Na jakiej podstawie tak twierdzisz?

Niestety, ale wiara komplikuje życie i w skrajnych przypadkach prowadzi do depresji. To jest fakt.

na jakiej podstawie ? chociażby na własnej ;D

A ja czytałam w jakimś kolorowym pisemku,ze robiono ankietę nad szczęsliwoscią róznych grup ludzi.Jedną z grup ankiety były osoby,które w młodosci udzielały sie w tzw.oazie przykościelnej.I teraz w dorosłosci sa to osoby z derpesją,czesto sięgający po alkohol i narkotyki.Dlaczego?Bo byli wychowywani w duchu miłości,przebaczania,dobroci ,ufnosci.Zycie to prawdziwe niestety nie jest tak dobre,miłosierne a ludzie nie sa tak przebaczający,szczerzy ,uczciwi i oaziści nie potrafili odnależć sie w życiu tym prze duże Ż.Wielki zawód powodem depresji.Wniosek,że młodzi nie moga byc chowani pod kloszem bo jak wyjda to pierwzse co otrzymaja od zycia to potężny kopniak i nie kazdy to zniesie.

Ten kopniak dopiero pomaga zrozumieć naukę Jezusa.
Kto JĄ zrozumie nie będzie już miał depresji.

Nie sądzę, by "kolorowe pisemka" były niezawodnym źródłem wiedzy o świecie. Poza tym w poście Twoim dostrzec można pewną nieścisłość, bo wynika z niego jakoby wszyscy ci bliżej nieokreśleni oazowicze stali się w życiu dorosłym alkoholikami i narkomanami. Jak piszesz, życie "przez duże Ż" to właśnie życie, które oferuje dorastającej młodzieży "potężne kopniaki" i "wielki zawód". Natomiast wynikałoby z tego, że życie "dobre, miłosierne" to życie przez małe ż. Nie wiemy, jakie przyczyny pchały owych młodych ludzi do wstapienia do oazy, w każdym razie, były to motywy bardziej chwalebne niż te, które kazały im sięgnąć po uzywki. Wszak każdemu grozi poczucie pustki, nawet praktykującemu katolikowi.
Jestem jednak przekonany, że te smutne wydarzenia w życiu owych bliżej nam nie znanych byłych oazowiczów spowodowane były raczej ich niedojrzałością oraz nieumiejętnością wypełnienia wewnętrznej pustki (co wszak jest bardzo trudne).

Polemizowałbym bym ze stwierdzeniem że mózg nie jest naszą
świadomością.Swiadomośc to impulsy elektryczne w naszych
neuronach, impulsy te można "wyłączyc" bez uszkadzania
struktury mózgu a wtedy świadomośc zanika.
To czy człowiek przejmnie kontrolę nad świadomością to tylko
kwestia czasu i możliwości technicznych.Spowoduje to min.
zanik w populacji chorób psychicznych a także moze to być
jedyny klucz do ziemskiej "nieśmiertelności" gdy swiadomośc
uda zapisać się na zewnętrznych nośnikach jak program
komputerowy.

Pewnie jeżeli ograniczali się tylko do oazy i życia przykościelnego
mogli doznać szoku po kontakcie z bardziej realnym zyciem.
Skąd masz pewnośc że byli szczerzy,uczciwi i przebaczający?
To czy ktoś wpadnie w depresje ,alkoholizm czy narkomanię
zależy od indywidualnej osobowości danego człowieka.Jesli ktos
ma takie predyspozycje to nawet największa wiara moze
conajwyzej ograniczyc prawdopodobieństwo ze sie "pogubi'.
Kazdy przypadek jest osobny a wiara nie jest uniwersalnym lekiem
na całe zło.

Miennja,oczywiście kolorowe pisma nie sa wyznacznikiem prawdy i tylko prawdy,sama zreszta nie czytam ich jak już to bardzo rzadka bo szkoda czasu.Ale nie znaczy to ,ze wszystko w nich to kłam.Jesli chodzi o zawód ludzi kiedyś działających w oazach to tak sie składa,ze na forum ,ktore reklamuje w moim podpisie jest kilka osób z dawnych oaz,ktorzy własnie maja depresję.Dziwny zbieg okoliczności,nieprawdaz...?I dziwne powinno byc to,ze w ogóle katolicy maja depresję...

ate, widzę, że masz bardzo wysokie wymagania wobec katolików (ale to dobrze). Dlaczego "powinno być dziwne", że w ogóle katolicy mają depresję? Czy są oni aniołami? Czy nie dotyczy ich ułomność kondycji ludzkiej? Jak pisałem w swoim pierwszym poście, również wielcy święci mieli pewne problemy z psychiką, patrząc z punktu widzenia współczesnej psychologii. Ale to nie jest najważniejsze, bo liczy się ich zasadniczy wybór życiowy: wybór Dobra. Niektórzy z nich byli naprawdę "szaleńcami Bożymi". Wielu z nich cierpiało z powodu odrzucenia, samotności, fizycznych niedomagań. Ich wiara jednak nadawała przeżywanym zmaganiom psychicznym właściwy sens.

Czasami czuję , że nie pasuje do tego świata...I w momencie kiedy czuję taką totalną rozpacz wołam Boże gdzie jesteś? Pomóz mi ! itd Często w takich przykrych momentach zastanawiam się czy Bóg jest , wątpie...Trudno mi zrozumieć , że On mnie kocha , jest cały czas ze mną itd... Bo jak moge dojżeć Boga , zufać mu , zobaczyć Go? Kiedy nie widzę dobra w drugim człowieku...A może problemy przysłaniają mi Go? Nie potrfaie zaufać...

Depresja, to nie kwestia wiary w Boga, tylko w siebie samego, we własne siły i możliwości. A wiara w Boga im jest silniejsza, tym bardziej może pomóc w walce z depresją. Ale wiara jest łaską, jedni mają jej mniej, inni więcej.

Dlaczego Bóg rozdziela ją tak niesprawidliwie

OO @ up
Bóg jest jak bezdenna studnia z której każdy może zaczerpnąć tyle ile zechce trzeba tylko umieć (modlitwą postem dziekczynieniem itp.) łaski są dostępne dla każdego w każdych ilościach ale nie każdy chce sie wysilać aby je zaczerpnac. Bóg rozdaje każdemu kto o nie odpowiednio prosi!

Też tak miałem czesto ... musisz pamietać o tym żeby wytrzymać mimo wszystko. Bóg tym nie oddale się od ciebie ale pokazuje Ci ! jak jesteś daleko od Niego (jak grzech cię oddala od Niego tak mocno że nie jesteś w stanie go zobaczyc) w takich momętach pomaga tylko szczera modlitwa i szczera skrucha połączona z pełnym zaufaniem! Pocieszenie napewno przyjdzie a pamietaj że rozpacz tylko w tym przeszkadza... wez za rózaniec i módl się mimo wszystko! Pozdrawiam!