osobiście również zależy na dobru człowieka, w wiecznym wymiarze.

Więc nie wolno mi wyrazić wdzięczności komuś, komu zależy na moim dobru? Albo tego, ile dla mnie znaczy choćby fakt, że mu/jej się chce o mnie pamiętać, choć nie jest do tego wprost zobowiązany/a?

Człowiek ma prawo być wdzięczny. I ma prawo to wyrażać Przynajmniej moim zdaniem

Dla mnie dziwna jest ta blokada:
nie można dziękować..
Aż mi się przypominają zabobony:
"nie dziękuj,bo zapeszysz"..

Prawda jest także w nas, ale żeby do niej dotrzeć musimy się odrzeć z własnej grzeszności,pychy, spokornirć i umieć powiedzieć kim naprawdę jedteśmy.

Wiem kim jestem..
Daleko mi do idealności..
A mimo to,ciągle o tym przypominają
mi inni ludzie.. oj ta nasza skłonność do posądzania.

Wciąż uważam, że dziękowanie za modlitwę nie jest rzeczą dobrą. Dlaczego miałabym myśleć, że uczyniłam coś wyjątkowego? Idąc tym tokiem myślenia powinnam dziękować za to, że się ktoś do mnie uśmiechnął, za to, że na mnie spojrzał, dotknął. Mojej przyjaciółce podziękować za to, że nie myśli o mnie źle, a panu dyrektorowi za obowiązki, które mi dodaje do pracy. Wyobrażam sobie reakcję mojej siostry, gdybym przywitała ją słowami: dziękuję, że mi otworzyłaś drzwi, zamiast po prostu - cześć.
Modlitwa za inne osoby jest obowiązkiem każdego chrześcijanina, żadna to więc zasługa.

***************

Sweet, a czy nie jest tak, że swoją wiedzę czerpiesz z różnych źródeł, które mogą być ze sobą sprzeczne?
Lepiej pozakręcać kurki, które tylko mącą źródlaną, czystą wodę.

Anula, przede wszystkim chciałbym poznać Prawdę. Mógłbym założyć, że pełnia Prawdy jest np. w KK i pozakręcać pozostałe kurki (w tym osuszyć nawet wewnętrzne żródło sumienia). Do tego jednak musiałbym mieć niepodważalny dowód, że nauka KK jest pełnią Prawdy. Musiałbym to po prostu wiedzieć.

No to wesolo. W mysl zakrecania kurkow Prawde nalezy przyjmowac bez zastrzezen, tak jest i juz. Wiecie co? Sa dwie prawdy: prawda i taka smierdzaca przwda. Tka prawda przyjeta bez zastrzezen, bez przemyslen, bez konfrontacji, bez upewniania sie i szukania to wlasniebedzie ta druga - bo i co ona bedzie warta? Czy nie lepiej szukac, odkrecac kurki, krecic nimi do oporu, czasem jakis urwac, znalezc inny aby w koncu woda w wannie sama zrobila sie przyejrzysta?

Crosis

Sweet
Pełnia Prawdy leży w Chrystusie..
Nie w Kościele..

Sweet - niekoniecznie. Kwestia koncepcji logicznej.

Nikt Ci nie broni ani szukać, ani sprawdzać. Ale możesz to robić w pozycji "wątpię" albo z pozycji "ufam". Kwestia początkowych założeń.
W końcu wstępne założenie każdej pracy może być albo pytaniem albo twierdzeniem - na jakość rozważań i wynik to nie wpływa...

Jeszcze jedno można - modlić się o zrozumienie.