A kiedy można zaufać dziewicy?
Kiedy można zaufać mężczyźnie?
Zaufanie raczej buduje się w oparciu o poznanie tego, co drugi człowiek ma w głowie, a nie między nogami.

A skąd możesz wiedzieć co drugi człowiek ma w głowie.A po co pózniej taka "nie-dziewica" chce wyjść za mąż?Chyba takiej to bardziej powinno odpowiadać życie na "kocią łapę"?

Ale akcja, taka nie dziewica w necie znajduje klinikę i przywraca sobie. Komu można zaufać ? Może to wszystkie są poprawiane ? Kurza twarz... co za dylemat.

Fakt. Nie mogę wiedzieć, co ktoś ma w głowie - dlatego zaglądam mu w gacie i wszystko jasne.
A skąd kobieta ma wiedzieć, że facet jest prawiczkiem (dajmy na to, że za takiego się przedstawia)? Przecież błony żadnej nie ma, a wierzyć mu, to raczej wykluczone... bo kto wie, co on ma w głowie i czy prawdę mówi.

Tak masz rację takie laski tylko interesuje co facet ma w gaciach

Piszesz jak niedojrzały nastolatek, więc nie mamy o czym gadać.
Buźka!

Ja ci powiem tak uczciwie Szarotka co myślę. Po mojemu to nie ma znaczenia czy ktoś jest dziewicą, prawiczkiem czy nie. Ważne jakim jest człowiekiem. Jeżeli takim który pomoże kiedy inni się odwrócą to zasługuje na szacunek. Niezależnie od dziewictwa/nie dziewictwa. I tu bym widział sens sprawy.

CzłowiekuBezOczu,
Dla mnie to oczywiste, co piszesz.
Choć przyznam, że nie zawsze takie było.
Po skończeniu liceum SS Nazaretanek brzydziłam się ludzi na studiach, bo pili, ćpali i seksili się, ile wlezie.
Czułam do nich wstręt - autentyczny!
Nie umiałam wśród nich żyć. Czułam się ta lepszą, bo jestem dziewicą, bo nie pije, nie palę, bo chodzę do kościoła.
Jakże bardzo się myliłam!
Teraz mieszkam ze swoim facetem bez ślubu, czasem piję, do kościoła raczej nie chodzę, a mimo to wiem, że jestem lepszym człowiekiem niż wtedy.. Ale minęło 10 lat i dojrzałam bardziej do realnego życia.
Kocham ludzi, szanuje ich, nie szufladkuję (staram się), nie oceniam. Jestem szczęśliwsza i innym jest ze mną lepiej.

Co do sensu sprawy to pewnie wszyscy (albo przynajmniej prawie wszyscy) są zgodni.

Różnica polega na tym, że zdaniem jednych występuje wyraźna zależność między dziewictwem a uczciwością i wiernością (w tym m.in. "nie opuszczę cię, nawet kiedy inni się odwrócą"), a zdaniem innych taka zależność nie występuje. Przynajmniej ja tak widzę oś tego sporu (pomijając aspekty religijne).

Ja jestem w takiej sytuacj ,że moja dziewczyna nie jest dziewicą i powiem szczerze,że ciężko mi jest się z tym pogodzić i mimo że coś do niej czuję to chyba najrozsądniej będzie zerwać.Bo chyba tego nie przeskoczę i jeżeli byśmy byli razem to by mnie to prześladowało do końca życia.

A tak z ciekawości. Skąd to wiesz ? Czyżbyś już nie był prawiczkiem ? I masz racje, tak będzie lepiej. Jakbyś miał całe życie wypominać...

Skąd to wiem?Powiedziała mi bo nie chce mnie skrzywdzić i chciała żebym wiedział.
Jakiś koleś "przeleciał" ją i zostawił ,no ale tego chyba chciała.

W zasadzie sam sobie już odpowiedziałeś.

Tak, najrozsądniej będzie zerwać.
Dziewczyna nie zasługuje na to, byś miał jej kiedyś wypomnieć 'błędy'.
A jeśli to dla Ciebie ma tak wielkie znaczenie, to rozstanie będzie uczciwe i na dobre wyjdzie Wam obojgu.

Właśnie tak myślę ,że najrozsądniej będzie zerwać,bo stać mnie na to żeby mieć porządną dziewczynę,a jeszcze takie na tym świecie są.