Nigdy "nie" nie stanie się "tak". Ani "tak - "nie"...
Nigdy nie znikną - nie zostaną unieważnione - słowa o Miłości. Słowa "jesteśmy dziećmi Boga". Słowa o nadziei...

Będą trwały dłużej niż świat. Zawsze....................

O to tylko Cię proszę... o to tylko Cię błagam, nie daj mi wątpić o Twej Miłości, nigdy nie wątpić o Twej Miłości

Na początku było Slowo - i będzie na końcu - świata, ale i życia każdego człowieka...
Słowo spina jak klamra początek i koniec, jest Alfą i Omegą...

Życie człowieka upływa wśród słów - przemijających, pełnych obietnic, często niespełnionych, słow dobrych i niedobrych, miłych i nienawistnych, zmiennych... Ale jest pewność - Słowo Boga - i przez tę pewność może być dla człowieka pomocą, ale może być przekleństwem... "kłade przed tobą życie i śmierć - co zechcesz, będzie ci dane..."

wybory, wieczne wybieranie między słowami a Słowem...

proszę Cie, Duchu Święty, o roztropność.... i męstwo....

to rozumiem, mniej jeść, mnie łakomstwa, więcej postu, ćwiczenia dla ciała - by nad nim panować i poddawać je duchowi...
ale mniej trosk doczesnych? mniej troski o zdrowie, o pracę, o bezpieczeństwo, o przyszłość dzieci, o najbliższych, mniej zatroskania o znajomych i przyjaciół... dlaczego?
może to moje zatroskanie często jest tylko obrazem niewiary w Boga, brakiem wiary w to, że Jemu bardzo zalezy na innych ludziach i moje zatroskanie o nich nie jest konieczne?
mam czuwać i myśleć tylko o Nim? tylko o Dniu, W Którym On Nadejdzie?

wielkie jest moje lenistwo duchowe... wielkie lenistwo modlitewne...w Twoje ręce, o Panie, powierzam moje zamiary i postanowienia....

Aby wasze serca nie były ociężałe wskutek trosk doczesnych
Myślę o doczesności. Martwię się o doczesność. Czasem ta troska mnie przygniata. Czasem już nie wiem jak - nie mam sił - nie potrafię. Rozpaczliwie szukam drogi - przez doczesność...............

Kiedy moje serce staje się ociężałe?
I jak ważna zrobiła się ta Eucharystia w tygodniu...
Bez niej trudno byłoby przeżyć.

Zrozumieć chwilę...
Zawsze warto. Zrozumieć i wykorzystać. "Wstrzelić się" w ten jeden, dobry moment, który przynosi zysk wielokrotny...

Zrozum chwilę obecną. Możesz zyskać więcej niż kiedykolwiek. Życie, miłość, radość, pokój, szczęście... Teraz nadeszła godzina powstania ze snu. Wstań.

Wstawanie jest zawsze bolesne... I chyba na ogół się nie chce...

Sługa wierny i roztropny. Sługa wyznaczony jako pierwszy pośród innych. Wyznaczony żeby... rozdać im żywność. Żeby służyć tym, nad którymi jest zwierzchnikiem, nie żeby oni służyli jemu.

Nigdy o tym nie zapominać. Że jeśli mi coś dano - to po to, bym rozdała wokół. I rozdawała zawsze. Do końca..............

Poprosił - o sługę... Nie o ojca, matkę, brata, siostrę. Sługa mój cierpi. Sługa - ale jednocześnie ktoś bliski, przyjaciel. W ogóle mi się nie mieści w głowie taka równoważność. Sługa, to ktoś poddany, nieważny. Może dlatego nie lubię tego słowa? I nie lubię służyć?
Zrozumieć sługę jako przyjaciela...


I dziś coś dla mnie... W zmęczeniu, w popłochu, że nie dam rady, że nie mam siły, że zabraknie mi czasu - odwagi - siły, na Miłość. Że gdzieś zagubię sens... Coś czego mi braknie chyba najbardziej. Pokój i cisza i bezpieczeństwo. Bo jest Bóg ze sprawiedliwym, Pan jest jego ucieczką... Może nie trzeba na to czekać aż do końca czasów?


Trudne wołanie... Remont wymaga nie tylko "pobielenia". Wymaga porządków. Wyczyszczenia, wyrzucenia śmieci, tych do których się przywiązałam, z którymi nauczyłam się żyć.
Inaczej sterta śmieci przerośnie świat i zasłoni słońce...

Słowo i wiara...
Ale "niech słowa wasze będą tak-tak, nie-nie". Niech będą prawdziwe. Niech będą odzwierciedleniem prawdy. Te słowa, to wyznanie nie może być zdawkowym "odklepaniem formułki"...

Czy rzeczywiście - mogę tak powiedzieć? Szczerze? W moim życiu?

wielbię Boga, gdy widzę niesamowity, nie-do-opisania - cud...
dlaczego nie dostrzegam cudu porannego wstawania, uśmiechu syna, cmoknięcia męża, zdrowia, pracy, ciepła mieszkania, braku kłopotów na nauką u dzieci... wydaje mi sie, że to wszystko jest normalne, że powinnam to mieć... a tymczasem samo życie moje jest cudem, za który powinnam wielbić Boga: bo mówię, choć nie mam nic do powiedzenia, bo jestem zdrowa, choc chore jest moje patrzenie na drugiego człowieka, bo chodzę, choć nigdzie dojść nie umiem, bo widzę, ale często błąkam sie we mgle...

Wysławiam Cie Boże, Mocy moja...

Boże, Ty pozwalasz, by nie tylko ludzie do Ciebie przychodzili - ale i by ich przynoszono... Tych co sami iść nie mogą, nie umieją, nie mają sił. Ty chcesz, by ich nieść. Nieść ból, nieść zmęczenie, nieść bezradność.
Trudno mi iść...
Nie daj mi porzucić drogi. Nie daj mi porzucić ciężaru. I nie daj mi zapomnieć, że niosę przede wszystkim siebie.

O Panie mój, nie omijaj mnie proszę, chciej się zatrzymać...

Pan jest łagodny i miłościwy
Nieskory do gniewu i bardzo łaskawy
Pan jest dobry dla wszystkich
A Jego Miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył

Przychodzę, Panie, pełnić Twoją wolę

Parafraza psalmu... I program. Łagodny i litościwy, nieskory do gniewu i łaskawy, dobry dla wszystkich, miłosierny. Program, by stać się do Niego podobnym. Nie wystarczą tylko słowa. Cóż to za miłość - w słowach, nie przekładająca się na czyny?

To jak z tą łagodnością, dobrocią, miłosierdziem? Nieskorością do gniewu?

to przestroga dla mnie i kazdego, kto wiele mówi, a mało czyni...

modlitwa może Boga obrażać... Bóg nie chce "całopaleń i krwawych ofiar"... chce, bym czyniła to, do czego mnie stworzył... każdy ma zadanie do spełnienia i powinien ze wszystkich sił i całego swego serca szukać woli Boga... i wypełniać ją...
jako uczeń - uczyć sie
jako dziecko - być poddanym rodzicom
jako rodzic - wychowywac dzieci i troszczyć sie o ich wzrost duchowy
jako pracownik - uczciwie pracować, nie kraść, nie okłamywać pracodawcy
jako pracodawca - uczciwie wynagradzać, nie okradać biedniejszego
jako małżonka - być wierną i nie opuścić męża aż do śmierci
jako osoba samotna - trwac przy Panu i nie zasklepić sie w swojej samotności
itp itd
tyle powołań, tyle ról do spełnienia... i pamięć, by nie skrywać własnego lenistwa w ich realizacji za słowami "Panie, Panie"...

Nie jest powodem do chluby... za to jest obowiązkiem.
A dla mnie...?
Radością - tak. Ale czy pamiętam, że z obowiązku nic mnie nie zwalnia? Że głoszenie Ewangelii nie jest opcją dla chętnych w chwilach wolnych?

I czy pamiętam, by ją głosić życiem? Nie slowem - nie tylko?

Jak trudno byłoby - nie mieć dostępu do Sakramentów. Wtedy, kiedy potrzeba. Eucharystia jedna w tygodniu, może rzadziej, Spowiedź podobnie... Do obfitości łatwo się przywyka. Uznaje za naturalną.

Ale jak trudno byłoby, gdyby nie było dobrych, życzliwych ludzi? Tych, którzy pomagają słowem i gestem? Którzy niosą Dobrą Nowinę - życiem? Których słowo gdzieś podtrzyma, podeprze, pokieruje? To te
ż robotnicy, choć inni, i ja do nich powinnam należeć.

Chryste, dodaj mi sił. Apostołom udzieliłeś władzy nad duchami nieczystymi, mnie udziel Ducha miłości i cierpliwości i pokory.

I daj mi zawsze doceniać to, co mam, co dostaję w obfitości. Naucz mnie dziękować za Sakramenty. Za bliskość Twojej Łaski. Za to, że to Ty na mnie czekasz - nie ja muszę szukać. I za ludzi, których posłałeś...

Bóg daje cierpliwość. Ale trzeba ją przyjąć. Trzeba chcieć. Trzeba jej szukać.

I jeszcze: "A my, którzy jesteśmy mocni [w wierze], powinniśmy znosić słabości tych, którzy są słabi"...

Znosić słabości innych... Z pokorą - bo i moje ktoś znosi...
Proszę Cię, Chryste o mądrość. O mądrą cierpliwość.