Według naszej wiary (czyli chrześcijańskiej) los człowieka absolutnie nie jest przesądzony, nie jest zdeterminowany etc.

Według naszej wiary (czyli chrześcijańskiej) los człowieka absolutnie nie jest przesądzony, nie jest zdeterminowany etc.

Katolickiej Słonko, katolickiej. Wielu chrześcijan wierzy w predestynację: na przykład kalwini.

Czyli Pan Bóg nie wie, kto z nas pójdzie do piekła a kto do nieba

Wie, ale ta wiedza nie ma wpływu na naszą wolę. Bóg jest bytem ponadczasowym, a więc istnieje jednocześnie we wszystkich momentach dziejów człowieka, dlatego zna naszą przyszłość, ale to my ją kreujemy.

Ok. Jeżeli więc Pan Bóg wie, czy dany człowiek pójdzie do nieba czy do piekła, to czy człowiek (o którym bóg wie, że pójdzie do piekła), może dobrym postępowaniem zasłużyć sobie na niebo i iść do nieba

W takim razie Bóg zna już całą przyszłość ludzkości (każdego i wszystkich)? Inaczej mówiąc wie, który z możliwych scenariuszy się wydarzy?
Po co więc te zabawy w wolną wolę?
Wynika mi z tego, że Bóg tworząc kolejnego człowieka w danym momencie wie już, co tego człowieka czeka w jego przyszłości i po śmierci.

Wiedza nie oznacza braku wolnej woli. Jeśli komuś się to wydaje dziwne lub paradoksalne, to niech sobie uzmysłowi, że my jako istoty ograniczone wymiarem czasowym próbujemy zrozumieć Istotę nieograniczoną czasem. Jest to trudne jeśli nie niemożliwe.
Proponuję dla przykładu wyobrazić sobie czwarty wymiar przestrzenny. Czy jesteśmy w stanie to zrobić jako istoty trójwymiarowe? Wątpie.

Masz rację, nasze zdolności percepcji jest dostosowana do warunków środowiska w którym żyjemy, czyli do trójwymiarowego przestrzennie wszechświata. Ale jeżeli mam w coś uwierzyć i zaakceptować, to powinienem to jednak móc zrozumieć.

Bóg wie, czy się zbawimy, czy też potępimy. On zna dobrze naszą przyszłość. Znajomość przyszłego losu człowieka nie jest równoznaczna ze zniewoleniem go. Oto przykład. Patrząc z okna mojego mieszkania, widzę, że jakaś osoba idzie w kierunku wykopanego rowu, którego jednak nie dostrzega. Krzyczę więc do niej, żeby zmieniła kierunek, bo spotka ją nieszczęście, ale ona nie słucha i ciągle zbliża się do rowu. Patrząc z wysokości mojego piętra, w pewnym momencie dochodzę do przekonania, że nieszczęsny przechodzień z pewnością wpadnie do wykopanego rowu. Moja znajomość jego losu nie oznacza jednak, że to ja stałem się przyczyną jego nieszczęścia. Nie ja przecież strąciłem go do rowu, lecz wpadł do niego sam, dlatego że z uporem przeciwstawiał się wszelkim dobrym radom. Moje przewidywanie nieszczęścia przechodnia nie pozbawiło go wolności osobistej. Podobnie też Bóg zna od wieków nasze życie, nasze wolne decyzje, nasz przyszły los, co jednak wcale nie pozbawia nas wolnej woli. To, że Bóg przewiduje czyjeś wieczne potępienie, nie oznacza, że go do tego z góry przeznacza lub że pragnie jego wiecznego cierpienia. Przeciwnie, Bóg chce wiecznego szczęścia każdego człowieka i każdemu pragnie udzielić tyle łaski, by przy jej pomocy osiągnął życie wieczne. Jeśli jednak człowiek nie dochodzi do zbawienia, dzieje się tak nie dlatego, że Bóg nie chciał mu pomóc lub nie udzielił mu łaski, ani dlatego, że przeznaczył go na wieczne męki, ale dlatego, że sam człowiek dobrowolnie odrzucił darowaną mu pomoc, odwrócił się od prawdy i dobra, które wskazywało mu sumienie i Ewangelia.

Nie zgodziłbym się z tym fragmentem. To jednak Bóg decyduje o powstaniu każdego człowieka i powołując go do życia ma on w wielu przypadkach pełną świadomość, że skończy on na 'wiecznych mękach'. Więc jeśli tego 'nie pragnie', to dlaczego do tego dopuszcza?