Ja tez nie slyszalem. Moze Lurker za duzo wypil, bo jego wypowiedzi przewaznie sa logiczne.

Dusza jest tak rozpaczliwie kiepsko zdefiniowana, że... powiedzmy tak: chodzi mi o ogół zjawisk przypisywanych działalności duszy na przestrzeni wieków. To wszystko robi ciało. Dualizm precz, niech żyje monizm.


I znów, pojedyncza ameba jest mniej ograniczona niż człowiek złożony z milionów ameb, dla niepoznaki zwanych komórkami, czyli że człowiek mniej może od ameby. No proszę kolegi: my naprawdę rozumiemy pod słowem "złożoność" takie samo zjawisko?

A czytałeś może, co jakiś czas temu medieval_man pisał o duszy? viewtopic.php?p=763909#p763909

W teologii katolickiej dusza jest tym, co stanowi osobę. Ta całość, która jest nieredukowalna do sumy części. Nasze indywidualne osobowe człowieczeństwo.

Koncepcja niesprzeczna z badaniami z dziedziny neurologii.

A kto tu mówi o dualizmie? I kto zaprzecza temu, że to wszystko robi ciało? Oczywiście, że robi - tyle, że niczego to nie zmienia.



Jeżeli będziesz ograniczał się do konstatacji typu "nauka wyjaśniła duszę - tak naprawdę to wszystko robi ciało!" to wcale się nie dziwię, że wychodzi ci ameba.

Człowiek ma ciało. Ameba też ma ciało, tylko mniej - czyli jest "mniej złożona". Za to anioł nie ma ciała w ogóle. Czy anioł jest więc jeszcze prostszy niż ameba?

Tak, właśnie.

Zaś od Boga potężniejsza jest Wróżka Zębuszka, która potrafi stwarzać swoje doskonałe kopie...

Naprawe, w takich okolicznościach przyrody wolę już pozsostac na stanowisku "nauka wyjaśniła duszę".

Mnie zawsze dziwi, że próbuje się wyjaśniać istnienie Boga naukowo. Dzięki nauce my poznajemy świat, jego prawa. Zatem jest ona ograniczona naszym poznaniem, z konieczności innym na każdym etapie rozwoju cywilizacji. To nasz sposób wyjaśnienia praw rządzących wszechświatem, a nie coś co istnieje niezależnie od nas. Nasze narzędzie do poznania, ograniczone tak, jak ograniczony jest na danym etapie człowiek. Nauka może służyć, pomóc, rozumowo wspierać człowieka otwartego na poznanie. Dla wierzących jest to poznanie stworzenia jako dzieła Boga; dla niewierzących - zaprzecza istnieniu Boga jako istocie niepoznawalnej empirycznie, doświadczalnie czy też logicznie. Wszystko zależy od tego, jak to narzędzie zwane nauką wykorzystujemy.

Założyciel wątku krzyczy - straciłem wiarę: , tradycyjną, katolicką, urzędową, wiarę naiwną, pierwszą jaką miałem, wiarę pozbawioną głębokiej refleksji. Straciłem wiarę, bo zacząłem myśleć, poznawać, szukać, wybierać, dorastać. Ale chcę uwierzyć (rozmowy, pytania, żądanie dowodu), tylko dajcie mi powód, abym uwierzył. Ale nie tak jak wcześniej - chcę uwierzyć w taki sposób, który nie zaprzeczałby mojej obecnej wiedzy i poznaniu (stąd żądanie oparte na nauce).

Impactor jesteś na etapie poszukiwań (zresztą jak wszyscy ludzie). Dojrzałeś do głębszego poznawania. Negacja jest początkiem czegoś nowego, jest zaproszeniem do innego poznania. Bo nie możemy stać w tym samym miejscu. Widocznie taka jest Twoja droga życia.
Tylko odpowiedzi szukasz nie tam, gdzie trzeba.

Wiara, nadzieja, miłość. Nie: wiara, nauka. Ani: dowód, poznanie, wiara.
Co to oznacza? Wiara płynie wprost z naszej nadziei, wynika z miłości, i dąży do Miłości. "Z nich zaś największa jest miłość" (1 Kor 13,13 BT)
Kiedy poznamy Boga nie będzie już wiary i nadziei - będzie tylko i aż Miłość.

Ks. Twardowski ujął to tak:

Wierzę w Boga
z miłości do 15 milionów trędowatych
do silnych jak koń dźwigających paki od rana do nocy
do 30 milionów obłąkanych
do ciotek którym włosy wybielały od długiej dobroci
do wpatrujących się tak zawzięcie w krzywdę żeby nie widzieć sensu
do przemilczanych --- śpiących z trąbą archanioła pod poduszką
do dziewczynki bez piątej klepki
do wymyślających krople na serce
do pomordowanych przez białego chrześcijanina
do wyczekującego spowiednika z uszami na obie strony
do oczu schizofrenika
do radujących się z tego powodu że stale otrzymują
i stale muszą oddawać
bo gdybym nie wierzył
osunęliby się w nicość

Co nam zostaje z dowodzenia nieistnienia Boga? Nic. Osuwamy się w nicość.

Dobrze, że nie widzisz żadnych sprzeczności, bo ich nie ma. Wnioskiem wynikającym z pseudoargumentów o przyczynowości jest konieczność istnienia odwiecznej bozi, a to się obala jak pół litra na dwóch... Tyle że na zasadach niezawodnej brzytwy.
Jeśli potrafisz wykazać błąd w podmiance pierwszej przyczyny na uniwersum z nieliniowym czasem, ew. uzasadnić ciągłą konieczność (nie ewentualność) istnienia transcendentnego (nie panteistycznego) bóstwa w takich warunkach, to jestem bardzo zainteresowany.

Chcesz uzasadnić istnienie Boga w taki sposób? Poważnie? To złap wiatr i powiedz mi ile waży, ile mierzy ...

Chcę uzasadnić, że uzasadniający jego istnienie posługują się kompletnie zdyskredytowanymi sposobami.
Nawet twierdzenie jakoby wszystko podlegało prostym związkom przyczynowo-skutkowym jest fałszywe na poziomie kwantowym, ale mi w zupełności wystarcza wniosek. Nie widziałem jeszcze apologety, który by sobie radził z materialistycznym pożyczeniem pozornie boskich cech; zwykle bez kompetencji krytykują sam model albo definiują czas, ale taka mentalna ekwilibrystyka jest już groteskowa.

Mayka, wiara nie jest ucieczką przed nicością lub pustką niewiary. Wiara nie podpiera się nadzieją i miłością, bo one same muszą być zanurzone we wierze. Wiara nie żyje w błędnym kole takiego myślenia.

Czym jest wiara i jaki jest jej początek?
Początkiem wiary (chrześcijańskiej) jest poznanie prawdy o Bogu, o Chrystusie, o zbawieniu.
Poznanie prawdy - to poznanie prawdziwości objawienia Bożego, prawdziwości dzieła zbawienia.
Stary Testament prowadził do wiary przez nieustanne przypominanie wszechmocy Bożej w dziele stworzenia i Jego czynów w dziejach patriarchów.
Nowy Testament opisuje życie Jezusa, podaje znaki jego boskości w życiu, naukach i tzw. cudach, a wreszcie w zmartwychwstaniu.
Wszystko napisane: "Abyście wierzyli", jak na końcu swojej Ewangelii pisze Jana.
A więc początkiem wiary i fundamentem wiary jest prawdziwość Bożego dzieła.

Nie chodzi o to żeby dowodzić nieistnienie Boga, ale żeby poznawać świat taki jakim jest. Żeby z każdym rokiem wiedzieć więcej i przybliżać się do prawdy o rzeczywistości.
Dzisiaj jest tyle religii że każdy może sobie wybrać i spróbować wierzyć w taką wersję pośmiertnego bytowania jaka mu się najbardziej podoba. Nikt nikomu nie broni takiej czy innej ułudy jeżeli ona może pomóc w życiu, nie szkodząc przy tym nikomu. A ludzie dzielą się na tych którzy patrzą na świat trzezwo, racjonalnie, i tych którzy wolą się łudzić, albo też życie nie pozostawiło im innego wyboru.

Właśnie ludzie trzeźwo patrzący na świat pojmują, że życie doczesne bez wieczności, byłoby niesprawiedliwą ułudą.

A to czemu?

Czytając twoje posty wnioskuję że swoje teorię opierasz na trzech założeniach (popraw mnie jeśli się mylę):
1. Przyczynowość (ciąg przyczynowo-skutkowy)
2. uznajesz lub wierzysz (jak kto woli) w istnienie nicości
3. uznajesz lub wierzysz w istnienie nieskończoności

Problem polega na tym że robisz dokładnie to samo co większość religijnych szarlatanów czyli przyjmujesz jakieś założenia jak dogmaty tudzież oczywistą oczywistość, pomimo że one wcale takie oczywiste nie są.

1. W aktualnym wszechświecie "przyczynowość" wydaje się być oczywista, jednak przed wielkim wybuchem nie istniała czasoprzestrzeń więc równie dobrze wielki wybuch mógł nie potrzebować przyczyny, nie twierdzę że jej nie miał, po prostu nie wiadomo czy musiał ją mieć.
Najpierw więc należałoby wyjaśnić dlaczego wielki wybuch musiał mieć przyczynę ?

2. Osobiście nie uznaję istnienia nicości, dlatego coś nie może powstać z niczego tak samo jak bóg nie może czegoś zrobić z niczego bo tego niczego po prostu niema.

Niektórzy pustą przestrzeń uznają za nic, jednak dla mnie przestrzeń to po pierwsze właśnie to coś co nazywamy przestrzenią i to coś posiada właściwości które obserwujemy w postaci chociażby grawitacji więc pusta przestrzeń nie może być niczym.
Swoją drogą nawet pusta przestrzeń nie jest pusta http://en.wikipedia.org/wiki/Quantum_fluctuation, ogólnie rozchodzi się o to że w pustej przestrzeni pojawiają się (znikąd ?) cząstki energii.

3. Nieskończoności, zera i inne takie matematyczne kwiatki, to że człowiek może sobie coś wymyślić na potrzeby matematyki to jeszcze nie dowód że takie cuda istnieją w realnym świecie, nic nie jest nieskończone, niepoliczalne, wszechmocne itp.

Zdaję sobie sprawę że ostatni punkt to grząski grunt ze względu na "nieskończoną" grawitację czarnych dziur, jednak osobiście jak i większość fizyków uznaję że jest to po prostu błędne założenie którego jeszcze nie udało się fizykom obalić.

Bardzo trafna i uzasadniona uwaga.
Ale zbliżenie nadchodzi z przeciwnego kierunku, który najwyraźniej nie boi się prawdy, a raczej tego, co akurat postrzega jako prawdę.
Myśl zawarta w poniższym artykule nie jest co prawda odkrywcza, ale na pewno niezbyt rozpowszechniona. Proszę zwrócić uwagę na ostatnie zdanie.

http://innemedium.pl/wiadomosc/uplyw-cz ... kwantowego