Miałem w podstawówce niewierzącego kolegę, pochodzącego z niewierzącej rodziny, któremu czasem zdarzało się mawiać "jak Boga kocham". W tamtych czasach też postrzegałem to jakoś w pozytywnym świetle. Pewnego razu jednak zreflektował się i ze śmiechem dodał "chociaż wcale go nie kocham".

Ale nie dostrzegłem wtedy jakiejś głębi w tym.

Dziwne że człowiek nie wierzący w chwili trwogi wzywa Boga.Ale nie będę nad tym dyskutował.Myślę że mam z czego się cieszyć ponieważ ta osoba uwierzyła w Boga.

O.k doszedłem do tekstu źródłowego gdzie autorowi chodzi o 6000lat

Poniekąd ma Pan rację, gdyż ani w jedno ani w drugie nie wierzę. Co ciekawe, jeszcze dwa lata temu deklarowałem się jako osoba wierząca, ale przez ostatnie dwa lata religianci różnej maści bardzo się starali (i w końcu im się to udało) udowodnić mi, że wiara to bezsens i skrajna głupota (sam być może nigdy bym do tego nie doszedł, ale z pomocą z zewnątrz jakoś się to udało).
Ale wracając do tematu: w zjawiska rzeczywiste nie można wierzyć, trzeba je poznawać. Z tego też powodu nie wierzę w ewolucję, ja wiem o istnieniu takiego zjawiska i poznaję je wykorzystując materiały naukowe (zweryfikowane i o niezerowej wiarygodności).
Czy Pan posiada jakieś materiały o zbliżonym poziomie ufności statystycznej o jakimkolwiek bóstwie? Chętnie się zapoznam.


Z nagrań czarnej skrzynki naszego Tupolewa wynika, że tuż przed roztrzaskaniem ktoś w kabinie krzyknął "k...wa". Jakiego był wyznania, że szukał ratunku u kobiety o negocjowalnym afekcie? I o czym to świadczy w kwestii istnienia któregokolwiek bóstwa? A może nie świadczy, czyli jest tematycznie neutralne?


Naleciałość językowa będąca skutkiem tradycji i/lub inercji kulturowej, oto inne przykłady "dziwności":
1. Dziwne, że człowiek, który jest w stanie kupić sól po 1zł za kilogram mówi "słono zapłacić" (wszak sól jako waluta to byłaby dziś głupota).
2. Dziwne, że człowiek, który w domu ma tylko kuchenkę elektryczną mówi o krótkiej wizycie "wpaść jak po ogień" (czyżby był wyznawcą kultu ognia?).
3. Dziwne, że człowiek pokazuje na kilkuletnią jabłoń i mówi "drzewo" (po staropolsku tyle, co "stare", vide sformułowanie "drzewiej" = "dawniej").
4. Dziwne, że człowiek niby wierzący w katolickiego Boga na wywołane raptownie uczucie strachu mówi "strach paniczny" - czyżby był ukrytym wyznawcą bożka Pana (inaczej Fauna)?

Czy mam przytaczać dalej, czy wystarczy?

Wykrzyknięcie "o Boże" to taka sama deklaracja wiary w Boga, jak wykrzyknięcie "o kur*a" oznacza, że wykrzykujący właśnie zobaczył prostytutkę.

Nie zgodzę się z tym. Skoro w trwodze ktoś woła "o k...wa!" to znaczy raczej, że wierzy, że pani pracująca wyłącznie późnymi wieczorami jest w stanie mu pomóc. Per analogia - skoro okrzyk "o Boże" ma świadczyć o jakiejkolwiek wierze, to i "o k...wa" również. A jeśli nie, to w obu przypadkach pozostaje jedynie kwestia zwykłej naleciałości kulturowej (jak to z solą).

Sorry ale mnie bardziej interesuje dyskusja związana z tematem.
Dziwi mnie że nikt z wierzących nie odniósł się do tematu odkupienia z grzechu a ewolucja .

Może nikt nie odpowiada na ten problem, gdyż jest to problem wydumany?
Mamy mianowicie w tym przypadku próbę skonfrontowania jednej (na dokładkę odosobnionej ideologicznie w tym akurat problemie) mitologii z naukowym opisem rzeczywistości. Równie dobrze można dywagować np. na temat: "Sens życia Heraklesa a mechanika kwantowa" albo "Zmartwychwstanie Ozyrysa a teoria fuzji jądrowej". Oczywisty bezsens. Dlaczego w przypadku innych mitologii ten bezsens jednak odczuwamy natychmiast i bez zahamowań a w przypadku tej jednej mitologii podobny poziom braku sensu pozostaje niezauważalny?
Oto jest pytanie!

Przyzwyczajenie.


Moja mama, osoba głeboko wierząca, oglądała program, w którym prezentowano zwyczaje jakiegoś plemienia afrykańskiego. Jak usłyszała, ze plemię wierzy w to, że świat powstał z odchodów mrówek, zacząła się śmiać. Zwróciłem jej uwagę, ze sama wierzy, że regularnie jedząc swojego Boga oczyszcza się z grzechu jej mitycznych przodków. Zatkało ją - nigdy tak o tym nie myślała, nie popatrzyła na to z zewnątrz.

Proponuję poczytać sobie tutaj .http://www.ccm.pl/ciekawostki/bog-kontr ... cierpienie

Litości. To już tu było ze 100 razy... Einstein nie wierzył w Boga.

Na pocieszenie powiem, że ta wersja zamiast pełnego dramatyzmu :
... osunął się bezwładnie na krzesło, ma na koniec :... usiadł

Pewnie ktoś chciał właśnie ująć dramatyzmu i zmienił. Ale takie zakończenie brzmi idiotycznie...

Czekam na kolejne wersje, np. "przez długi czas patrzył tępym wzrokiem". O, albo jeszcze więcej dramatyzmu: "poraził go piorun!"

...Profesor z wysiłkiem przełknął ślinę.
...Profesor odwrócił pobladłą nagle twarz.


Nie, chyba nic nie pobije bezwładnego osunięcia...

Dobrze, że forumowicze zwykle przed komputerem siedzą, bo niedługo na widok tej historyjki sami zaczęliby się bezwładnie osuwać.

Chociaż zawsze można jeszcze osunąć się z krzesła...

Co ma ta wymyślona i pełna naciąganych pseudoargumentów opowiastka do meritum wątku, na którym jeszcze niedawno tak bardzo Panu zależało?

Moja ciekawość dotycząca tego, w co wierzy osoba wołająca w chwili przerażenia "o k...wa!" nie została jak dotąd zaspokojona. Czy ktokolwiek (ze szczególnym uwzględnieniem pana romulusa) może mi całość szczegółowo i sensownie objaśnić, czy też mam przyjąć, że moje objaśnienia są jednak przyjęte jako poprawne?