Czego nie rozumiesz? Minuta w jednym i w drugim przypadku będzie się różnić, natomiast czegoś/minuta będzie tyle samo. Dlatego właśnie nazywa się to dylatacją czasu.

Wikipedia powołuje się w tym miejscu na książkę Iana D. Lawriego, w której znajdujemy:
Moje tłumaczenie:

Na tej podstawie możemy stwierdzić, że duch Landaua jest jedynie przewidywaniem teoretycznym, faktycznie związanym z biegunem Landaua (dowiedziałem się czegoś nowego), ale jego obecność nie jest interpretowana jako istnienie tachionowej cząstki w rzeczywistości, ale słabość teorii, która musi być poprawiona.

Fizyka nie zajmuje się duchami w potocznym znaczeniu. Niektóre obiekty pojawiające się w obliczeniach nazywa "duchami', ale nie mają one żadnego związku z parapsychologią i życiem po śmierci.

Jeśli występuje dylatacja czasu to serce powinnno chodzic wolniej (jako ze wszystkie procesy zachodzą wolniej). Jednak uderzeń na minutę jest tyle samo. Jak więc objawia się dylatacja czasu w działaniu serca?

Napisałeś poprzednio: "cząstki posiadające masę nie mogą nawet osiągnąć prędkości światła".
Czym jest coś co nie ma masy a istnieje, jak nie duchem? Mam oczywiscie na myśli duchy klasyczne, w sensie obiektów duchowych czy niematerialnych.

Względem czego?

Fotonem na przykład.

Askadtowiesz długo będziesz [...] robił jeszcze?
Z perspektywy osoby nie ulegającej przyspieszeniu serce osoby ulegającej mu rzeczywiście będzie chodziło wolniej. Z perspektywy osoby ulegającej przyspieszeniu - jej własne serce będzie biło tak jak bić powinno.

Osoba, która z punktu widzenia osoby znajdującej się (przykładowo) na Ziemi podlega efektom dylatacji czasu, sama tych efektów nie zauważa, bo zarówno jej procesy psychiczne i biologiczne (myśli, bicie serca), jak i wszystkie zegary które podróżują razem z nią, są spowolnione w ten sam sposób. Dopiero po powrocie na Ziemię, i porównaniu się z osobami które pozostały na Ziemi, może stwierdzić, że postarzała się mniej niż one, a jej zegary wskazują upływ mniejszej ilości czasu.

Względem chodzenia jego serca zanim wystartował.
Zgodnie z zasadą dylatacji, im szybciej będzie sie poruszał, tym bardziej będzie zwalniało jego serce, w stosunku do stanu początkowego.

Skoro foton nie ma masy to skąd sie bierze efekt fotoelektryczny?

Takie rozumowanie wymaga załozenia, ze czas jest jakimś czynnikiem niezależnym od materii, płynie sobie takim czy innym rytmem. W innym przypadku trudno jest przyjac, ze np. puls moze stopniowo zwalniać i osiągnąć np. 10 uderzen na minutę, a człowiek tego nie odnotuje bo cały "czas zwalnia". Czynnikiem sprawczym byłby zwalniający czas. Czy tak moze być?

Owszem. Ale na minutę - jego minutę, bo jaką inną miałby rozważać - będzie uderzało tyle samo razy. W jego układzie odniesienia serce nie zwalnia.

Przecież to Twoje pytania zakładają, że istnieje absolutny, niezależny od układu odniesienia czas.

Foton jest w stanie wybić elektron z ciała stałego, posiada bowiem energię, zależną od jego częstotliwości. Energia ta jest przekazywana elektronowi. Jednak aby wydostać się z ciała, energia elektronu musi przekroczyć graniczną wartość, zwaną pracą wyjścia, zależną od materiału z którego wykonane jest ciało. Niskoenergetyczne fotony nie będą więc w stanie wybić żadnego elektronu. Ostatecznie energia wybitego elektronu jest równa energii początkowej fotonu pomniejszonej o pracę wyjścia, i nie zależy np. od intensywności padającego światła (od niej zależy tylko liczba wybijanych elektronów).

Dokładniej jest to opisane w wikipedii chociażby. Powinieneś sięgać do niej częściej. http://pl.wikipedia.org/wiki/Efekt_fotoelektryczny


To co zakładam, a właściwie to, co jest obserwowane doświadczalnie, to to, że tempo zachodzenia wszytskich procesów - myślenia, pulsu, pracy zegarów, rozpadu cząstek elementarnych - zależy od tego, jak dane obiekty się poruszają. Dodatkowo, zakładając że mówimy o ruchu jednostajnym, spowolnienie nie zależy od rodzaju procesów, a jedynie od prędkości poruszania się obiektu.

Ponieważ w fizyce czas definiuje się jako tempo zachodzenia procesów, to ten wynik obserwacyjny interpretuje się jako spowolnienie czasu w układzie poruszającym się. To spowolnienie dotyczy wszelkiej materii tak samo - i w tym sensie jest od niej niezależne - ale jest fizycznie możliwe do stwierdzenia tylko wtedy, gdy mamy jakąś, jakąkolwiek materię, więc tak zupełnie czasu od materii oddzielić się nie da, chyba że na poziomie czysto teoretycznym.

Czas nie isnieje.
Jest wyłącznie miarą zachodzenia procesów. Jest subiektywny.