"Zaklinam was, córki jeruzalemskie,
na gazele albo na łanie polne:
Nie budźcie i nie płoszcie miłości,
dopóki sama nie zechce!
... Ja spałam, lecz moje serce czuwało
...Zaklinam was, córki jeruzalemskie:
Gdy spotkacie mojego miłego,
czy wiecie, co mu macie powiedzieć?
Że jestem chora z miłości."

Czy odczuwanie stanu zakochania w Bogu jest normalne?

człowiek musi czymś żyć

zaiste pocieszające

to jak wytłumaczyć sobie pełne zakochania słowa w Pieśni nad Pieśniami ?

Ohh nie znam odpowiedzi na nurtujące cie pytanie siostro ale pamietaj że miłośc zwyciezy wszystko
Kochaj blizniego swego jak siebie samego...i bedzie git

Odczuwanie takie stanu może być znakiem powołania do życia zakonnego. Mówię może, bo samo emocjonalne zakochanie w Bogu nie wystarczy do podjęcia życia zakonnego, ale do klasztoru idzie się dlatego, że wybiera się Największą Miłość jaką jest Bóg.

Yamaha

av - masz sporo racji, właściwie - masz rację.

Ale zastanawia mnie czy osoby bez powołania zakonnego też mogą ten stan odczuwać?

Oczywiscie że możesz to odczuwać jesli to się nasili to wstąp do grona naszych siostr zakonnych i wielb Boga z całych sił
A on Ci to wynagrodzi

"naszych" sióstr ? tzn. jakich ?

ohh mniszka mniszka jak to jakich naszych czyli Bożych
siostr zakonnych

Dla mnie to jest dziwne i nienormalne. Już tłumacze dlaczego.
Można nie wierzyć w Boga, a co się z tym łączy nie muszę mówić.
Można wierzyć w Boga, ale wtedy nie wyobrażam sobie jak można go kochać. Bo jak można wielbić kogoś kto robi nam krzywde? Chyba każdy w życiu cierpiał, a ja gdy cierpie mam jedno pytanie- gdzie jest ten wszechmocny i miłosierny Bóg? Czy może nie jest wszechmocny, a może nie jest miłosierny? A jeśli jest to dlaczego pozwala cierpieć swoim "ukochanym dziecią" nic nie robiąc? Ks. mówił mi, że może teraz cierpimy, ale taka wola boska, bo w ostateczności będzie dobrze. Moje pytanie(bez odpowiedzi do dziś:/)- Skoro jest wszechmocny i chce naszego dobra, to dlaczego nie sprawi, żeby było dobrze teraz i później? Dlaczego pozwala cierpieć?
W takiej sytuacji ludzie kochający go, oddający się jego woli i bezgranicznie posłuszni są, moim skromnym zdaniem albo kompletnie ograniczeni, albo bardziej boscy od Boga.
Acta est fabula.

Stan zakochania w Bogu - to powinien być stan normalny chrześcijanina. Oczywiście - często kochamy Boga tylko wolą - nad uczuciami, emocjami częst nie jesteśmy w stanie zapanować. Ale wola jest najbardziej duchową władzą duszy.

Nie tylko jest normalne ale wspaniale. Nie wyobrazam sobie kochac Jezusa mniej niz miloscia o ktorej Bog w ksiedzie piesni nad piesniami uczy.

Jego milosc jest slodsza niz miod. Bog pragnie byc ukochanym kazdej duszy.

Plomyk, widzę, że się rozumiemy. Nawet słów nie potrzeba...

Ty rozważasz kwestię miłosierdzia Bożego i Jego miłości w kategoriach ludzkich. Powinnaś wiedzieć, że nasze drogi nie są drogami Boga i nasze myśli nie są Jego myślami.
Bóg mówi do nas w różny sposób i mówi do nas z miłością, tylko że zakochani w sobie nie dostrzegamy Tej miłości.