No, używano, tylko Ty nie zwróciłeś uwagi. Bywało że znaczenie tego terminu było inne, ale jak najbardziej był w użyciu.
Proszę parę przykładów:

FRAGMENT LISTU DAMAZEGO I
z Listów DO BISKUPÓW WSCHODU ok. 374 r.

Wcielenie, przeciw apolinarystom
Dziwimy się słusznie, że o niektórych wśród naszych mówi się, że chociaż zdają się mieć
prawowierne zrozumienie o Trójcy, to jednak o tajemnicy naszego zbawienia [...] nie myślą
prawidłowo. Twierdzi się bowiem, że nasz Pan i Zbawiciel z Maryi Dziewicy przyjął
człowieka niedoskonałego, tj. człowieka bez duchowości. Ach, jak blisko będzie takiemu
ujęciu do poglądów arian! Tamci mówią o niedoskonałym bóstwie w Synu Bożym, ci
twierdzą kłamliwie o niedoskonałym człowieczeństwie w Synu Człowieczym. Jeśli
mianowicie został przyjęty człowiek niedoskonały, to niedoskonały jest dar Boży,
niedoskonałe nasze zbawienie, ponieważ nie został zbawiony cały człowiek. I na co będzie
powiedziane owo słowo Pana: „Syn Człowieczy przyszedł zbawić to, co zginęło"? (Mt 18,
11). Cały, tj. w duszy i ciele, w duchowości i w całej naturze swojej substancji. [...]

ADHORTACJA APOSTOLSKA PAPIEŻA JANA PAWŁA II
FAMILIARIS CONSORTIO, 22 listopada 1981 r.
Małżeństwo jako źródło świętości
56. Właściwym źródłem i pierwotnym środkiem uświęcenia małżeństwa i rodziny
chrześcijańskiej jest sakrament małżeństwa, który podejmuje i rozwija łaskę uświęcającą
chrztu. Na mocy tajemnicy śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, w którą małżeństwo
chrześcijańskie na nowo się włącza, miłość małżeńska doznaje oczyszczenia i uświęcenia:
„Tę miłość Pan nasz zechciał szczególnym darem swej łaski i miłości uzdrowić, udoskonalić i
wywyższyć".
Dar Jezusa Chrystusa nie wyczerpuje się w samym sprawowaniu sakramentu małżeństwa,
ale towarzyszy małżonkom przez całe ich życie [...]
Powszechne powołanie do świętości jest skierowane również do małżonków i rodziców
chrześcijańskich: określone w sprawowanym sakramencie zostaje przełożone na konkretny
język rzeczywistości życia małżeńskiego i rodzinnego. Stąd rodzi się łaska i wymóg
autentycznej i głębokiej duchowości małżeńskiej i rodzinnej, która będzie czerpała
natchnienie z motywów stworzenia, przymierza, Krzyża, zmartwychwstania i znaku, nad
którymi niejednokrotnie zastanawiał się Synod.


Fragment LISTU APOSTOLSKIEgo PAPIEŻA JANA PAWŁA II
ROSARIUM VIRGINIS MARIAE, 16 października 2002 r.
Różaniec Najświętszej Maryi Panny
19. [...] Aby różaniec w pełniejszy sposób można było nazwać 'streszczeniem Ewangelii', jest
zatem stosowne, żeby po przypomnieniu Wcielenia i ukrytego życia Chrystusa (tajemnice
radosne), a przed zatrzymaniem się nad cierpieniami męki (tajemnice bolesne) i nad triumfem
zmartwychwstania (tajemnice chwalebne) rozważać również pewne momenty życia
publicznego o szczególnej wadze (tajemnice światła). To uzupełnienie o nowe tajemnice, w
niczym nie szkodząc żadnemu z istotnych aspektów tradycyjnego układu tej modlitwy, ma
sprawić, że będzie ona przeżywana w duchowości chrześcijańskiej z nowym
zainteresowaniem jako rzeczywiste wprowadzenie w głębię Serca Jezusa Chrystusa, oceanu
radości i światła, boleści i chwały [...]

Nie wiem o co chodzi, co ma jedno z drugim wspólnego.
Oczywiście, że traktowano Boga jak trzy prawdziwe Osoby Boskie.

Antoś! Mamoniarze tego nie kumają!

Jak to nie oddziela!? Przecież mówicie o duchowości. To co resztę osoby odrzucacie?

A co jeszcze mogę w stosunku do niewidzialnego Boga?

Zupełnie Cię nie rozumiem.
Relacja z osobami w świecie materialnym, to kontakt z nimi wg ustosunkowania do nich.
Relacja z osobami ze świata niematerialnego, wynika z wiary że te osoby istnieją i odbierają moje do nich intencje woli i jeżeli przyjmują one najgłębszą formę, jaka jest mi znana, to niczego już się pogłębić nie da. Tylko przyjaźń ze Związkiem Radzieckim mogła być pogłębiana w nieskończoność.

MRIEL, ale Ty jesteś oczytana!
Ale nie zrozumiałaś chyba o co mi chodzi.
Duch osoby, to jej istota i źródło jej woli. Nie należy go rozumieć, jako coś ze świata magii. Ten duch jest nośnikiem naszej nieśmiertelności. Jest najważniejszym, jeżeli można tak powiedzieć, elementem osoby.

Mam pytanie na marginesie: czym w takim razie jest dusza? Zmysłami, emocjami etc.?

Dusza jest niematerialnym odpowiednikiem ciała materialnego.

Tożeś mi Waszmość rozjaśnił...

Czemu ona służy, skoro wola osadzona jest w duchu? Chyba nie do podróży astralnych i innych magicznych świństewek?

A ty jak analizujesz swój język to odcinasz sobie rękę?

Możesz kochać, lubić, szanować, obrazić się, zezłościć na niego albo Go wielbić. Możesz współpracować albo się spierać, możesz się kłócić albo jednać, prosić lub domagać się. Możesz szukać relacji poddańczej, przyjacielskiej lub oblubieńczej. Możesz roztrząsać sens wszechświata albo plotkować o niedobrych sąsiadach. Możesz się otwierać lub zamykać, szukać lub omijać, możesz też kontemplować, doświadczać, współczuć i współprzeżywać. Możesz wszystko to co w stosunku do każdej innej osoby a być może nawet więcej. Możesz nawet wchodzić z nim w interakcje na poziomie ciała,ale to już oczywiście pod warunkiem, że taka będzie jego wola.

To, że jakaś forma jest najgłębszą Ci znaną nie oznacza jeszcze, że głębszych form nie ma. Najgłębsza forma dostępna będzie dopiero po śmierci. Relację w postaci „wynika z wiary że te osoby istnieją i odbierają moje do nich intencje woli” to maj nawet dzieci ze św Mikołajem, jak piszą do niego listy. Wiara w istnienie i możliwość komunikacji to może być dopiero początek, ale i bez tego początku można się obejść.

silgar przesadzasz!
Zostałeś chyba wychowany na bajkach i teraz świat realny miesza Ci się ze światem baśni i czarów.
" Wiara w istnienie i możliwość komunikacji to może być dopiero początek, ale i bez tego początku można się obejść."

Jak można mieć jakąkolwiek relację z Bogiem be wiary w jego istnienie?

O tym, czy można czcić (nawiązywać relację) Boga, bez wiary w niego:
Kiedy bowiem przechodziłem [przez wasze miasto] i oglądałem kolejno różne sanktuaria, znalazłem także ołtarz z napisem: Nieznanemu Bogu. Otóż to ja wam głoszę Tego, którego wy nieświadomie czcicie! Dz 17,23

O tym czy potrzebna jest świadomość intelektualna:
Przynosili Mu również niemowlęta, żeby na nie ręce włożył, lecz uczniowie, widząc to, szorstko zabraniali im. Jezus zaś przywołał je do siebie i rzekł: Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie i nie przeszkadzajcie im: do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego. Łk 18, 15-17

O zależnościach między wiara, świadomością, relacją, oraz o duchowości.
Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów. Nadchodzi jednak godzina, owszem już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli chce mieć Ojciec. Bóg jest duchem; potrzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie. J 4,22-24

O tym dlaczego możliwa jest relacja bez świadomości:
Żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca. Heb 4,12

O tym w jaki przykładowy sposób można wejść w relacje z Bogiem bez wiary w niego:
Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie. Wówczas zapytają sprawiedliwi: Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię? lub nagim i przyodzialiśmy Cię? Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie? A Król im odpowie: Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili. Mt 25,35-40

O tym jak rozpoznać, czy posiada się odpowiednią relację z Bogiem:
Nikt nigdy Boga nie oglądał. Jeżeli miłujemy się wzajemnie, Bóg trwa w nas i miłość ku Niemu jest w nas doskonała. 1J 4,12


Jeszcze na koniec parę cytatów z o. Badeniego odnośnie duchowości i świadomości.

„Będziecie patrzeć na Mnie jakby Duchem Świętym” Dla tego patrzenie na Syna Bożego w Jego własnym Duchu jest najbardziej intymnym patrzeniem, jakie w ogóle może być. Jest niewyobrażalne w relacjach międzyludzkich.

Do najgłębszej głębi człowieka nikt nie ma dostępu prócz Boga i samego człowieka. W tej głębi istnieje według Mistrza Eckharta coś niczym iskierka. On sama z siebie dąży do Boga. Duch Święty sięga do najgłębszego ośrodka naszej świadomości, nie podświadomości, tylko świadomości – tej codziennej, normalnej, często nieuświadomionej świadomości.

List do Hebrajczyków daje nam nam pewien klucz: Słowo Bożę sięga do szpiku kości, tam, gdzie łączy duch z duszą. […] Bóg jest tam obecny, ponieważ wszystko przenika, ale obecności jego nie jesteśmy świadomi. To sanktuarium duszy jest nieosiągalne bez aktu wolnej woli człowieka. Tam nikt nie ma prawa wejścia. Wejdzie tam tylko Duch święty i to jest ten „szpik kości ” albo „Duch duszy”.