Dostałam takie zadanie: rola muzyki w kościele.
Proszę o pomoc

Koniecznie weź pod uwagę gospel, są świetni, podoba mi się to dużo bardziej od tradycyjnego chóru kościelnego...

A kto tu mój drogi drogi mówi o muzyce sakralnej?
Temat: ROLA MUZYKI W KOŚCIELE

(...) Gospel w żadnym wypadku nie jest muizyką sakralną. (...)

4. Wyrażenie "muzyka sakralna" obejmuje w niniejszej instrukcji:
a) Śpiew gregoriański
b) Polifonię sakralną
c) Nowoczesną muzykę sakralną
d) Sakralną muzykę organową
e) Religijny śpiew ludowy
f) Muzykę religijną.

10. "Muzyka religijna" wreszcie, to ta muzyka, która zarówno według zamiaru kompozytora, jak i z założeń oraz celu samego dzieła, stara się wyrazić i wzbudzić uczucia religijne. Dlatego też bardzo sprzyja pobożności. Ponieważ jednak nie jest przeznaczona do celów kultu i odznacza się dość swobodnym charakterem, nie wolno jej używać przy czynnościach liturgicznych.

Wydaje mi się, że gospel do takiej charakterystyki raczej pasuje. Czyli można taką muzykę uznać za sakralną (w szerokim, podanym powyżej znaczeniu), natomiast nie jest to muzyka liturgiczna.

Psalmy często zawierają także instrukcje określające jak powinny być śpiewane i akompaniowane przez instrumenty. Dla modlitwy, która przekazuje słowo Boga mowa nie wystarcza: wymagana jest muzyka. Dwa hymny chrześcijańskiej liturgii pochodzą z tekstów biblijnych, w których umieszczone zostały na ustach aniołów: "Gloria", które aniołowie śpiewają przy narodzeniu Jezusa i "Sanctus", który stosownie do księgi Izajasza (roz. 6) jest okrzykiem serafinów, stojących bezpośrednio przed Bogiem. Dlatego chrześcijański kult jest wezwaniem do śpiewu wraz z aniołami i dlatego doprowadza słowo do jego najwyższego przeznaczenia. Na ten temat ponownie mówi Jean Leclercq: “Mnisi musieli znajdować melodie, które tłumaczyły na język muzyki akceptację z jaką odkupiony człowiek przyjmuje celebrowane tajemnice. Dlatego niektóre zachowane krótkie czytania z oficjum opactwa Cluny ukazują chrystologiczną symbolikę poszczególnych modusów (skal gregoriańskich)” (cf.  L‘amour des lettres et le désir de Dieu, strona 229).

Dla Benedykta, słowa psalmu: "coram angelis psallam Tibi, Domine" – wobec aniołów będę śpiewał Twoją chwałę (Ps. 138:1) – są decydującą zasadą rządzącą modlitwą i śpiewem mnichów. Wyraża ona świadomość, że podczas modlitwy wspólnotowej każdy śpiewa w obecności całego nieba i dlatego jest oceniany stosownie do najwyższej miary: każdy modli się i śpiewa w taki sposób aby dopasować się do muzyki czystych duchów, które były uważane za twórców harmonii Wszechświata – muzyki sfer niebieskich.

Z tej perspektywy każdy może zrozumieć powagę uwagi św. Bernarda z Clairvaux (który użył wyrażenia pochodzącego z platońskiej tradycji przekazanej przez Augustyna) osądzającego mierny śpiew mnichów, który najwyraźniej według niego był czymś daleko więcej niż niefortunnym wydarzeniem małego znaczenia. Św. Bernrad opisuje zamieszanie jakie jest skutkiem marnie wykonywanych śpiewów jako wpadanie w „strefę niepodobieństwa” - "regio dissimilitudinis". Augustyn pożyczył tą frazę z filozofii platońskiej, aby określic swój stan, w którym znajdował się przed nawróceniem (cf. Confessions, VII, 10.16): człowiek, który jest stworzony na podobieństwo Boga, poprzez odrzucenie Boga wpada w „strefę niepodobieństwa” – w oddalenie od Boga, w którym człowiek odtąd nie odzwierciedla go, i tak stał się niepodobny nie tylko do Boga, ale także do siebie samego; do tego czym prawdziwie jest istota ludzka. Bernard z pewnością stawia mocno sprawę, gdy używa tego wyrażenia, które wskazuje oddalenie się człowieka od samego siebie do opisania złego śpiewu zakonników. Pokazuje to jednak jak poważnie traktuje on to zagadnienie. Pokazuje to, że kultura śpiewu jest także kulturą istnienia i że mnisi muszą modlić się i śpiewać w sposób współmierny z wspaniałością przekazywanego słowa, z jego roszczeniem do prawdziwego piękna.

To istotne wymaganie rozmowy z Bogiem i śpiewaniu Mu słowami, któe On sam nam dał jest tym co doprowadziło do powstania wielkiej tradycji muzyki zachodniej (europejskiej). To nie była forma prywatnej kreatywności, w której jednostka stawia sobie pomnik i czyni prezentację samego siebie zasadniczym kryterium. Jest to raczej czujne rozpoznawanie „uszami serca” wewnętrznych praw muzyki stworzenia, archetypów (wzorców) muzyki, które Stwórca wbudował w jego Świat i ludzi - i stąd odkrywanie muzyki która jest godna Boga i w tym samym czasie godna człowieka, muzyki której wartość rozbrzmiewa w czystości.