Po co sie pchałam Właśnie to jest to, że nie myśli się wtedy o konsekwencjach, nie uważa się, że nie uda się zapanować nad tym wszystkim. Dla mnie demony i te sprawy nie były niczym wielkim, niczym, czego mogłabym sie obawiać... Nawet bardzo mnie do nich ciągnęło...
C&S jaką nadwrażliwość Nie rozumiem...

I czy naprawdę zawsze już będę się bać Zawsze

A co do samobójstwa... ja już nic nie wiem ...

Membaris - postaram się pamiętać w modlitwie...

nie wiem, czy zawsze sie bedziesz bala
cos ci opowiem

dawno temu uwazalam, ze dobrze jest sie bać "na zapas" więc bałam sie nawet tego, ze przestanę sie bać i wtedy coś złego mnie spotka no cóz, na swoje wytłumaczenie mam jedynie mój mlody wiek [wtedy] i nadmierną wyobraźnie
w koncu stwierdziłam, ze to bezsens i szkoda czasu na wieczne banie sie nawet tego, ze sie przestane bac - i przestałam to robic... mysle, ze w jakis sposob strach wynika z naszej swiadomosci i w jakims stopniu mozemy nad nim zapanowac - uswiadamiajac soebie, czego i dlaczego sie boję...

jesli idzie zaś o pozostały strach [bo sama nie uwolniłam sie od niego calkowicie] to on nadal sie pojawia, nadal sa we mnie mysli,w ktorych sie boję róznych rzeczy, spraw, sytuacji... wtedy uczciwie mowie o nich Bogu - i Jego prosze o pomoc... i jeszcze nigdy nie zdarzylo sie, by mi nie pomógł

Ja się teraz boję najbardziej tego, że chcę się zbliżyć do Boga, jednak jestem bardzo daleko i jednioczeście oddaliłam się ttroche od Szatana...
Teraz jestem pośrodku gdzieś tak... zupełnie sama...

Membaris

nie, nie zawsze będziesz się bać.. ale żeby wyzbyć się strachu potrzeba naprawdę dużo czasu - u mnie zajęło to blisko 2 lata, a i nawet teraz, po 4 latach od odejścia od tamtego życia ciągnie w stronę magii, satanizmu.. szczególnie gdy coś nie wychodzi, gdy coś się nie udaje.. ciągle tamten świat jest bardziej znajomy, bliższy od tego Bożego.. choć ten Boży jest nieporównanie lepszy..
i to nie jest tak, że jedna rozmowa, spowiedź etc rozwiąże wszystko.. to będzie wiele miesięcy ciężkiej pracy.. walki o wytrwanie każdego dnia.. i będą upadki.. powroty - to towarzyszy każdemu - byle tylko się nie poddać - a zapewniam Cię, że jeśli zaczniesz na poważnie wracać do Boga.. walczyć o siebie, On Cię nie zostawi.. i da Ci ludzi, którzy pomogą..
Będę Cię wspierać modlitwą

Nie jest źle, takich co są między Bogiem a Szatanem jest wielu. Da sie z tym żyć... oczywiście wszystko zależy od predyspozycji.

.. za te słowa powinien być ban ..

.. fascynacja złem jest wynikiem braku równowagi między dobrem i złem .. jeśli zła jest za dużo w otoczeniu, wtedy wydaje się być czymś naturalnym dla człowieka .. jeśli tego dobra jest za dużo - w naturalny sposób poszukuje się czegoś, co by mogło nadać życiu odrobiny smaku ( na pewno znasz dzieci z b. dobrych domów, które zeszły na drogę występku) ..
.. zazwyczaj z takiego stanu w jakim jest Membaris się wychodzi samemu .. może dzięki modlitwie, medytacji lub po prostu zwykłej życzliwej rozmowie .. ale tylko przy odpowiednim wsparciu ze strony rodziny czy innej grupy odniesienia ..
.. ona szuka tu pomocy, a nie kata, za którego się pewnie (mam nadzieję, że tylko teraz) przebierasz ..

Szukam pomocy... i to już rozpaczliwe poszukiwanie...
Bo naprawdę nie chcę już tak żyć...
Ale pomóżcie, co mam zrobić na początek Jak prawie nic nie można zrobić

Membaris, zacznij od wyrzucenia wszelkich przedmiotów związanych z magią i satanizmem ( pisałaś, że takie masz) , a potem umów się na rozmowę z kapłanem.

Jakiekolwiek rady przy znikomej ilości danych określających Twoje obecne położenie, pragnienia, lęki, potrzeby itd. - są nie na miejscu, to błądzenie po omacku. Czy blisko Ciebie znajduje się jakaś bliska Ci osoba, która może z chęcią poświęcić dla Ciebie czas, z którą mogłabyś porozmawiać zupełnie szczerze o swoim położeniu? Próby nawiązywania kontaktu przez internet i sam kontakt o takiej formie to jedynie proteza rozmowy.

Pozdrawiam i życzę Ci wszystkiego co dla Ciebie najlepsze.

Nie, nie mam nikogo z kim mogłabym pogadać osobiście... Rodzina nie rozumie, dla nich Bóg to Bóg...
Jedynymi osobami, które mi w miarę starają się pomóc, są to osoby , które znam przez internet... W realu zostałam sama...

Nikt nie może zrozumieć, njakie to moje położenie naprawdę jest...
I nic nie moge na to poradzić, bo na siłę nie będę nikogo ciągnąć do rozmowy...

mała... dasz rade... potrzeba czasu, poza tym czasem moze nam sie wydawac, ze nie ma obok nikogo.. a pomoc moze byc blizej niz nam sie wydaje...
mowisz zre rodzina tego nie rozumie... moze oni poprostu czuja sie za slabi... moze maja swoje problemy i tez potrzebuja pomocy
kiedy czuja sie bezradni to nawet nie staraja sie pomoc

pisalas wczesniej o wspolnocie... moze oni tez potrzebuja pomocy i sami tez nie radza sobie ze swoimi problemami...?

Ale przez internet nie da się rozwikłać tak złożonych problemów, potrzebny jest pełny, bezpośredni kontakt, choć niektórzy próbują i być może Tobie pomoże taka forma? Podaję odnośnik, to potężny portal, myslę, że znajdziesz tam wszystko, prócz bezpośredniego kontaktu...

http://salve.slam.katowice.pl/Sitemap.htm

Napisano tam:






Na tym portalu znajdziesz informacje, które mogą pomóc.

Pozdrawiam

Kurcze święte, przecież nie możemy robić wyjątków. Raz, dwa, trzy...
Odwracamy się od Ciebie plecami

Nosper... a ja lubie byc oryginalna i .. sie nie odwroce, a co...