Moją tezą jest to, że wychowanie determinuje wiarą a nie obecność Boga, to człowiek przekazuje człowiekowi wiedzę i informację o świecie. I to on tworzy wiarę - nie widzę w tym nic nadprzyrodzonego. Taką stawiam na dziś tezę.

I co, masz potrzebę, by inni ludzie koniecznie dowiedzieli się, jaką to dzisiaj tezę sobie postawiłeś ?

Ciekawe więc jak pierwszy człowiek (bądź grupa pewnych pierwszych ludzi) zdeterminowana została do wiary w Boga i przez kogo?

Na pewno wychowanie nie może determinować obecności Boga,
bo Bóg jest (lub go nie ma), niezależnie od człowieka i jego działań.Również te nieprawdziwe i absurdalne,
które później (w wieku dorosłym) mogą być ocenione negatywnie, a w konsekwencji odrzucone,
chociaż w większości rzadko się to zdarza.Dokładnie.Jak to nic? A świadectwa?
Jeśli jakieś bóstwo przed wiekami objawiło się ludziom,
to jak niby ma być to zdarzenie przekazane potomnym?
Ludom pierwotnym pozostała tylko tradycja ustna i pisemna.
Dlaczego to jest twoim zdaniem za mało?

Przez siebie samych (por. powstające wciąż religie).


P.S.Może byś się częściej udzielał w swoich tematach, oprócz napisania pierwszego założycielskiego postu?
P.S.2. Johny ma akurat rację - stawiasz swoje tezy a potem porzucasz wątek.
Może znajdź jakiś już istniejący, który dotyka twojej tezy.

Mam do czynienia z ludźmi którzy mogli sami zdecydować świadomie o swojej wierze. Nie wychowanie, bo ono działa do czasu, ale własny wybór ma tu ostateczne znaczenie.

Interesuje mnie bardziej koncepcja, kiedy człowiek otoczony czasem i skończonością wpadła na pomysł aby manipulować innymi poprzez sowiste eksponowanie nieskończoności, o której isnieniu nie mógł wiedzieć.


Chętni mogą zwrócić zapytanie do forumowicza Acro odnośnie narzuconej determinacji otoczenia z której nieuchronnych szponów jednak się wydostał.

Jestem żywym, chodzącym i nawet piszącym na komputerze dowodem błędności Twojej teorii. Mnie nie wychowywano w domu po katolicku. Moi rodzice byli agnostykami i w ogóle się u nas o religii nie mówiło. Do tego stopnia, że jak moi rówieśnicy ganiali do salki parafialnej na lekcje religii, to ja pojęcia nie miałem o co kule lecą.

Do wiary doszedłem sam, w wieku 15 lat. Zacząłem się interesować, odkrywać i poznawać. Ale na własną rękę. Rodzice mnie raczej nie zachęcali.

A co powiesz o ludziach, którzy nie decydowali,
bo albo nie mieli dostępu do świata (afrykańska/amazońska/oceaniczna wioska na odludziu),
albo się bali (bo w książkach pogan tkwi szatan),
albo nie chciało im się (to co przekazuje mi moja religia jest dobre - nie potrzebuję szukać)?A co powiesz o straszeniu piekłem?
Wiesz że niektórzy ateiści (tacy z przekonania, intelektualiści) do śmierci boją się piekła,
ale nie żeby w nie wierzyli, ale z powodu zwykłej traumy z dzieciństwa?
To mniej więcej tak, jakbyś wychował się na samych warzywach i owocach,
a po 20 latach ktoś dałby ci do spróbowania pyszną szynkę - prawdopodobnie zwymiotujesz.
Przyzwyczajenia wpojone od narodzin do wieku dojrzewania są bardzo znaczące
("piętnujące" i czasem trwale kształtujące nasze postrzeganie świata, człowieka i rzeczy abstrakcyjnych).A co powiesz o ludziach w kraju,
w którym wszystkie religie oprócz jednej (panującej) są tępione a ludzie prześladowani?
Czy myślisz że każdy może/chce (przez swój wybór) wyjechać do kraju bardziej tolerancyjnego?

Elbrus, ale przeczytaj zalożenia tego tematu. Nie interesuja nas tutaj rózne przypadki, ale to czy wiara jest zdeterminowana jedynie wychowaniem.

Nikt nie straszy pieklem, tak jak rodzice nie straszą że przechodzenie na czerownym świetle grozi śmiercią. Albo inaczej, straszy się, ale dlatego że to jest realne zagrożenie. I to też nie ma tu nic do rzeczy. Wychowanie dziala do czasu, bo w pewnym momencie człowiek zaczyna się zastanawiać nad wiarą i dokonuje wyboru. Nawet ci niedzielni katolicy dokonują jakiegoś wyboru.

Jest oczywistym że nie dotyczy to kązdego cxzlowieka z ososbna, że dokonujewyboru, ale jakie to ma znaczenie dla tego tematu to ja nie wiem. Nie musi być 100% zgodności.

Tak, ja też o tym mówię.
Wskazałem tylko czynniki, które po etapie wychowawczym się pojawiają.Nie chodziło mi tylko o rodziców - koledzy, dziadkowie, ciocie, katecheci,
religijni nauczyciele, autorytety w TV itd., czyli całe środowisko.
Do tego dochodzi prasa, książki, filmy, piosenki, czyli szeroko rozumiana kultura.A widzisz - to jest straszenie,
bo nie jest to informacja obiektywna (wiesz synku, niektórzy wierzą tak, a inni inaczej),
tylko narzucanie swojego systemu wierzeń.

Weźmy takiego żyda, który uczy swoje dziecko
(nie wiem jak uczy, przytaczam hipotetyczną sytuację), że
jeśli zje wieprzowinę, to bardzo obrazi Boga.
Obrazi go tak, że do końca życia nie zdąży przeprosić go za ten czyn,
a im więcej wieprzowiny zje, tym więcej grzechów nazbiera się mu na sumieniu.
Czy takie dziecko po dojściu do momentu wyboru,
będzie obiektywnie układało skład swojej diety?
Dla mnie ma ono znacznie skrzywione spojrzenie na kwestię mięsa świńskiego i
nawet jeśli uzna, że takie wierzenie jest nieracjonalne, to
"na wszelki wypadek" będzie jadło mięso z jakiegoś innego zwierzęcia.

Przecież on w dzieciństwie nie był straszony,
po prostu rodzice troszczyli się o jego duszę - to było REALNE zagrożenie.

Podobnie z religiami wschodu:
ile osób przyjmujących kilkunastoletnią edukację o złym wpływie medytacji i jogi
(zniewolenie demoniczne, oddanie ciała i duszy szatanowi,
kult człowieka - magia, duchowe cudzołóstwo poprzez mantrowanie imion ohydnych bożków itd.),
będzie obiektywnie patrzyło na hinduizm?
//a przecież wyznaje go blisko miliard ludzi

To tak jakby wziąć beton "20-godzinny" i wlać do formy o kształcie sześcianu.
Jednak po 17 godzinach wyjmujemy masę i przekładamy do pojemnika sferycznego i
czekamy jak masa "swobodnie" będzie się rozpływała "tam gdzie chce".
Tylko że ten moment czasem "pojawia się" w wieku 14, 18, 24, 49 a czasem i później (albo w ogóle).
Może jakiś psycholog się wypowie i konkretnie objaśni,
w jakim stopniu wpojone w dzieciństwie wzorce rzutują na dalszy rozwój człowieka.
Właśnie ci niedzielni katolicy znacznie częściej dokonują wyboru,
bo oni POSZUKUJĄ (jeśli interesują się choć trochę wiarą), czasem wątpią, a
ci gorliwi katolicy (ale i wyznawcy innych religii) nie poszukują obiektywnie (rzadko), tylko
dążą do pogłębienia wiary, wyparcia swoich wątpliwości, znalezienia wyjaśnienia na zarzuty heretyków.
//apologetyka broni nie tylko katolicyzmu - inne wyznania również to (z sukcesem) stosują
Oni nie są pewni co jest prawdą (mogą się domyślać, że może/chyba religia której są członkami),
po prostu są niepraktykujący, czyli praktycznie niewierzący,
uczestniczący tylko w pewnych obrzędach (tradycji - tak jak w jasełkach).
No właśnie - tutaj dochodzimy do sedna tezy postawionej w pierwszym poście:
jeśli człowiek nie dokonuje wyboru, to wierzy tak jak jego otoczenie w dzieciństwie.
A jeśli sprawa dotyczy 90/95% ludzi na świecie
(5/10% dokonuje wyboru - większość nieobiektywnego)?
Wtedy zgodziłbyś się z Rozmyślaczem?

Zgadzam się z Rozmyślaczem bo człowiek nie rodzi się od razu małym człowiekiem z gotowymi umiejętnościami czy wiedzą jak to ma miejsce u zwierząt. Np źrebak po urodzeniu wstaje na trzęsące się nogi i już jest koniem tyle że małym. A niemowlak to tabula rasa. Można go dowolnie ukształtować. Pewnie jakby ktoś odseparował dziecko od społeczeństwa i uczył chodzić tylko na rękach a jeść nogami to tak by robiło przez resztę życia. Tak samo z wierzeniami. Kto pierwszy wbije swoje ten w zasadzie wygrany. Oczywiście obecny dostęp do informacji czy obserwacja innych może to zmienić ale zasada pozostaje. W odseparowanym od innych źródeł informacji miejscu można od urodzenia człowieka ukształtować dowolnie i wpoić mu dowolne zasady czy wierzenia.

Mimo że stawiam te tezy czytam Was, nie atakuje ale chce wiedzieć jakie macie zdanie na różne tematy. Zaciekawił mnie fakt prosty i zrozumiały. Jako dzieci jesteśmy podatni na wpływ środowiska zewnętrznego i to co w naszej głowie nazwiemy religią jest tym w 99% procentach (albo to wyobrażenie o religii i Bogu) co przekażą na rodzice, środowisko, a potem media czy też inni ludzie mający wpływ na nasze zachowania.

To że teraz myślisz po chrześcijańsku jest wynikiem tradycji i kultury, bo niby dlaczego masz myśleć jak islamista czy buddysta ? Nikt nie przedstawił Ci takiej wersji świata, tak ? Ty jako chrześcijanin masz wersję swojego świata i swojego Boga. I patrzysz na niego i postrzegasz poprzez definicje i obrazy Twoich nauczycieli, mamy, taty, księdza, katechety na religii.

Co z człowiekiem bez tych impulsów tworzących wiarę i pojęcie Boga w głowie człowieka ?
Taki mieszkanie puszczy amazońskiej wierzy że otaczają go bóstwa wody, burzy czy słońca (przykład). On tak wierzy. bo taką mu wiarę wpojono z dziada pradziada.

Ilu jest takich co nie dostali wiary za dziecka w spadku od rodziców ? Są tacy owszem, ale pod różnymi impulsami czy to media czy inni ludzie szukają wiary - bo tak robi większość społeczeństwa. Skoro inni wierzą to ja też chcę. Wątpię żeby dzieci chrześcijan bez wpojonych zasad religii wybierali chociażby islam.

Ten Bóg i ta wiara to ten Bóg i ta wiara, którą Ci wpoją , której Cię nauczą. Tutaj mam wątpliwość co do nadprzyrodzoności Boga. W umyśle tkwi zasada z dzieciństwa podsycana wspólnotą religijną.

Dlatego uważam że religię, wiarę, Boga wpaja się dziecku i jest to etap długotrwały.

A potem zaczyna się krytyczne myślenie, myślenie samego za siebie i wątpliwości, czy on naprawdę jest i jak wygląda. Z abstrakcyjności dzieciństw wyrasta krytycyzm dorosłości.

Dlatego pytam i szukam.

Taki kolejny mały trollowski numer z rana, co?;)

Do Człowieka - już od dawna się nie utrzymuje, że noworodek to tabula rasa. W momencie poczęcia jest już w nim zakodowanych wiele cech, upodobań, ciągotek. Geny to 50%, z tego, co pamiętam, a druga połowa to wychowanie, otoczenie i cała reszta.

rozmyslacz..ty się musisz cholernie w życiu nudzić