Od jednych słyszę "to coś niezrozumiałego, jak ktoś może zmieniać wyznanie". Od innych zaś, iż fakt że większość dzieci wyznaje religiję rodziców jest dowodem przeciw jej autentyczności. Powiedzcie jak to u Was wyglądało i co sądzicie o wszelkiej maści konwersjach.

Mam dylemat pomiędzy pierwszą i ostatnią opcją w ankiecie. Ponieważ wyznaję katolicyzm, w którym byłem wychowany, ale nie zawsze byłem gorący. Przez spory okres czasu byłem letni, zbyt letni. Natomiast nigdy nie odrzuciłem Boga, Koścoła, katolicyzmu, zawsze byłem wierzący

Ja za to odpowiedź ostatnia. Dużo czasu mi ten powrót zajął. Był czas buntu i kłótni z Bogiem. Ale On mnie znowu znalazł i powiedział: Co ty wyprawiasz? Wracaj!" No i jestem :-D

Aby pogodzić się z Chrystusem musiałem opuścić Krk.

No to ja mam dylemat jak Kamyk Proszę o głosowaniowe instrunkcje od zefcia

Sama uważam, że aby wybrać naprawdę i na serio tę religię, w której się zostało wychowanym, trzeba wcześniej choć trochę odejść. Aby właśnie była to religia z wyboru a nie z przyzwyczajenia.

To trochę jak w Liście do Filemona. Co prawda chodzi o coś nieco innego, bo o zbiegłego niewolnika, ale można chyba i w tym kontekście interpretować. W każdym razie św. Paweł pisze tak: "Może bowiem po to oddalił się od ciebie na krótki czas, abyś go odebrał na zawsze, już nie jako niewolnika, lecz więcej niż niewolnika, jako brata umiłowanego."

A że się wybierze inną religię? Na pewno świadczy to o własnym wyborze

Ja tak samo - mogę się podpisać pod każdym słowem Kamyka.

Oj, chyba w takiej sytuacji trzeba samemu się zastanowić, czy naprawdę się odeszło. Powiedzmy, że założyć sobie należy, że wówczas w czasie najgłębszego kryzysu odpowiadamy na to pytanie.

A takie pytanko dodatkowe - czy uważacie, że konwertyci są w tym co wyznają bardziej wiarygodni, mniej wiarygodni, czy nie ma to znaczenia?

Dla mnie wiarygodny jest ten kto wyznając jakąś religię rzeczywiście żyje tym w co wierzy. Jesli ktoś zmienił religię czy wyznanie bo w tej innej znalazł Boga i potrafi to pokazać swoją postawą to jest o wiele bardziej wiarygodny niż ktoś kto od dziecka "wyznaje" jakąs wiarę ale w rzeczywistości kończy się to u niego na powierzchownych gestach i obrzędach.

Dokładnie

Nie chodzi o to, że wybiera inną, a o to, że wie, co wybiera, wybiera świadomie i tym żyje.

Zostałem wychowany w katolicyzmie, odszedłem od niego podczas nastoletniego okresu buntu, później wraciłem i zacząłem się żywo interesować wiarą, dużo na ten temat czytać i dyskutować na forach (m.in. tym). Po kilku latach takiej aktywności odszedłem od wiary i jestem agnostykiem.
Konwersje oceniam neutralnie - ani nie uważam je za coś negatywnie świadczącego o człowieku, ani za pozytyw. Co do Twojego ostatniego pytania, zefciu, nie mogę na nie udzielić jednoznacznej odpowiedzi, bo uważam to za sprawę zbyt złożoną by wyprowadzić ogólne stwierdzenie.

Zaznaczyłem pierwszą odpowiedź - co bynajmniej nie znaczy, że nigdy nie miałem żadnego kjryzysu, czy wątpliwości.

Zaznaczylem ostatnia odpowiedz poniewaz przez jakis czas wogóle niewierzylem Naszczescie chyba sie nawracam

zaznaczyłem odpowiedz pierwszą.

Co do konwersji.

Czesto niestety konwersje są wynikiem niezrozumienia własnej wiary, sam to przezywałem, zachwyt inną tradycją bez zrozumienia własnej.
Ale prawdziwe zrozumienie, wynikające nie z chwili ale z długiego ciągu przemysleń, to konwertyci moga być prawdziwi w tym w co wierzą.

Może to zabrzmi dziwnie ale moim zdaniem nie powinno się przechdozić z katolicyzmu na prawosławie i odwrotnie. W tym wypadku zrozumienie różnic i ich proba osądzenia wykracza poza zdolności zwykłego człowieka.
Ortodoksyjni chrześcijanie powinni byc woli od prozelityzmu.
Prawosławny zachwycony liturgią zachodu ma możliwość uczeszczania do koscioła katolickiego, nie ma żadnego zakazu, wierzy w transubstancję, jak sa unickie kosioły prawosławne na zachodzie. Podobnie katolik, ma liczne tradycje wschodnie obecne w kosciołach unicich.

Konwersja musi byc pprzedzona odkryciem własnej wiary, bez tego bedzie to niepowazne.

opcja, na którą zagłosowałem to "Byłem wychowany religijnie, ale teraz już nie wierzę"

A odkrywanie własnej wiary polega chyba u większości z nas na jakiejś negacji, która prowadzi do prawdziwego znaczenia wierzeń, rytuałów, duchowości. Dlatego jest taka zbieżność między odpowiedzią pierwszą i ostatnią.
Chyba niewiele osób, które nie przeszły okresu takiego buntu przeciw wierze dzieciństwa, jest prawdziwie wierzącymi.