Witam,
jesteśmy od pół roku po ślubie. Nie chcemy mieć na razie dzieci. Jeśli chodzi o męża, to on nie chce ich mieć przynajmniej na razie, potem tego nie wyklucza, ale też nie mówi, że chce koniecznie. Ja z kolei wiem, że ich nie chcę. Nie dlatego, że ich nie lubię, że jestem zwyrodniała. Po prostu kocham moje dzieci, których nie mam, tak mocno, że nie chcę skazywać ich na życie, ból, cierpienie i wszystkie nieprzyjemności jakie je jeszcze czekają. Nawet św Łukasz 23:29 mówi "błogosławione łona, które nie karmiły." Sama gdybym mogła wolałabym się w ogóle nie urodzić. Więc nie sprowadzę tutaj moich dzieci. Czemu więc małżeństwo ma mieć obligatoryjnie dzieci?

Tak jest i w moim przypadku.Zbyt mocno kocham swoje nienarodzone dzieci,aby pozwolić im egzystować w tym, jednak niedoskonałym świecie

łona nie karmią
karmi się piersią i/lub butelką

Oj tam, nie bądźmy uszczypliwi Łona, które nie rodzą

Ten werset nie dotyczy Twojej sytuacji. Problem leży gdzie indziej niż go odnajdujesz. Ja to tak widzę.

viewtopic.php?f=23&t=28310 - ślub i niechęć posiadania potomstwa
viewtopic.php?p=662529#p662529 - Małżeństwa bezdzietne - czy gorsze
viewtopic.php?p=668331#p668331 - Kolejne dziecko w katolickim małżeństwie

Tzn. gdzie? czemu tak to widzisz?
To co pisze założycielka wątku jest jak najbardziej zrozumiałe i spójne.

"gdybym ja wiedział trzydzieści lat temu, to co wiem dzisiaj, to nie odważyłbym się mieć dzieci.
Młodzi ludzie zupełnie nie zdają sobie sprawy z tego, że obecne dzieci nie mają żadnych szans na normalne życie. Czeka je piekło na ziemi. To piekło urządzą im mamoniarze, czyli wyznawcy religii materialistycznej, czyli ludzie oddani diabłu. I nie można się temu co dziwić, wszak piekło to ich cel życia, chociaż większość z nich tego sobie nie uświadamia." Wypowiedź Maluczkiego nie ostatecznie przekonuje do nie posiadania dzieci, ale dzięki Elbrus, poczytam

Dobra, na razie wyczytałam, że moje małżeństwo jest chyba nieważne Przed ślubem rozmawiając z narzeczonym wspólnie uzgodniliśmy, że nie chcę mieć dzieci i może nie zechcę. W chwili samego ślubu kiedy ksiądz pytał o dzieci w sumie wierzyłam że w razie czego jakby się już jakimś cudem pojawiły to nie ma wyjścia przyjmujemy.
Tylko co jest takiego naturalnego w posiadaniu dzieci? Naturalnie jest też ich nie mieć.

OK, dzięki za linki, wg mnie za dużo tu filozofii, i paragrafów, ja nie chcę mieć dzieci, bo je kocham, nie dlatego że nie kocham. Nie dlatego, że jestem wygodna i boję się porodu, ale dlatego, że już boję się o nie, o to co czeka je w szkole, w życiu. Życie nie jest cukierkowe. Nie chcę, żeby cierpiały. Bóg jest dobry, ale droga do niego wyboista. Jeśli mają szansę do niego nie trafić, lepiej dla nich by ich nie było. Życie na ziemi nie jest żadnym darem, dopiero to w niebie. Wszystko jednak w rękach Boga, ale ja się będę starać by ich nie było. Z miłości. Bo bardzo je kocham.

Lotopolanka, ja ciebie trochę rozumiem. Urodziłam pierwsze dziecko
dość późno i na początku przerażało mnie każde jego najmniejsze cierpienie,
płakałam, gdy miało kolki, gdy prężyło się bo bolał brzuszek.
Umierałam ze strachu rok wcześniej zanim poszło do przedszkola,
bo bałam się wypuścić je spod swoich skrzydeł (bo świat jest okrutny i ktoś zrobi mu krzywdę).
Kiedyś mąż powiedział mi gdy bezradnie buczałam nad gorączkującym bobasem:
"Przestań! Ona się po to urodziła i po to na świat przyszła" - mówił o cierpieniu.

A ja wtedy zrozumiałam, że on się myli i jest zupełnie inaczej a ja niepotrzebnie się zadręczam.
My się rodzimy do wiecznego życia, troski i znoje na ziemi są przemijające,
trzeba ich doświadczyć, ale nie wolno tracić z oczu prawdziwego celu nieśmiertelnej duszy
człowieka. Dlatego warto sprowadzać życie na świat, warto współdziałać z Bogiem w powoływaniu
do życia nowych dusz Pozdrawiam

lotopolanka
Czasem pisują na tym forum ludzie, różne dość oryginalne twierdzenia. Ostatnio jedna osoba zapytała, czy grzechem może być pobicie kogoś, skoro to w gruncie rzeczy wzbudzi w nim refleksje, będzie motorem do działania. Jakkolwiek to absurdalne, to jednak Twoje tłumaczenie mieści się w podobnej kategorii. Bo co do zasady macie racje oboje. Tylko co do realizmu niezbyt. Jeśli naprawdę wierzysz w to co piszesz, to w gruncie rzeczy chyba nikt nie znajdzie argumentów, które Cie przekonają.

Myślę, że sama zauważysz w końcu, że to co Tobą kieruje to niewłaściwe
podejście do cierpienia.
W tej chwili ono nad Tobą w pewnym sensie ma władzę, determinuje
Twoje myślenie. Układasz swoje życie tak, aby go uniknąć, a raczej
aby go oszczędzić niewinnym istnieniom.
Musisz się sama z tym tematem zmierzyć jeszcze raz, bo jeśli
jesteś wierzącą osobą to powinnaś wiedzieć, że życie na ziemi się nie
kończy. To tak jakbyś zabraniała swojemu dziecku pojechać
na cudowne wakacje nad morze bo dowiedziałaś się, że w drugim tygodniu
pobytu stłucze sobie kolano

Dzieci są ogromną radością dla rodziców. Uczą się od nich pokory, krąży miłość i dojrzewają w człowieczeństwie. Młode matki, nawet wykształcone, będą rozmawiały ze sobą przede wszystkim o swych malcach a starsze kobiety zachwycają się kolejnymi osiągnięciami wnucząt. Sekundy zadecydowały, że urodziłam się żywa i dziękuję mamie oraz lekarzom za ich determinację. Sama mam wspaniałe dzieci. Dobry Bóg pozwolił mi nie wstawać do nich w nocy. Spały od noworodka i w zasadzie nie chorowały. Nauczono mnie już w dzieciństwie stawiania czoła problemom, w dorosłym życiu przyjęłam to jako naturalną kolej spraw. Nigdy nie roztkliwiałam się nad sobą, ale szukałam rozwiązań. Potem otrzepywałam piórka i cieszyłam się urokami życia. Im mądrzej człowiek dokonuje wyborów tym mniej ma zmartwień(wykluczam tu sytuacje losowe). Jeśli nie masz problemów w swojej rodzinie to są w dalszej lub zawodowe. Są wszechobecne.
Ucieczka od problemów i brak umiejętności stawiania czoła przeciwnościom losu jest też cierpieniem z powody obawy przed nim. Jeśli chcesz przejść przez życie łatwo, lekko i przyjemnie, to nigdy nie dojrzejesz.
A powodzenie i optymizm życiowy zdobywamy ciężką pracą. Ja dotąd dostałam znacznie więcej niż mogłam sobie wymarzyć. Mam nadzieję, że stając na Sądzie dowiem się, że pomnożyłam swe talenty i nie zostawiłam po sobie grzechu w kolejnym pokoleniu oraz nie uciekałam przez krzyżem i odpowiedzialnością za życie.
Czarnowidztwo, które prezentujesz nie jest normą. Ma swe źródło w Tobie, nie świecie.

I uważasz, że to dobrze? Mnie to poraża. Gdy spotykają się młode matki np. w przedziale pociągu i nic tylko o dzieciach. Ile śpi, co je a nawet co wydala w jakim kolorze i jak często. Mózg zdominowany macierzyńskim instynktem. Rozumiem miłość do dziecka ale nie chciałbym nigdy aby moja żona (ani ja) była aż tak zdominowana myślami i rozmowami o dziecku. To niezbyt zdrowe.