Nie no, oczywiście, facet to nie pies, żeby musiał

No tak a co zrobić jak Ktoś Bardzo Ci ważny odchodzić z dnia na dzień już nie chce być z Tobą? ale to jest temat chyba na nowe forum

głowa do góry, jak to mówią "tego kwiatu całemu światu"

po prostu daj sobie z nim spokój.

On na pewno specjalnie się nie zamartwia i nie wypisuje postów na forach, próbując odzyskać miłość swojej dziewczyny. Szkoda się wiązać z draniem, lepiej teraz pocierpieć troszkę, niż potem mieć takiego przez resztę życia....

Dziękuję po raz kolejny. Zwłaszcza Soul33, piszesz tak mądrze a jednocześnie hm...przyjaźnie do mnie. Wiem, że gdybym patrzyła z boku uważałabym dziewczynę, która po czymś takim nie zrywa z chłopakiem za totalną idiotkę. Ale nie umiem tak po prostu zerwać i zacząć wszystkiego od nowa sama. Dzisiaj się spotkaliśmy, porozmawialiśmy, powiedział mi o swojej spowiedzi, że naprawdę chce się zmienić i że wierzy, że będzie mu w tym pomagała ta sama Siła która mi w życiu pomaga. Ech, wszystko to ładnie brzmi, tylko no właśnie, czy mówi szczerze?

Myślę że macie rację, potrzeba czasu. Postanowiłam na razie nic nie robić, będę czekać jak on się zachowa, co będzie robił, czy będzie walczył o nasz związek. Może też w jakiś sposób okaże się, czy życie bez niego jest rzeczywiście takie straszne.

To miło, że tak odebrałaś moje słowa

Z pewnością na początku nie będzie Ci łatwo. W końcu ciężko bywa nawet gdy nagle zabraknie nam psa lub kota (ukochanego węża?), a co dopiero kogoś bardzo bliskiego. Wynika to też z faktu, że mózg się przyzwyczaja, myśli często krążą wokół tej osoby, a nagle jej nie ma (albo zaufania) i tak jakby nie mają się czego zaczepić.

Jednakże, związek i miłość powinny wynikać z wolności. Wiadomo, że człowiek się przyzwyczaja, ktoś staje mu się potrzebny, a także można po prostu pragnąć z tą osobą być. Jednak oczywiście nie jest dobrze, gdy ludzie są ze sobą dlatego, bo "nie potrafią inaczej". Wiele jest takich par ale to przecież nie o to chodzi. Najbardziej naturalna jest chęć zbudowania szczęśliwego związku (a nie tylko związku).

To też nie jest takie łatwe ale warto czasem zdawać sobie sprawę, że średnio 9 na 10 mężczyzn odchodzi od kobiet uzależnionych od alkoholu, a tylko 1 na 10 (!) kobiet odchodzi od mężów alkoholików (taka kultura, żadna wrodzona cecha kobiet). Wiadomo, jak to się kończy. Tymczasem nawet Kodeks Prawa Kanonicznego zaleca separację w sytuacji zagrożenia.

Warto też pamiętać, że problemów nie rozwiązuje się dla kogoś, tylko dla siebie (bo np. co się stanie, jeśli tej osoby zabraknie?), a także że się z nimi nie walczy (tak jak z bolącym kolanem się nie walczy tylko idzie do ortopedy). Jesli ktoś o tym wie, to znaczy, że w ogóle niewiele wie, jak sobie poradzić.

Zatem Twój chłopak niech się ogarnie i idzie do seksuologa.

Już go widzę jak za radą Soula z forum wiara pędzi do seksuologa

Kiedyś była taka sytuacja (w sumie myślę że nadal ma ten problem...), że bardzo bolał go "brzuch" co jakiś czas, nie współżyliśmy, na moją prośbę zaprzestał masturbacji a polucje jakoś pojawic się nie chciały... Jedyną radą lekarza (urologa) było "powinieneś się onanizować". Więc jeśli nawet to trzeba by poszukać jakiegoś odpowiedniego, a niestety nikt przy nazwisku nie ma zapisanej religii, którą wyznaje

Ale to był trochę OT, dziękuję Wam bardzo za wszystkie rady, wszystkie były mi bardzo pomocne. Na razie czekam. Nie powiedziałam ani tak, ani nie, nie chcę podejmować decyzji pod wpływem emocji. Oboje zresztą mamy teraz sesję, więc chyba dobrze będzie zająć się na razie nauką, a czas pokaże, czy będzie mu zależało na tyle mocno, żeby się nie poddać.

Faceci (przynajmniej niektórzy ) trochę inaczej na to patrzą. Myślę, że kobietom jednak łatwiej przychodzi wybaczenie zdrady. Jeśli natomiast ktoś traktuje zdradę jako "praktycznie niewybaczalną", to ukrycie jej pozostaje jedyną deską ratunku.

Wiem, że to nie usprawiedliwia bezczelnego kłamstwa, ale mam nadzieję, że chociaż wyjaśnia.

[/quote]
Kiedyś była taka sytuacja (w sumie myślę że nadal ma ten problem...), że bardzo bolał go "brzuch" co jakiś czas, nie współżyliśmy, na moją prośbę zaprzestał masturbacji a polucje jakoś pojawic się nie chciały... Jedyną radą lekarza (urologa) było "powinieneś się onanizować". Więc jeśli nawet to trzeba by poszukać jakiegoś odpowiedniego, a niestety nikt przy nazwisku nie ma zapisanej religii, którą wyznaje
.[/quote]

p.s no tak, lekarz zalecil masturbacje
a ksiadz uznalby to za znoszenie bólu w ramach moralnosci katolickiej?:D

p.s współczuje Ci bardzo mocno, bo potrafię sobie wyobrazić, co czujesz;( wiem, tez ze nam łatwo powiedzieć, daj sobie spokój, zostaw faceta itp. minie troche czasu i bedziesz patrzec na wszytsko inaczej. I wiem, zę bedzie lepiej.

Powiedzmy, że może częściowo.

Rozumiem ukrycie zdrady, kiedy druga strona o niczym nie wie i są małe szanse że się dowie - wtedy to nawet lepiej. Ale odpowiadanie kłamstwem na wprost zadane pytanie jest na prawdę nie
Proponuję poszukać psychologa/seksuologa chrześcijańskiego. Są tacy

Tak, o taki przypadek mi chodziło. Jak było tutaj, dokładnie nie wiemy, w pierwszym poście Docholuszka pisze:



Z tego można wnioskować, że:
1. Druga strona przez dwa dni okłamywania nie wiedziała (chociaż coś podejrzewała)
2. Były realne szanse na ukrycie zdrady.

Zgadzam się natomiast, że niepowiedzenie prawdy "samemu z siebie" to jednak inny kaliber niż kłamanie w odpowiedzi na konkretne pytania. Ale może pierwsze pytanie było oględne, z zaskoczenia, a odpowiedź udzielona instynktownie, w odruchu samozachowawczym? A potem tym trudniej wycofać się z przyjętej linii obrony.

Dla jasności, nie chcę tu nikogo wybielać, co najwyżej zrozumieć.

Jak dla mnie "ciągle pytałam" oznacza sposób pytania raczej mało oględny, na pewno wyraźny, a kłamstwo przy jednoczesnym trzymaniu za ręce i patrzeniu w oczy trudno uznać (przynajmniej mi) za zachowanie instynktowne.

Chociaż to tylko moje zdanie, może było inaczej.