Ale zobaczcie... JAK to się stanie, a nie TO NIEMOŻLIWE... i mimo smutku i obaw - TAK...
Chciałabym o mozliwszych rzeczach nie mysleć, że są nierealne, bo mnie na nie nie stać... choćby na pierwszy krok...

Tak jak napisałam wcześniej, warto by może też przy okazji zwrócić na św. Józefa. Prawdziwa miłość do Maryi - narazić siebie na zniesławienie, po to, żeby ją ocalić... I kolejny przykład zaufania Bogu bez liczenia, czy mi się to opłaci, czy nie.

Dlaczego zniesławienie...? Chciał ja oddalić potajemnie... A jednak wziął do siebie... Ciekawe, że za każdym razem Anioł mówi - nie bój się... I do Józefa i do Maryi... czy lęk jest tym, co najbardziej przeszkadza być blisko Boga?
Wróciłam do Ewangelii... i uderza mnie posłuszeństwo... Józef nie mówi, nie pyta... Podjął decyzję, myslał że dobra, Anioł mówi inaczej... Tu nie ma lub nie widać wahań, zastanawiania się... zwlekania... Myslenia, a czy aby dobrze go zrozumiałem... Skoro Bóg tak chce, tak robię... Koniec.

Nic dziwnego, że to Święta Rodzina jest

Dokładnie tydzień dzisiaj mija odkąd zaczęliśmy rozważanie Zwiastowania. Proponuję iść dalej... w tajemnicę Nawiedzenia św. Elżbiety.

Oto fragmenty:

39 W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w [pokoleniu] Judy*. 40 Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. 41 Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. 42 Wydała ona okrzyk i powiedziała: «Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona*. 43 A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? 44 Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. 45 Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana».


Magnificat*

46 Wtedy Maryja rzekła:
«Wielbi dusza moja Pana,
47 i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy.
48 Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej.
Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia,
49 gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny.
Święte jest Jego imię -
50 a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia [zachowuje] dla tych, co się Go boją.
51 On przejawia moc ramienia swego,
rozprasza [ludzi] pyszniących się zamysłami serc swoich.
52 Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych.
53 Głodnych nasyca dobrami, a bogatych z niczym odprawia.
54 Ujął się za sługą swoim, Izraelem,
pomny na miłosierdzie swoje -
55 jak przyobiecał naszym ojcom -
na rzecz Abrahama i jego potomstwa na wieki».
56 Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

Łk 1, 39-56

Zachęcam do podzielenia się, czym ta tajemnica jest dla Was... Być może warto by też przyjrzeć się dokładnie "bohaterom":
znowu mamy Maryję, tym razem spieszącą z pomocą swojej ciotce;
dalej: święta Elżbieta (tak dużo razy Pan Bóg obdarza w Biblii potomstwem stare kobiety, żeby objawić Im swoje błogosławieństwo)
no i Zachariasz, któremu aż mowę odebrało ...

Mamy też do rozważenia jedną z najpiękniejszych dla mnie modlitw świata: Magnificat... Możemy też dołączyć hymn Zachariasza po narodzeniu św. Jana Benedictus - stanowią one dla mnie jedną całość niemalże, może dzięki modlitwie brewiarzowej.

67 Wtedy ojciec jego, Zachariasz, został napełniony Duchem Świętym i prorokował, mówiąc*:
68 «Niech będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela,
że nawiedził lud swój i wyzwolił go,
69 i moc zbawczą nam wzbudził*
w domu sługi swego, Dawida:
70 jak zapowiedział to z dawien dawna
przez usta swych świętych proroków,
71 że nas wybawi od nieprzyjaciół
i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą;
72 że miłosierdzie okaże ojcom naszym
i wspomni na swoje święte Przymierze -
73 na przysięgę*, którą złożył ojcu naszemu, Abrahamowi,
że nam użyczy tego,
74 iż z mocy nieprzyjaciół wyrwani
bez lęku służyć Mu będziemy
75 w pobożności i sprawiedliwości przed Nim
po wszystkie dni nasze.
76 A i ty, dziecię, prorokiem Najwyższego zwać się będziesz,
bo pójdziesz przed Panem torując Mu drogi;
77 Jego ludowi dasz poznać zbawienie
[co się dokona] przez odpuszczenie mu grzechów,
78 dzięki litości serdecznej Boga naszego.
Przez nią z wysoka Wschodzące Słońce nas nawiedzi,
79 by zajaśnieć tym, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają,
aby nasze kroki zwrócić na drogę pokoju».

Łk 1, 67-79


No dobra, to już i tak za długi post. Mamy cudowne bogactwo duchowości, postaci, postaw, wątków... Zapraszam serdecznie do rozważań, świadectw, dzielenia się przeżyciami, prób interpretacji i wszystkiego, co Wam przyjdzie do głowy w związku z tematem. Przed nami kolejny tydzień.

Pozdrowienia
mm

Przyszło mi na myśl że Maryja chce każdemu nieść Jezusa, Dobrą Nowinę,
tak jak ,,niosła go Elżbiecie" i oby nasze serca się poruszały

Dzięki za ten post j_oanna To mi otworzyło oczy

Dla mnie bardzo ważni w tej tajemnicy są Elżbieta i Zachariasz. Cofnę się do początku, do zapowiedzi narodzin Jana (Łk 1, 5-25)



Mamy więc starsze małżeństwo żyjące bardzo pobożnie, zgodnie z przepisami. Zachariasz jest kapłanem... I tu w tym momencie coś mi zgrzyta troszeczkę - z tego co pamiętam, potomstwo było dla żyjących w tamtych czasach jednym z najważniejszych i najcenniejszych darów Boga, którego pozbawił tak wiernych sobie ludzi. Tu ujawnia się ich wielkość - nie stracili przez to wiary w Niego ani miłości.



W przypisie jest napisane, że kapłan mógł złożyć taką ofiarę tylko raz w życiu.



Podobnie zareagowała Maryja... Św. Łukasz napisał, że "zmieszała się" na pozdrowienie anioła. To bardzo po ludzku, tak często reagujemy lękiem na pierwsze spotkanie z Nim...



No tak, najpierw odwieczne biblijne wezwanie "Nie bój się..." Czyżby lęk był główną przeszkodą wysłuchania Bożego słowa?
No a potem zapowiedź narodzenia Jana Chrzciciela. Zwróciłam uwagę na to, co pogrubiłam, bo to jakby przygotowuje grunt późniejszego spotkania Maryi z Elżbietą, a konkretnie momentu, kiedy św. Jan porusza się w łonie Elżbiety i to pozwala Jej rozpoznać Maryję jako Matkę Zbawiciela.



No tak, po ludzku rzecz biorąc, to niemożliwe... ale podeszły wiek nie jest przecież przeszkodą dla Boga.
No i zastanawia mnie, dlaczego akurat mowę Zachariaszowi Archanioł Gabriel odebrał. Żeby nie mógł siać wątpliwości?



Hańba jest w oczach ludzi, a nie Boga Zdaje się, że św. Elżbieta świetnie to zrozumiała.
Myślę, że ta scena świetnie wprowadza w klimat tajemnicy Nawiedzenia... Dla mnie pokazuje, że Bóg czasami posługuje się nami w sposób zupełnie dla nas niespodziewany, zabiera wstyd i w końcu - wysłuchuje każdej prośby, nawet takiej, w której spełnienie już nie bardzo wierzymy.

to tyle

To piękne mm_mm...
W swoim czasie...
"Każda rzecz ma swój czas kazda sprawa pod niebem ma swą godzinę..."

Bardzo mnie zawsze wzrusza to zdanie... Bo tutaj widać Maryję, która po pierwsze jest stuprocentową kobietą... bo to Papież chyba tak ładnie napisał, że w odruchu kobiecej solidarności chce pomóc ciotce przy porodzie (znaczy Papież na pewno nie napisał "ciotce")... Nie myśli przy tym o sobie - przecież sama jest brzemienna, miasto w górach, więc droga trudna.
Ale przede wszystkim bardzo mnie wzrusza ten pośpiech, z którym Maryja wyrusza, żeby nieść pomoc. To jeden z momentów, które pokazują, że jest właśnie dla nas tą osobą, która zawsze spieszy z pomocą. Warto się nad tym zastanowić - pewnie tak samo spieszy się do nas, bez względu na warunki... Przecież jest naszą Matką To wielkie szczęście dla nas, jeden z największych dowodów miłości Boga... Bo dzięki temu zawsze, bez względu na warunki, zawsze mamy kogoś, na kogo miłość zawsze możemy liczyć.

mm_mm idziemy dalej?
Dlaczego zamilkłaś?

Witam

Tak może trochę na marginesie głównego tematu, ale czytając posty widzę, że pewien szczegół pozostał bez odpowiedzi. Chodzi mianowicie o pytanie, które zadała jotka: dlaczego Józef oddalając Maryję zostałby zniesławiony?
Pismo Święte pisze na temat zaistniałej sytuacji bardzo oszczędnie. Jednakże znając ówczesne zwyczaje i kulturę, a także postacie Józefa i Maryi, kilka rzeczy możemy wywnioskować. Zatem przypatrzmy się temu trochę bliżej.
Józef i Maryja są już małżeństwem, chociaż nie nastąpiło jeszcze przeprowadzenie Maryi do domu Józefa (obrzęd zawierania małżeństwa składał się wówczas z kilku etapów). Okazuje się, że Maryja jest brzemienna. Możemy się jedynie domyślać, co Józef przeżywał – zakochany tak bardzo, że zgodził się na życie w czystości byleby tylko być z Maryją, teraz dowiaduje się, że urodzi ona dziecko, którego nie jest ojcem. Co może w takiej sytuacji zrobić? Pierwsza myśl, jaka przychodzi nam do głowy to – przebaczyć, nic nie mówić publicznie, udać że dziecko jest Jego. Tylko, że łatwo się tak myśli siedząc przed komputerem i nie mając takiego problemu – tym bardziej, że musimy pamiętać zarówno o mentalności ówczesnych Izraelitów jak i specyficznej sytuacji Józefa i Maryi. Być może z czasem, Józef tak by zrobił – jednakże w tym momencie targany sprzecznymi uczuciami – bo i ogromna miłość i niedowierzanie i fakty – bo przecież dziecko istnieje, i rozgoryczenie i smutek -nie wyobraża sobie wspólnego życia. Jedynym wyjściem z tej sytuacji było oddalenie Jej. Jednakże gdyby to zrobił publicznie i oficjalnie musiałby podać powód takiej decyzji – gdyby podał prawdziwy, Maryja zostałaby oskarżona o cudzołóstwo i groziłoby Jej ukamienowanie. Trudno przypuszczać, żeby Józef był w stanie do tego dopuścić. Innym wyjściem byłoby kłamstwo co do powodu oddalenia – a więc grzech – tego również chciał uniknąć. Tak więc pozostało mu tylko jedno wyjście - oddalić Ją potajemnie. Tak jak mówiłem – tutaj Pismo Św. milczy, ale możemy z dużą dozą prawdopodobieństwa domyślać się co planuje Józef. Porozmawia z Maryją bez świadków i oddali Ją. Gdyby został w Nazarecie czekałyby go nieustanne pytania ze strony ludzi, krewnych, przyjaciół, rodziny Maryi, być może potępienie że oddalił matkę swojego nienarodzonego jeszcze dziecka, być może podejrzenia, że ojcem jest ktoś inny. Czy potrafiłby żyć w takiej atmosferze, czy potrafiłby – choćby tylko na ulicy – spotykać Tę, którą ukochał nade wszystko, spojrzeć Jej w oczy? Jednakże kiedy odejdzie z Nazaretu wszystko się ułoży – to prawda, że ludzie go potępią, że zostanie zniesławiony bo wykorzystał dziewczynę, a potem Ją zostawił i uciekł haniebnie – ale to o Nią przecież chodzi. Jej będą współczuć, żałować Ją i nikt złego słowa nie powie.

I tutaj myślę jest odpowiedź na pytanie jotki


Pozdrawiam

Tak kocham, że odejdę, byleby nie cierpiała? Choćby w hańbie? To piękne, ale chyba rzeczywiście wolę to - zostań z nią... Trudniejsze, ale piekniejsze...

Hmmm - no tutaj można by polemizować co było trudniejsze... zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że Józef dowiedział się kim był Ojciec Ale nie o to mi chodziło - chciałem tylko odpowiedzieć na Twoje pytanie o to dlaczego Józef byłby zniesławiony

Przepraszam, milczenie wynikalo z przyczyn technicznych - brak czasu na siedzenie w kafejkach...
Dzieki Saxon i jot_ka za zwrocenie uwagi na znieslawienie i na obraz miłości, która łączyła Maryję i Józefa...
Właściwie moglibyśmy iść dalej, tym bardziej, że chyba tydzień nie wystarczy, żeby Narodzenie Pana Jezusa przedyskutować dogłębnie.

Tylko pozostał mi jeszcze niedosyt co do Magnificat... jeżeli nie macie nic przeciwko, chciałabym się mu dokładnie przyjrzeć. Bo Papież powiedział, że to tajemnica, która zaowocowała właśnie tym hymnem...



Zwraca tu moją uwagę niesamowita pokora Maryi... wie, że wszystkie pokolenie będą Ją błogosławić i czcić jako Matkę Zbawiciela - i swoją Matkę... i w żaden sposób nie wywyższa się z tego powodu, tylko wszystko natychmiast przypisuje Bogu... Jego miłosierdziu.
Wydaje mi się, że wiele razy zapominamy, że to, co nam się dobrego wydarza, to dzięki Niemu tylko i wyłącznie, i zapominamy (przynajmniej mm tak ma ) Mu podziękować, chętnie przypisujemy sobie samym zasługi, które wcale nasze nie są... I to jest dla nas jakiś drogowskaz znowu. Lekcja pokory.

Dobrze, możemy chyba przejść do następnej tajemnicy...

NARODZENIE PANA JEZUSA

Proponuję skoncentrować się najpierw na Ewangelii wg św. Łukasza, a potem - Jana.

Oto pierwszy tekst:


Łk 2, 1-7

No to zapraszam...
A tak swoją drogą, jeżeli chcecie się posłużyć jakimś innym tekstem, to Biblia Tysiąclecia jest pod adresem
http://www.biblia.poznan.pl/Biblia.htm