Pewne wydarzenia z Mojego Życia za bzrdzo mnie jeszcze bolą i wciąż krwawią,próbuje o tym nie myśleć i puścić to wszystko w niepamięć,ale to wraca do mnie jak bumerang ze zdwojoną siłą,a ja sama nie potrafie sobie z tym wszystkim poradzić i dlatego zdecydowałam się od 8 lat na Systemetyczne i Regularne Kierownictwo Duchowne i na głeboką prace nad sobą.Czasem są dni,że leże u siebie w pokoju i płacze w poduszke bo już dłużej nie moge,albo płacze wtulona w ramie mojego Ojca Duchownego-Ojca Jarka,który jest dla mnie Kimś więcej niż tylko Kapłanem i Moim Spowiednikiem-wielokrotnie zastępuje mi Ojca i Matke i Brata,Jest Moim Serdecznym Przyjacielem,powiernikiem moich wszystkich problemów,trosk,kłopotów i zmartwień.Czasem są dni,że mój Ojciec Duchowny przytula mnie z całych sił do Swego Ojcowskiego Serca i głaska mnie po głowie i stara się mnie uspokoić wewnętrznie.Są też dni,że jak jest mi bardzo smutno,ciężko i zle to wysyłam do Niego SMS-a,a On do mnie zaraz oddzwania(jeśli może)i długo ze sobą rozmawiamy.

A przewodnicy duchowi się nie mylą? Moga być mądrzejsi ale to nie znaczy ze są nieomylni w interpretacji. A to mało w historii KK spierały sie różne autorytety. Nawet samego św Tomasza na początku pochopnie potępiono.

Na pewno przewodnik duchowy jako człowiek jest omylny, ale pewnie mniej niż młody człowiek poszukujący swojej drogi w życiu. Dlatego najlepiej kierować się jego radami, lecz nie ślepo. Trzeba być czujnym, gdyż trudno o naprawdę światłą osobę. Św. Faustyna modliła się o kierownika duchowego i zanim go znalazła wiele wycierpiała wątpliwości w życiu duchowym. Myślę, że każdy powinien mieć jakąś duszę, której może zaufać, a jeśli takiej nie ma lub nie w pełni jej ufa, nie powinien zaprzestać poszukiwań.

jeśli dysponuje odpowiednią ilością czasu napewno ci nie odmówi