No widzisz to nie takie trudne ...pomódl sie przed tym spotkaniem i emocje odłóż na bok, bo najważniejszym partnerem dialogu ma być Chrystus

Również mam kierownika duchowego i również miałam podobną sytuację, tzn. również mi ks. powiedział, że bierze to na siebie:)).

A ja dalej Mu nie powiedziałam. Nie mogę się w sobie zebrać. Jestem tchórzem. No, ale żyje się dalej. Może kiedyś... Wesołych Świąt przy okazji

No to może zaczne od początku.W pewnym punkcie rozwoju mojej wiary zaczęłam szukać kierwonika...zaczęło mi po prostu czegoś brakować.Po pewnym czasie poszłam do spowiedzi w oddalonym o 15 km od mojego miejsca zamieszkania kościele,w małym miasteczku.Tam długo czekałam na Ksiedza,zaczelam modlic sie do św. Tereski i zaraz przyszedł kapłan,byłam tylko z kolezanka i nikogo wiecej wiec to torche dziwne ;>
Nasza spowiedz trwala bardzo długo i wierze ze dał mi go Bog.Bo juz wtedy zaproponował mo abym przyszła po ksiazke do niego itp.
Po trzech spowiedziach w konfesjonale zaproponowałam aby byl moim stalym spowiednikiem...oczywiscie nie zrobilam tego tak jednoznacznie jakoś samo wyszło.I od tego czasu wzrastam duchowo na prawde.Moj spowiednik i jednoczesnie kierownik jest bardzo zabiegany i mało ma czasu gdyz pracuje z mlodzieża itd. przypomina mi troche Karola Wojtyłe jako ksiedza.Ale dla mnie zawsze znajdzie czas i za to mu dziekuje,ostatnio zaczelismy jeszcze lepiej sie dogadywac i jest cudownie!
A jak mi go brakuje to pisze sms,albo dzwonie lub gadamy na gg i w ten sposob mi doradza .Mysle ze nie powinnas przejmować sie tym ze Ksiedza przeniesli ..widocznie ten nie byl dla Ciebie czekaj na nowego ,ktorego Bog Ci da.
pozdrawiam

Ja to taka nienowoczesna jestem ale te sms ,gg? Przeciez chyba mozna zaczekac na spotkanie raz na jakis czas a nie zawracac glowe ks ,,na okragło"swoimi problemami.

A więc tak... zawsze chciałam mieć księdza, z którym będę często rozmawiać, który będzie moim przyjacielem i będzie mną kierował, ale nigdy odpowiedniego nie spotkałam. Teraz się takowy pojawił, ale nie mam pojęcia, jak to zrobić, żeby był moim kierownikiem duchowym. I jak poza tym to wszystko wygląda? O czym się rozmawia z takim kierownikiem, jak często itd... I jak mam mu to powiedzieć, że chcialabym, aby nim dla mnie był?

Rola kierownika duchowego polega na towarzyszeniu a nie na rozwiązywaniu problemów. Choc to nie uniknione (ale to nie cel)I nie chodzi o to by było miło i by zawsze na każde zawołanie był obecny, dyspozycyjny... Jest to niesamowity dar, który trzeba pielęgnować.

witajcie!
Ale mam pytanie:
czy myślicie, że mogłabym pisać smsy do kierownika duchowego, gdy mi źle, czuje sie bezradna?
i czy musiała by być to rozmowa w konfesjonale, czy tez na "spacerku"?

nie wiem czy bardziej smieszno czy straszno?

Nie, nie nie... nie o to chodzi...
pamiętam, jak moja kumpela napisała esa do swego kierownika, ze jej ciężko w danej chwili (duchowo!), a on jej kazał odmowić modlitwe... i mu powiedziała, że jej cięzko, bo w danej chwili nie moze sobie przypomnieć tekstu tej modlitwy ( a przecież znała ja doskonale)..
ja mam na chwięe obecną tak samo

hm... a o czym na początku rozmawiać ze swoim kierownikiem?
tzn załóżmy, że pytam się go, ale zrobić to muszę, gdy mam już jakiś problem?

(to są czysto teoretyczne pytania )

no masz rację scenariusz nie ma
ale takie pytanie: czy trzeba się przygotować do tej rozmowy, trzeba wiedzieć, o czy rozmawiać, czy to wyjdzie samo?
czy można iść od razu bez problemu?

Pozdrawiam