Jeśli mówimy tutaj o jakimkolwiek lęku, to jeszcze przed śmiercią. Lęk, że za chwilę umrzesz i znikniesz z tego życia na zawsze...

Po śmierci to już będzie po wszystkim. Albo będzie tak jak przed urodzeniem (czyli nic), albo okaże się, że jednak coś tam jest.

Nie ma jednak wątpliwości, że ktoś się srogo zawiedzie. Albo buddyści, którzy są przekonani, że odrodzą się ponownie, albo muzułmanie, którzy oczekują raju z pięknymi dziewicami, domami z pereł i drzewami ze złota, albo chrześcijanie, którzy mają własną wizję raju.

A ja nie pojmuję jak można w tak lekki sposób podchodzić do śmierci. Śmierć bowiem jest największą tragedią jaka może spotkać.
Dla każdej istoty żywej bowiem naturalnym jest lęk że na zawsze przestanie istnieć.

Lęk ten nie wynika z wiary, ale z zanegowania istnienia Boga, zwątpienia w Niego. Gdy ktoś prawdziwie wierzy nie lęka się smierci, bo ma pewność, że spotka się z Tym, w kim pokładał całą nadzieję za życia.

Dlaczego?
Śmierć jest czymś całkowicie naturalnym, wynikającym z przyrodniczych cykli.
Tragedią jest ciężka choroba, ból fizyczny i psychiczny, samotność, doznanie ciężkiej krzywdy.

Takie doświadczenia można jakoś przeżyć.

Zawsze mi się wydawało że największą tragedią jest zginąć w jakimś wypadku.

pytanie o ateizm miało być moim zdaniem prowokacją, no bo co można powiedzieć o osiągnięciu pojęcia ....ateizm

raczej co ateiści zrobili dla świata,

biorąc pod uwagę historię ateizmu na ziemiach polskich jakieś nie całe 200 lat to raczej nie błysnęli oni dokonaniami takimi jak chrześcijaństwo działające jako religia państwowa od wieków...

raczej pytanie miało pokazać jak wielkie są dokonania religii będącej od wieków obowiązującą

pozdraiwiam

Może jest to tragedią dla bliskich. Ale jeżeli ktoś ginie w wypadku, nie może po tym wypadku powiedzieć "odbieram to jako wielką tragedię".

Lęk może się pojawiać u istot, które mogą zastanawiać się nad naturą istnienia, naturą śmierci i jej konsekwencjami, czyli raczej pojawia się wyłącznie u ludzi. To ludzie zastanawiają się, czym jest śmierć i co może dziać się z człowiekiem (czy jakąkolwiek jego częścią: duchem, duszą, świadomością) po tym jak człowiek umiera. Jeżeli ktoś nie potrafi wytłumaczyć sobie, że śmierć to coś naturalnego w przyrodzie, że śmierć jest od zawsze wpisana w życie, wtedy może zacząć się śmierci bać, jak czegoś, co jest wg niego całkowicie obce ludzkiemu losowi, ludzkiej naturze.

Na tej zasadzie ludzie mogą nie bać się śmierci (która jest naturalną częścią doświadczenia człowieka), ale mogą bać się pełnej nieśmiertelności (jako czegoś, do czego człowiek nie jest zaprojektowany).

Bliscy jakoś to przeżyją i z czasem ból po stracie osoby jakoś przejdzie więc dla nich to nie jest największa tragedia.
Największa tragedia jest dla tego który zginął, bo dla niego wszystko przestało istnieć.

Ale właśnie o to chodzi, że po śmierci już nie ma żadnego "niego", więc ten "on" nie może już kontemplować istnienia lub nieistnienia czegokolwiek, więc nie ma tragedii.

Ktoś może tak rozmyślać przed swoją śmiercią, ale już nie po niej. Myślenie o swojej przyszłej śmierci może komuś jawić się jako tragedia - tu się zgodzę, to jest możliwe. Ale myślenie o własnej śmierci jako o tragiedii, w momencie gdy już się nie żyje, czyli nie istnieje, czyli myśleć nie można?

Śmierć można postrzegać różnie.

Jeśli śmierć zagląda w oczy komuś młodemu, kto jeszcze nie zdążył w swoim życiu zrealizować założonych planów, nie osiągnął tego, do czego dążył - dla takiej osoby wizja śmierci niewątpliwie może być tragedią.

Natomiast osoby, które mają poczucie "spełnienia się" w swoim życiu, które doświadczyły tego, czego chciały doświadczyć i osiągnęły wszystkie założone sobie cele (czyli zazwyczaj są to osoby już w podeszłym wieku) - im ze śmiercią jest chyba łatwiej się pogodzić.

Oczywiście nie można tego generalizować, ale generalnie chciałem wskazać, że śmierć może być przez ludzi różnie odbierana (niezależnie od tego czy są wierzący, czy nie).

Osobnym tematem jest to, kiedy śmierć jest dla człowieka uwolnieniem od jakiegoś wielkiego cierpienia spowodowanego chorobą.

Ale właśnie o to chodzi, że po śmierci już nie ma żadnego "niego", więc ten "on" nie może już kontemplować istnienia lub nieistnienia czegokolwiek, więc nie ma tragedii.
[/quote]
On istnieje jak Ś.P. a jego nazwisko jest na nagrobkach. On już nie może myśleć ani czuć, ale istnieje jako zmarły.
Ale w tym sensie dla niego to jest największa tragedia.

Sorry, Akacjo, ale nie zrozumiałam tego, wyjaśnij, co masz na mysli.

Największe zło, śmierć, nie dotyka nas wcale, gdyż póki jesteśmy, nie ma śmierci, a odkąd jest śmierć, nie ma nas.
- Epikur




Odnoszę dokładnie odwrotnie wrażenie - jeśli nie wierzysz, że coś po śmierci jest, to zwyczajnie nie ma się CZEGO bać.



Gdy ktoś prawdziwie nie wierzy, nie lęka się śmierci, bo ma pewność, że w pewnym momencie po prostu straci świadomość i koniec. Nie ma się czego bać, bo niczego nie ma.

Spodek napisał że nie ma już żadnego "niego" bo on już nie myśli. Ale on jest jako zmarły i jako świętej pamięci.
I dlatego dla niego śmierć to największa tragedia.

Ale co masz na myśli mowiąc:

Już go nie ma, on nie istnieje, ale dla żyjących jest jako zmarły i "świętej pamięci", całkowicie tak nie zniknął.