A mi się podoba jedno kazanie o tym,że Bóg stworzył zarówno wierzących i niewierzących i nikogo nie odtrąca.Nawet nie sposób sobie wyobrazić jak wielka miłość została nam okazana i to bez naszych zasług.

To zdanie ktore poprzednio napisałam odnosiło się do Mt 4, 10 "Panu Bogu swemu , będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz"

Jeśli dla ateisty taka więź z Bogiem nie istnieje to dlaczego zadałaś pytanie o grzech, skoro w grzechu chodzi o zerwanie więzi z Bogiem?
W grzechu chodzi o odwołanie do osobowej relacji z Bogiem, która została naruszona przez człowieka, a skoro dla Ciebie takiej więzi z Bogiem nie ma to nie istnieje pojęcie grzechu, więc czemu pytasz czy to grzech?

Odczuwając więź z Bogiem mogłabym powiedzieć że uleganie codziennym słabościom, złym nawykom i przyzwyczajeniom, kłótliwości i zdenerwowaniu, lenistwu to nie zrywa całkowicie więzi z Bogiem (jest grzechem lekkim), całkowite zerwanie więzi z Bogiem nastąpiło by przez skłonienie się ku ateizmowi, odrzucenie Boga w swoim życiu i odejście od Niego.

Interesowało mnie zdanie samych wierzących oraz stanowisko KK. Wcześniej zresztą o tym pisałam (ktoś nie czyta całego wątku? )


Z punktu widzenia ateisty to lekka schizofrenia. Nie można odrzucić czegoś, czego się nie ma. Z punktu widzenia osoby wierzącej nie można chyba też sobie tak z własnej woli przestać wierzyć w Boga?

Nie wiem czy ktoś zauważył, ale padła odpowiedź na pytanie z wątku...
Według Krk, ateizm jest grzechem

Osobiście nie zgadzam się z takim (powyższym) podejściem, ponieważ należałoby wtedy również uznać wszystkie inne religie, inne niż katolickie chrześcijaństwo, za grzech, co nie jest chyba zgodne z nauką Kościoła, która przewiduje możliwość zbawienia również dla innowierców...

Z jeszcze innego punktu widzenia - nawet skoro jest to grzech, to nie jest to chyba grzech śmiertelny - nie ma tu świadomego odrzucenia Boga, są po prostu źle ewangelizowani ludzie, do których zwyczajnie Jezus jeszcze nie dotarł

Ale skoro wiara jest darem od Boga, jak może kogoś ukarać za to, że tego daru mu nie dał?

Tak, że jak się nie wierzy w jego istnienie, a wyznaje się go ze względu na inne rzeczy [obawa ostracyzmu społecznego, z wyrachowania, przyzwyczajenia etc.]. Sumienie mówi ci jedno [nie ma Boga], a ty robisz drugie [postępujesz tak, żeby stwarzać pozory, że Bóg jest]. Samooszukujesz więc siebie i własne sumienie.

KKK 1782 - Człowiek ma prawo działać zgodnie z sumieniem i wolnością, by osobiście podejmować decyzje moralne. "Nie wolno więc go zmuszać, aby postępował wbrew swojemu sumieniu. Ale nie wolno mu też przeszkadzać w postępowaniu zgodnie z własnym sumieniem, zwłaszcza w dziedzinie religijnej"

KKK 1800 - Człowiek powinien być zawsze posłuszny pewnemu sądowi swego sumienia

Dziękuję, filippiarzu, właśnie o tym myślałem, pisząc o niewierze. Więc czyż nie jest to sprzeczność trochę z KKK 2140, który wcześniej przytoczył ktoś? ["Ateizm odrzucając lub negując istnienie Boga, jest grzechem przeciw pierwszemu przykazaniu"]

Myślę, że nie jest sprzecznością. Wedle nauki Kościoła ateizm jest grzechem, ale wedle tej samej nauki nie jest grzechem śmiertelnym, odcinającym od Boga - nie jest to bowiem świadome łamanie bożych przykazań i jest to postępowanie zgodne z własnym sumieniem. Oczywiście mówię o ateistach szukających dobra...

Nie zapominajmy, że co prawda grzech jest grzechem zawsze, ale istnieją niemal nieograniczone możliwości jego usprawiedliwienia u Boga, a czyste sumienie i brak złych intencji są bardzo "mocnymi usprawiedliwieniami".

Zgadzam się co do ostatniego zdania, ale chyba nie do końca co do pierwszego. Bo jeśli postępowanie niezgodne z własnym sumieniem jest grzechem, a może się okazać, że takim postępowaniem będzie wyznawanie Boga, w którego się nie wierzy, to popadamy tutaj w sprzeczność. Podobnie stanie się ateistą [ateizm] jest grzechem, ale jest zarazem dla wielu postępowaniem zgodnym z własnym sumieniem. Więc i tak źle i na odwrót niedobrze.

Zgadzam się z Jakubem. Nie da się rozwiązać tego dylematu. W zasadzie ateista skazany jest na grzech obojętnie co by zrobił. Dla mnie jest to osobiście nie sprawiedliwe, bo generalnie uważam się za dobrego człowieka.


A co do tego: grzech nie uniemożliwia zbawienia. Inaczej wszyscy byliby skazani na piekło. Nikt nie jest doskonały

"Wyznawanie Boga, w którego się nie wierzy" to moim zdaniem "martwa wiara" pozbawiona uczynków - czczenie Boga ustami a nie sercem, co jest wyraźnie napiętnowane w Biblii. Powody/intencje takiej "martwej wiary" są natomiast przyczynkiem do usprawiedliwienia bądź "pogrążenia" osoby o takiej "martwej wierze". Jeśli postępowanie takiej osoby wynika np. z silnej i agresywnej presji społecznej, wzbudzającej strach u osoby pozbawionej łaski Wiary, wtedy jest to pewne usprawiedliwienie - wina spada na jednostki doprowadzające do powstawania takiej presji - to one doprowadzają do grzechu tej osoby i są one winne grzechu zgorszenia. Jeśli natomiast "martwa wiara" wynika np. z wyrachowania i ktoś np. bez wiary zostaje księdzem aby wygodnie sobie żyć - ma przechlapane

PS: grzech jest wszechobecny i nie da się go uniknąć, więc nie ma co się martwić o sprawiedliwość - grzeszą i teiści i ateiści - czasami inaczej, czasami tak samo
To grzechy śmiertelne są przeszkodą w zbawieniu, ale kto szuka dobra i stara się czynić dobro nie popełnia grzechów śmiertelnych, bowiem nie czyni zła świadomie i z własnej woli.

Jesli osoba wierzaca traci wiare, to widocznie w swojej wierze dostrzegla wlasnie brak sensu, a w ateizmie cos sensownego.

Albo po prostu właśnie zaczęła błądzić ale i tak wróci prędzej czy później na łono kościoła.

Powiedz to około 70% ludności ziemi.

"Szacunkowo oblicza się, że chrześcijaństwo wyznaje ponad 30% ludności świata (około 2,1 miliarda)"