to taktyka strusia Iwono. Bardzo niebezpieczna. Idealizuje sie osoby, instytucje, cały świat a potem, gdy coś pęknie cały twój świat razem z tobą leży w gruzach. Ufność trzeba miec w Bogu, fundamentem musi być Bóg, nie człowiek, nie instytucja.

Ale ja zawsze ufam Bogu.

Dlaczego więc upierasz się zamykać oczy na niegodziwości popełniane w Jego imieniu?

podziękowałam tylko za radę forumowiczki.
Ja nie zamykam oczu na żadne niegodziwości

Przeczytaj do końca. Uważam, że ona ma rację.

"Szumlewicz swoim rozmówcom zadaje pytania typu: ''Jakie poglądy i działania JPII były Panu szczególnie obce? Z czym się Pan szczególnie nie zgadzał?'', ''Czy kult JPII nie stanowi zagrożenia dla wolności słowa?'', ''Zatem jakim władcą absolutnym był Karol Wojtyła?''. Takie pytania są szukaniem haków, argumentów, by udowodnić jedyną słuszną tezę."

"Wystarczy zerknąć do spisu treści, żeby zobaczyć, z jaką żelazną konsekwencją autor dowodzi tezy o ''toksycznym JPII''. Oto tytuły poszczególnych rozdziałów: "Janusowe oblicze pontyfikatu JPII", "Pedofilia za zasłoną władzy", "Toksyczny i przereklamowany", "Nie można rządzić Kościołem samymi zdrowaśkami", "Bez papieża bylibyśmy nowocześniejsi", "JP II grzeszył przeciw życiu", "Pontyfikat straconych szans", "JP II oddzielał ludzi od Boga", "Toksyczny ojciec lesbijek i gejów" i tym podobne.

Takie postawienie sprawy nie otwiera dyskusji, ale ją zamyka."

"Tymczasem po siedmiu latach od jego śmierci mamy prawo - więcej: mamy obowiązek - rzetelnie przyjrzeć się jego pontyfikatowi i zobaczyć światłocienie, oddzielić własną myśl Jana Pawła II od myśli jego współpracowników i doradców. I zadawać trudne pytania. Nawet święci popełniają błędy i mają swoje grzechy. Mają też własną, ludzką wizję rzeczywistości - i mają do tego prawo. Bo święci są ludźmi; Jan Paweł II doskonale o tym wiedział. Na tym polega ich autentyczność. Jan Paweł II był autentyczny, był sobą. I tej właśnie jego osobności warto się przyglądać, zamiast budować pomniki, malować obrazy i pisać hagiografie."

"Tymczasem dyskusja o Janie Pawle II jest konieczna. Sama chętnie wzięłabym w niej udział, bo zgadzam się z tym, że pewne sprawy wymagają wyjaśnień i przyjrzenia się im z bliska.

Dotyczy to wielu ważnych kwestii.

Na przykład: kto pomagał pisać i redagować ostatnie encykliki oraz książki Jana Pawła? Czy były one do końca zbieżne z jego myśleniem? Jeśli tak, to w którą stronę ono ewoluowało? Dlaczego? Wiemy na pewno, że swoją pierwszą encyklikę ''Redemptor hominis'' pisał sam. Kolejne, aż do około 1994 roku, również. Później jednak, coraz słabszy po zamachu na jego życie i zmagający się z początkami choroby Parkinsona, zakreślał tematy i stawiał podstawowe tezy, natomiast współpracownicy pomagali w redakcji. Możemy się tylko domyślać, kto i w jakim stopniu to robił. Szkoda, że dokumenty, które rozjaśniłyby te kwestie, są wciąż niedostępne dla badaczy.

Warto również postawić ważne pytania dotyczące innych źródeł wpływów na myśl, poglądy i postawę JP II: jego mistrzów, kontaktów z najwybitniejszymi umysłami, również ludźmi niewierzącymi (choćby podczas słynnych spotkań w Castel Gandolfo, wreszcie teatru, który kochał i z którego zrezygnował.

Trzeba pytać, dlaczego długo milczał w sprawie kard. Paetza oraz negatywnych bohaterów podobnych skandali: czy znał prawdę, czy może był źle informowany?"

To tylko jedna książka, jeden głos w POLSCE. Nie bierz ją jako podstawę dyskusji, a jako pretekst do dyskusji.
Z resztą nie wierzę w uczciwą dyskusję na ten temat w Polsce.

Ona częściowo na pewno m rację. Ale każda strona ma trochę racji. Tymczasem w Polsce są tylko takie publikacje o JP2 jak za starych dobrych czasów o dobrym wujku Stalinie.

A to link, o którym pisałam, do wpisu Elbrusa:
viewtopic.php?p=664132#p664132

Moim zdaniem plik warto ściągnąć i posłuchać. Trwa około 40 minut.

tylko po co?

Nic tam nie ma szczególnie nowego, te wszystkie rzeczy są znane. Oczywiście dla tych, którzy choć trochę interesują się prawdą. Kto nie chce słuchać trudnych i nieprzyjemnych rzeczy zatka sobie uszy i nic nie da się na to poradzić.

Mam w ogóle negatywne zdanie na temat samego papiestwa. Dyktatorskie państewko, antydemokratyczna struktura kościelnej hierarchii, mizoginia itd. Nic dziwnego, że papieże lubią krytykować wolny i demokratyczny Zachód, i nazywają cywilizacją śmierci.

Co do samego Wojtyły, to poza tym, że był znaczącym prawicowym politykiem w latach 80tych i popierał wszelkie antykomunistyczne siły, jakkolwiek podłe nie były, to żaden dowód wielkości, choć trzeba przyznać, że był zacięty i konsekwentny.

Nie był ani wielkim poetą ani pisarzem. Jego prace filozoficzne w ogóle nie są cytowane poza Polską i katolickimi myślicielami, co nie może dziwić zważywszy jak bardzo był oderwany od tego co w filozofii się dzieje. W etyce kompletnie się nie liczy, choć dla katolickiej moralności to ważne co pisał.

Był medialnym celebrytą i miał charyzmę z której chętnie korzystał na masowych imprezach. To prawda, jednak nie nagrał żadnej fajnej płyty.

Nic wielkiego nie zrobił, poza tym, że został wybrany papieżem. Zrobił kilka dobry rzeczy (walka z komunizmem) i sporo błędów m.in. tych wymienionych wyżej w wątku. Nie zostawił po sobie wybitnych dzieł. Dlatego nie da się go w żadnym razie uznać za Wielkiego.

Co prawda nasz telewizja zawsze w końcu znajdzie jakiegoś niewierzącego który go podziwiał, ale ich poglądy wynikają tylko z naszego zakompleksionego nacjonalizmu, a nie z obiektywnej oceny tej postaci.

Żeby poznać drugą stronę medalu, a nie tylko tę jedną, wyglancowaną, świecącą się jak psu...miska, oglądać.

Bo odnosi się to ściśle do wątku założonego przez Jajko. Może jeśli się dowiesz, o czym w ogóle mowa, napiszesz wreszcie cokolwiek na temat. Bo jak na razie twoje wypowiedzi i komentarze ograniczają się standardowo do: "Jak zwykle Jajko szukasz jakiś sensacji" lub "lepiej nie czytaj..." albo "pomodlę się wiec, abyś miała dużo obowiązków.". Wiele postów, nic na temat. I do tego wolisz pozostać totalną ignorantką i nie mieć nawet pojęcia o czym ludzie tu rozmawiają...

Ale plejada To żart czy poważnie cenisz sobie pana Urbana? I za co, jeżeli można wiedzieć taka ... jest Twoim ulubieńcem?

Poważnie cenię. Umysł, inteligencja - to przede wszystkim.
Zna się na biznesie i inwestowaniu. Sporo mogłabym się od niego nauczyć.
Podzielam też część jego poglądów i w znacznym stopniu podejście do życia (tylko że u mnie jest to oczywiście dostosowane do mojej osoby i moich potrzeb).

Jasne, odwiedził tylko swojego niedoszłego zabójcę i mu wybaczył, ale w gruncie rzeczy to nic wielkiego nie zrobił...