Zauważyłam, że trapi mnie męka skrupulanctwa. Każdy, najniewinniejszy uczynek rozpatruję w kategoriach grzechu. Czy ktoś zna na to radę?

Najlepiej stały spowiednik i zaufanie do tego, co mówi.

Mam od lutego kierownika duchowego & spowiednika w jednym, ale zauważyłam, że wstydzę się przed nim wyznać błahostki - prawdziwe błahostki.

Wyznaję mimo wstydu wszystko. Tylko się zastanawiam, czy jest sens wydłużać spowiedź prawdziwymi błahostkami.

Spowiednik powinien rozeznać - czy to skrupuły, czy nie.
Jesli jest to problem skrupulanctwa - Polecam linki:

http://www.mateusz.pl/ksiazki/js-pn/js-pn_32.htm

http://mateusz.pl/czytelnia/wg-karmel.htm

http://www.karmel.pl/czytelnia/mniejsze/listy2.html
List nr 20

http://www.jezuici.pl/loyola/articles.php?id=114

Pozdrawiam

Moria, dziękuję

Szczególnie spodobały mi się te słowa : "Dwa rodzaje wyznań trzeba ze swoich spowiedzi usuwać: proszę się nie spowiadać z rzeczy, co do których nie ma Pani pewności, że są grzechem; proszę też powstrzymywać się od opisywania różnych okoliczności grzechu (tylko wyjątkowo powinno się wyznać jakąś okoliczność: jeśli istotnie zmienia ona charakter grzechu). "

A moze udaj sie do psychologa.
Bo to moze nie byc powodowane problemami wiary tylko np. zaburzeniami osobowosci np. obsesyjno-kompulsywnymi.

O ile wiem, Św. Tereska od Dzieciątka Jezus jako młoda dziewczyna też była trapiona skrupulanctwem. I nie miała żadnych zaburzeń

a byla badana ?
Nie wiesz tego na pewno.

Mniszka - tylko porozmawiaj o tym ze swoim kierownikiem duchowym, a nie decyduj sama

mniszko, ja tu widzę dwie różne rzeczy:
1. jeżeli coś jest błahostką to nie ma obowiązku wyznawania - co prawda zaleca się spowiedź z grzechów lekkich , jednakże w przypadku sumienia skrupulatnego może to być nie wskazane
2. wstyd jest rzeczą naturalną- najważniejsze, żeby nie uniemożliwiał wyznania. Wiem o czym piszesz. Czasami najtrudniej przyznać się do drobnych rzeczy - i jeżeli chodzi tylko o ćwiczenie się w zaufaniu, a nie pojawiają się przy okazji męczące skrupuły - jest to wg mnie dobre ćwiczenie.

Zawsze jednak najlepszym rozwiązaniem jest szczera rozmowa ze spowiednikiem - i oprócz wyznania grzechów opowiedzenie mu o swoich obawach, oraz zaufanie- u mnie wyraża się ono w ten sposób, że w razie wątpliwości pytam księdza, czy coś jest grzechem- jeśli stwierdzi, że nie, więcej uwagi temu nie poświęcam
Tylko spowiednik może rozeznać , co będzie lepsze dla konkretnej osoby- wyznawanie grzechów lekkich i ćwiczenie się w przełamywaniu wstydu i zaufaniu, czy może zaniechanie wyznania tych drobnych przewinień w celu uniknięcia ciągłego niepokoju sumienia.

poruszyłaś ciekawy problem
bo chyba nie ma katolika który by nie miał z tym problemów
jak się spowiadać by dobrze sie wyspowiadać
i co zrobic by iść droga Chrystusa

tą szczególną droga która jest miła własnie Bogu


mi kiedys ksiądz powiedział,ze nie mam się skupiać w moim życiu na tym co złe...

i,że postarać się spojrzeć przed spowiedzią na to co dobre uczyniłem


księża jednak jakos to wytrzymują[może musza ] kiedy w trakcie już ich słów po wyznaniu grzechów wtrącam się i mówie o grzechu co sobie przypomnialem jeszcze
na szczęście nie spotkałem kapłana który by mnie z tego powodu "przetrzepał"

za to jest u nas ksiądz który fajnie mówi coś mniejwięcej takiego:
"teraz już pomyśleć o tym,że Bóg jest miłosierny wszystkie grzechy,wszystkie panu wybacza... "

to w zasadzie podnosi na duchu

ale jest ciężko żyć w niepewności co do grzechu
jakoś jednak trzeba aż do następnej spowiedzi św.
i o wiele lepiej gdy sie np ofiaruje Bogu całą sprawę
i przystąpi na intencję do komuni św
bo jest taka zasada,że jesli sie nie wie co i jak to się wybiera to co dobre
a dobrym jest przystapienie do komuni św.a złym porzucenie jej
tak pisała o tym siostra Faustyna w swoim Dzienniczku w rozmowie z Chrystusem...