mam pytanie, pewnie retoryczne bo ten watek już byl, koleżanka z pracy twierdzi (zreszta mężatka) że zakochała sie w księdzu, z którym ma dość częsty kontakt, mowi , ze to uczucie platoniczne, ze nic z tym nigdy nie zrobiże to nie przeszkadza jej w relacjach z mezem a wrecz przeciwnie - czy to wszystko mowiąc kolokwialnie "trzyma się kupy?", bo ja mówiąc szczerze mam watpliwości co wy na to?

Jak coś takiego może trzymać się kupy

Zwyczajnie
Platoniczne zadurzenie może sie czasem przydarzyć. Inna sprawa, co się z tym zrobi.

Mam na myśli to, że takie uczucie wobec księdza jest nie w porządku wobec męża.

ToMu, uczucie to uczucie. Ono samo w sobie nie jest "w porządku" lub "nie w porządku". Cały czas pojawiają się w nas jakieś uczucia, nie ma chwili bez uczuć.
Ona twierdzi, że kocha księdza miłością platoniczną. Nie pisze, że wyznaje mu ową miłość, że opowiada o niej mężowi. Powiedziała koleżance. Wierzę, że w związku z tym uczuciem może "kochać cały świat".
Ślub nie blokuje w nas uczuć. Ani w ogóle droga życiowa - ksiądz też może się zakochać, i siostra zakonna. Jesteśmy ludźmi, doświadczamy, czujemy, mamy uczucia i emocje. Ksiądz, który nigdy nie był w nikim zakochany jest dla mnie niewiarygodny jako człowiek...

Jeśli jest zakochana, to życzy mu najlepszego. Nie będzie mu mieszać w życiu. Jeśli jest wierząca, to będzie sie za niego modlić. I tyle.
To nie musi od razu oznaczać nic złego.

Nie chodzi mi o to, że ksiądz/zakonnica nie może się zakochać - bo może. Ale o to, że jak ktoś kocha jedną osobę i z nią bierze ślub, to powinien kochać w ten szczególny sposób jedną osobę, sobie poślubioną.

No ale przecież nie twierdzi, że ona nie kocha męża w ten szczególny sposób

To, ze ma męża nie oznacza, że przestała odczuwać, tak jak to, że ktoś jest poświecony Bogu, nie znaczy, że przestaje miec "ziemskie" uczucia.

Piszesz, że "powinna"... czy myślisz, że można sie tak na zimno, z premedytacją zakochac? Że ona sobie to zaplanowała?
Stało się.
Jeśli już poczuła uczucie zakochania wobec innej osoby - najrozsądniejsze, co może zrobic to: przyjrzeć się temu uczuciu, nie oceniać, nie wypierać, tylko poczekać, aż to zakochanie przeminie i spokojnie dać mu odejść.

Po prostu dla mnie miłość platoniczna jest nie do pogodzenia z miłością do męża. Ot, co.

To ja tej osobie poradzę niech lepiej zostawi swojego męża i wstąpi do zakonu, wtedy będzie mogła kochać platonicznie cały świat i każdego księdza z osobna.

Chyba mateola nie che powiedzieć, że kochając inna osobę nie zdradzamy tej z którą jesteśmy związani miłością albo tylko małżeństwem.

A może mateola nie wie co to jest miłość do osoby? Nie do świata, do ludzi, do zwierząt, tylko do jednej konkretnej osoby płci przeciwnej. Może mateola nie wie o czym sie wtedy myśli, o czym marzy. Może wtedy sie zaniedbuje własnego męża i może mateola nie wie że to jest zdrada we własnym sumieniu samego siebie. I może mateola twierdzi, że w takim małżeństwie jest wszystko OK?

A nieplatoniczną łatwiej pogodzić, co?

a nie jest trochę tak - ze jest różnica między milością a zakochaniem ( podobno, jak slyszałam - zaznaczam - statystyczny ksiądz zakochuje sie 3-4 razy w roku - pewnie chodzi tu bardziej o zauroczenie - fascynację druga osobą)

Moim zdaniem - żadnej z nich nie da się pogodzić.

Tak, tego się domyślałem, ale nie mogłem się powstrzymać, żeby tego nie napisać, po prostu musiałem

No to co, ToMu, ta kobieta ma zrobić, Twoim zdaniem? Zabić się chyba. No bo zakochała się, pewnie wbrew swojej woli, jak napisała mateola: stało się.
Męża ma. Jeśli jest wierząca rozwieść się nie chce, a być może nie chce się rozwieść, bo męża kocha.

Odkochac się? Bywa że się nie da.
No i co ma zrobić?
To się po prostu MUSI dać pogodzić.

Co innego, jeśli ona w sobie to uczucie specjalnie podsyca.

Pewnie masz rację.

Nie da się nic zrobić z niechcianym uczuciem...

Nie zazdroszczę.